Ένα ακόμα μικρό βήμα στην εξερεύνηση του διαστήματος. Ένα πιθανό άλμα που θα δώσει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να ανοίξει πανιά για να κάνει μια μέρα σπίτι του άλλους πλανήτες. Με αυτές τις λίγες λέξεις θα μπορούσε να περιγραφεί μια νέα τεχνολογία που θα επιτρέψει τη μακροπρόθεσμη παρουσία μας σε οποιοδήποτε ουράνιο σώμα.
Η βελγική start up Space Space Applications Services τελειοποιεί τη μηχανή παραγωγής οξυγόνου που θα σταλεί στον αιώνιο κοσμικό συνοδοιπόρο της Γης, τη Σελήνη, με την αποστολή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος το 2025.
Η Space Space Applications Services κατασκευάζει ήδη τρεις πειραματικούς αντιδραστήρες βάσει σύμβασης με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμός Διαστήματος (ESA), το οποίο ανακοινώθηκε την Τετάρτη, 12 Μαΐου. Οι αντιδραστήρες θα χρησιμοποιηθούν για να τελειοποιήσουν τη διαδικασία παραγωγής οξυγόνου που θα δοκιμαστεί στη Σελήνη ως μέρος προγραμματισμένης αποστολής επίδειξης το 2025.
Η μηχανή παραγωγής οξυγόνου βασίζεται σε διαδικασία που αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, με σκοπό την άμεση εξαγωγή τιτανίου από το οξείδιο του τιτανίου και χρησιμοποιεί ηλεκτρόλυση για να διαχωρίσει το καθαρό μέταλλο από το μετάλλευμα.
Στο σεληνιακό περιβάλλον θα διαχωρίσει τον ρηγόλιθο, το στρώμα σκόνης που καλύπτει την επιφάνεια του φεγγαριού, ο οποίος αποτελείται έως και 45% από οξυγόνο, σε μεταλλικά κράματα και καθαρό οξυγόνο.
Ενώ η μεταφορά οξυγόνου από τη Γη είναι οικονομικά ανεκτή μέθοδος για αποστολές μικρής διάρκειας, η τοπική παραγωγή είναι το κλειδί για τη δημιουργίας μιας μόνιμης βάσης. Τα μεταλλικά κράματα που θα απομείνουν δεν θα πάνε χαμένα. Στο μέλλον, θα αποτελέσουν δομικά υλικά για την επέκταση της πρώτης, μικρής σεληνιακής βάσης.
Η Space Applications Services εξετάζει επίσης, μια, ακόμα μέθοδο για την εξαγωγή οξυγόνου από το σεληνιακό έδαφος: τον περιορισμό του υδρογόνου από τον ιλμενίτη. Πρόκειται για μετάλλευμα πλούσιο σε τιτάνιο το οποίο βρίσκεται σε ορισμένες περιοχές της Σελήνης. Η τεχνική αναγωγής περιλαμβάνει το ψήσιμο ρηγόλιθου σε κλειστό δοχείο μαζί με αέριο υδρογόνο. Παρουσία θερμότητας, το οξυγόνο από τον ιλμενίτη αντιδρά με το υδρογόνο και σχηματίζει υδρατμούς, οι οποίοι στη συνέχεια θα διαχωρίζονται σε οξυγόνο και υδρογόνο.
Εκτός από τη διατήρηση της ζωής σε εξωπλανητικούς σταθμούς, το δύο αυτά αέρια θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως καύσιμο για αποστολές βαθύτερα στο ηλιακό σύστημα, για παράδειγμα στον Άρη.
Η αποστολή της ESA, και άλλες παρόμοιες, δεν είναι απλές επιστημονικές «περιπέτειες». Αντίθετα, θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό αν ο δορυφόρος μας μπορεί να συντηρήσει μια επανδρωμένη βάση, η οποία θα είναι ο προκεχωρημένος σταθμός για το επόμενο βήμα στην εξερεύνηση του διαστήματος.
