Φθηνοί στο λάδι ακριβοί στο ξύδι

Χύθηκε πολύ μελάνι για έναν τενεκέ λάδι. Όπως και για τις εξωπραγματικές αυξήσεις στα τιμολόγια των ασφαλιστικών εταιρειών. Τα οποία έχουν σχέση με τις αντίστοιχες μεγάλες αυξήσεις στα νοσήλια των ιδιωτικών νοσοκομείων. Ότι οι διαμαρτυρίες είναι εύλογες, δε θέλει μεγάλη συζήτηση. Εκείνο που πραγματικά προβληματίζει είναι τα αργά αντανακλαστικά της κυβέρνησης στο θέμα της ακρίβειας που ξέρει ότι αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα της.

Αν αφήσουμε, λένε, τον οποιονδήποτε να μεταφέρει έναν τενεκέ λάδι χωρίς παραστατικά, αύριο θα απαιτήσει το ίδιο για οποιαδήποτε άλλα γεωργικά προϊόντα. Μόνο γραφειοκράτες, ξεκομμένοι από την καθημερινή ζωή θα μπορούσαν να υποστηρίξουν μια τέτοια μπούρδα. Το λάδι από το χωριό είναι κάτι περισσότερο από ένα «προϊόν». Είναι στοιχείο πολιτισμού της κοινωνίας μας. Δε λαϊκίζουμε. Αλλά πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο. Ένας τενεκές λάδι δεν είναι εμπόριο και εκθέτει την κυβέρνηση.

Θα πει κάποιος ότι θα πρέπει να κτυπηθεί η φοροδιαφυγή. Με το λάδι; Χάθηκαν τα καύσιμα; Το λαδάκι τους πείραξε; Δεν έχουν ακούσει για τις παραδόσεις;

Το χειρότερο, όμως, είναι αυτό που αντιμετωπίζουν χιλιάδες ασφαλισμένοι σε ιδιωτικές εταιρείες με τις εξωφρενικές αυξήσεις στα ασφάλιστρα στα προγράμματα υγείας. Ο υπουργός Τάκης Θεοδωρικάκος δήλωσε ότι θα αλλάξει ο τρόπος υπολογισμού των ασφαλίστρων. Σύμφωνοι! Αλλά υπάρχει πρόβλημα! Αυτό που έχει ήδη συμβεί είναι υπερβολικά άδικο για όσους εμπιστεύτηκαν τις ασφαλιστικές εταιρείες και έκαναν προγράμματα στο παρελθόν. Οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται σήμερα παγιδευμένοι. Αν δεν πληρώσουν τις υπέρογκες αυξήσεις που τους ζητούνται, χάνουν τα συμβόλαιά τους.

Φθηνοί στο λάδι, ακριβοί στο ξύδι. Αυτή είναι η εικόνα. Και έπειτα αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος διαμαρτύρεται για την ακρίβεια. Διαμαρτύρεται, επειδή κάποιοι θεωρούν απολύτως λογικό ένα πρόστιμο 5.000 ευρώ για έναν τενεκέ λάδι και την ίδια ώρα παρατηρούν σχεδόν αδιάφοροι τις ασφαλιστικές εταιρείες να ζητούν αυξήσεις φωτιά.