Η ανακύκλωση του νερού και ο περιορισμός διάθεσής του είναι οι μονοί τρόποι που διαθέτουμε σήμερα για να ανταποκριθούμε στην αυξανόμενη ζήτηση.
Ωστόσο, οι επιστήμονες αναζητούν νέες πρακτικές λύσεις. Μια ανεκμετάλλευτη προς το παρόν πηγή, είναι και οι υδρατμοί πάνω από την επιφάνεια των ωκεανών.
Μια νέα μελέτη που πραγματοποίησαν επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόι, προτείνει την κατασκευή δομών συλλογής για τη μετατροπή αυτών των υδρατμών σε πόσιμο νερό.
«Θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να αυξήσουμε την προσφορά πόσιμου νερού, καθώς η διατήρηση και η ανακύκλωσή του από τις υπάρχουσες πηγές, αν και απαραίτητη, δεν θα είναι επαρκής για την κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων», δήλωσε ο πολιτικός και περιβαλλοντικός μηχανικός στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόι, Πραβίν Κουμάρ. «Πιστεύουμε ότι η προτεινόμενη μέθοδός μας μπορεί να το κάνει αυτό σε μεγάλη κλίμακα».
Με πλάτος περίπου 210 μέτρα και ύψος 100 μέτρα – περίπου το ύψος ενός μεγάλου κρουαζιερόπλοιου – η προτεινόμενη δομή μιμείται τον φυσικό κύκλο του νερού, μεταφέροντας, συμπυκνώνοντας και συλλέγοντάς το.
Η υγρασία μπορεί να μεταφερθεί από την επιφάνεια του ωκεανού σε μια κοντινή ακτή, όπου συστήματα ψύξης θα τη συμπυκνώνουν σε υγρό. Το σύστημα θα λειτουργεί με αιολική ή ηλιακή ενέργεια, εξήγησε η ερευνητική ομάδα.
Οι ερευνητές πραγματοποίησαν πειράματα σε 14 διαφορετικές περιοχές σε όλο τον κόσμο και διαπίστωσαν πως μόλις μία από αυτές τις εγκαταστάσεις θα μπορούσε δυνητικά να καλύψει τις ημερήσιες ανάγκες πόσιμου νερού για περίπου 500.000 ανθρώπους.
Αυτό θα μπορούσε να είναι μια τεράστια προσθήκη στις μονάδες αφαλάτωσης που λειτουργούν ήδη σε πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο, για την απομάκρυνση των διαλυμένων αλάτων από το θαλασσινό νερό. Το σύστημα θα μπορούσε να λειτουργήσει συμπληρωματικά σε μονάδες αφαλάτωσης που λειτουργούν ήδη σε πολλά μέρη του κόσμου.
«Δεν έχει ξαναγίνει, και νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι ερευνητές επικεντρώνονται τόσο πολύ σε χερσαίες λύσεις – αλλά η μελέτη μας δείχνει ότι υπάρχουν, στην πραγματικότητα, και άλλες επιλογές», τόνισε η Φρανσίνα Ντομίνγκεζ, ατμοσφαιρική επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόι.
Σήμερα, το γλυκό νερό - το οποίο χρησιμοποιείται για πόση, κολύμβηση και άρδευση – αποτελεί μόλις το 3% του παγκόσμιου νερού. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές, είτε περιέχει ρύπους ή δεν είναι προσβάσιμο για εύκολη χρήση.
Η έλλειψη ασφαλούς, πόσιμου νερού συχνά πλήττει περισσότερο τους φτωχότερους ανθρώπους στον κόσμο, με επιπτώσεις που επεκτείνονται στην υγεία, την ασφάλεια και το εισόδημα. Το σύστημα που προτείνουν οι επιστήμονες μπορεί να κάνει τη διαφορά χωρίς να βλάψει τα οικοσυστήματα ή το περιβάλλον.
Στο πλαίσιο της μελέτης τους, οι ερευνητές εξέτασαν επίσης τις πιθανές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και της ξηρασίας και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το σύστημά τους θα εξακολουθεί να είναι βιώσιμο.
«Οι κλιματικές προβλέψεις δείχνουν ότι η ροή των ωκεάνιων υδρατμών θα αυξηθεί με την πάροδο του χρόνου, παρέχοντας ακόμη μεγαλύτερη παροχή γλυκού νερού», δήλωσε η ομάδα. «Έτσι, η ιδέα που προτείνουμε θα είναι εφικτή υπό συνθήκες κλιματικής αλλαγής».
«Αυτό προσφέρει μια πολύ αναγκαία και αποτελεσματική προσέγγιση για την προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή, ιδιαίτερα για ευάλωτους πληθυσμούς που ζουν σε άγονες και ημίξηρες περιοχές του κόσμου», τόνισαν οι επιστήμονες.
