Μπορεί η εικόνα που έχει επικρατήσει για τα ρομπότ να είναι αυτή των μεταλλικών μηχανών με τις ακαριαίες κινήσεις ακριβείας, ωστόσο υπάρχουν και τα λεγόμενα «μαλακά» ρομπότ, διατάξεις που κατασκευάζονται από υλικά παρόμοια με αυτά που απαντώνται στους ζωντανούς οργανισμούς. Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτών των ρομπότ είναι ότι μπορούν να κινηθούν σχεδόν παντού. Επίσης θεωρούνται ασφαλέστερες πλατφόρμες για συνεργασία με ανθρώπους.
Το βασικό πρόβλημα που τα συνοδεύει είναι η αδυναμία αυτόνομης λειτουργίας, λόγω της δυσκολίας επίτευξης χωρικού προσανατολισμού. Καθώς μπορούν να κινηθούν σε έναν σχεδόν απεριόριστο αριθμό κατευθύνσεων, οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή, αυτό δυσχεραίνει την κατάρτιση μοντέλων σχεδιασμού και ελέγχου τους.
Η τυπική μέθοδος για την επίτευξη αυτόνομου ελέγχου προβλέπει τη χρήση καμερών που καταγράφουν την κίνηση των ρομπότ μέσα στον χώρο. Μία μέθοδος που δεν είναι πρακτική στην περίπτωση των μαλακών ρομπότ, καθώς ακυρώνει την ευελιξία τους.
Για πρώτη φορά, ερευνητές του MIT επέτρεψαν σε έναν μαλακό ρομποτικό βραχίονα να κατανοήσει τη διαμόρφωσή του στον χώρο, αξιοποιώντας μόνο δεδομένα κίνησης και θέσης από το δικό του «δέρμα».
Σε εργασία που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Robotics και Automation Letters», οι ερευνητές περιγράφουν ένα σύστημα μαλακών αισθητήρων που καλύπτουν το σώμα ενός ρομπότ για να παρέχουν «ιδιοχείρηση». Στα θηλαστικά η ιδιοχείρηση ελέγχεται από την παρεγκεφαλίδα και περιλαμβάνει τη γνώση των τμημάτων του σώματος που βρίσκονται στο χώρο και σε σχέση μεταξύ τους.
Αυτή η ανατροφοδότηση προσανατολισμού «τρέχει» σε ένα νέο μοντέλο βαθιάς μάθησης – κλάδος της Τεχνητής Νοημοσύνης - που χρησιμοποίησαν οι ερευνητές του ΜΙΤ.
Οι αισθητήρες που αποτελούν το δέρμα του ρομπότ μπορούν να κατασκευαστούν χρησιμοποιώντας «υλικά από το ράφι», δηλαδή ηλεκτρονικά διαθέσιμα στην αγορά, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε ερευνητική ομάδα και εργαστήριο μπορεί να αναπτύξει τα δικό της σύστημα.
Προς το παρόν το νευρικό δίκτυο και το δέρμα του ρομποτικού βραχίονα δεν είναι αρκετά ευαίσθητα ώστε να εντοπίζουν ήπιες κινήσεις. Ωστόσο στόχος των ερευνητών του ΜΙΤ είναι να δημιουργήσουν ένα ρομπότ που θα μπορεί να «κλείσει τα μάτια» και να ανακατασκευάσει νοητά τον κόσμο γύρω του βάση την ανατροφοδότηση από το δέρμα του. Όπως δηλαδή και ένας άνθρωπος.
Φωτογραφία: ΜΙΤ
