Όλες οι σκοτεινές ιστορίες του παρελθόντος είχαν μία κοινή αφετηρία: Την ΕΥΠ. Στα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου το κράτος απειλούσε να βγάλει στα μανταλάκια ως τραβεστί σπουδαία στελέχη του καθεστώτος, μόνο και μόνο επειδή «ενόχλησαν». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «κουράστηκε» να ψάξει για μηχανισμό. Τον βρήκε έτοιμο. Ούτε και η ΝΔ. Ούτε και οι όποιοι επόμενοι θα κουραστούν. Οι ίδιοι άνθρωποι θα σερβίρουν την ίδια σούπα, ανακυκλώνοντας τα ίδια υλικά από τον μεγάλο βούρκο του «ιδρύματος».
Θυμόμαστε μία εποχή που οι κασέτες με τις υποκλοπές πωλούνταν στην Ομόνοια. Αν προσπαθήσει θα βρει κανείς πολλές ομοιότητες. Και αρκετές διαφορές. Μια μεγάλη ομοιότητα είναι η τοξικότητα στο περιβάλλον. Και μία μεγάλη διαφορά είναι το ποιος κερδίζει σήμερα απ’ όλη αυτή την ιστορία.
Είναι το κεντρικό ερώτημα! Ποιος κερδίζει; Το έθεσε προχθές και ο υπουργός Κώστας Καραμανλής σε ομιλία του στη Βουλή. Μία ομιλία που καλό είναι να την κρατήσουμε στο αρχείο, καθώς θα μας φανεί χρήσιμη στο μέλλον. Ποιος λοιπόν κερδίζει; Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ; Αμφιβάλλουμε! Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο στις δημοσκοπήσεις. Η Δημοκρατία; Θα μπορούσε, αν η δυσάρεστη αυτή ιστορία, αποτελούσε μια καλή αφορμή για ουσιαστικές πολιτικές παρεμβάσεις στην κατεύθυνση της υπεράσπισης των ατομικών δικαιωμάτων. Τα «συμφέροντα»; Ναι, καθώς μια πολιτική κρίση που θα οδηγήσει σε πολυκομματικές κυβερνήσεις θα αυξήσει τον δικό τους «ρυθμιστικό» ρόλο.
Πιστεύουμε όμως ότι εκείνοι που έχουν περισσότερο τεταμένη την προσοχή τους στα δρώμενα στην Αθήνα είναι όσοι έχουν ενοχληθεί από την εξωτερική πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υπάρχουν διεθνείς παράγοντες που είναι βαθιά ενοχλημένοι, τόσο με τη σύσφιξη των σχέσεων της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, όσο και με τη θερμή υποστήριξη της Ουκρανίας. Για να μην παρεξηγηθούμε! Δεν λέμε ποιος δημιούργησε το τοξικό νέφος στην Αθήνα, αλλά ποιος ωφελείται απ’ αυτό. Για να πει κάποιος ότι αυτοί που ωφελούνται προκάλεσαν κιόλας τα γεγονότα, υπάρχει απόσταση. Και ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι έωλος. Εκείνο που είναι αναμφισβήτητο είναι ότι η τοξικότητα δεν είναι προς όφελος της χώρας και του ελληνικού λαού.
Και τι θα πρέπει να συμβεί; Το πρώτο να έρθουν στο φως στοιχεία, αν και εφόσον αυτά υπάρχουν. Στοιχεία, σαν κι εκείνα που εμφανίστηκαν στη δίκη Κοσκωτά και όχι σαν τα «άλλα» της Novartis. Και ταυτόχρονα σοβαρές πολιτικές παρεμβάσεις για να μην υπάρχουν στο μέλλον σκιές. Για παράδειγμα, δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο θα πρέπει η λειτουργία της ΕΥΠ να απασχολεί τόσο πολύ τους πρωθυπουργούς που να σπεύδουν να διορίζουν τον αρχηγό τους πριν καλά - καλά την ίδια την κυβέρνησή τους. Για να θυμηθούμε λίγο και τι έγινε επί των ημερών του Αλέξη Τσίπρα. Γιατί, δηλαδή, η ΕΥΠ δεν μπορεί να είναι υπό τον έλεγχο της Βουλής και πρέπει να είναι υπό τον έλεγχο του πρωθυπουργού;
Η χθεσινή παρέμβαση της κυβέρνησης για τη λειτουργία της ΕΥΠ ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά δεν πιστεύουμε ότι φτάνει. Η «εταιρεία» έχει δομικό πρόβλημα λειτουργίας και θα συνεχίσει να έχει, αν και εφόσον δεν μπει αυτή καθαυτή η λειτουργία της σε μία άλλη βάση. Διακομματική; Γιατί όχι;
Θανάσης Μαυρίδης
