Την εποχή που στην Ελλάδα δέναμε τα λουκάνικα στις ουρές των σκύλων και ονειρευόμασταν την ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Βαλκανική χερσόνησο, ο γράφων είχε γράψει ένα σημείωμα που προειδοποιούσε για τον κίνδυνο η Ελλάδα να βρεθεί στην ουρά των εξελίξεων, πίσω από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Ο κατήφορος είχε ξεκινήσει και δεν έχει σταματημό. Οι δυσοίωνες εκείνες προβλέψεις έχουν επιβεβαιωθεί. Και το χειρότερο όλων είναι ότι εξακολουθούμε και δεν έχουμε επαφή με την πραγματικότητα…
Αν κάτι μου είχε κάνει εντύπωση σε εκείνα τα χρόνια του Κώστα Καραμανλή του Β' είναι η ανοσία του κοινού στις κακές ειδήσεις. Ουδείς πίστευε ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι κακό, στους πρωταθλητές ποδοσφαίρου της Ευρώπης, στους νικητές της Eurovision, στον εξυπνότερο λαό της οικουμένης. Μέχρι που ήρθε η χρεοκοπία! Αλλά και πάλι τότε, αυτός ο λαός που κάποτε έκτισε Παρθενώνες, αρνήθηκε να αποδεχτεί ότι ο ίδιος ήταν υπαίτιος για την καταστροφή του και όχι κάποιο δήθεν κέντρο στο εξωτερικό που επιβουλεύεται τον ελληνισμό.
Όταν έγραφα, λοιπόν, εκείνο το άρθρο που είχε αναφορά σε μία μελλοντική «φανταστική» επιστολή Έλληνα εργαζόμενου από τη Ρουμανία προς τους δυστυχείς και χρεοκοπημένους συγγενείς του στην Ελλάδα, το μισό διαδίκτυο έπεσε να με «φάει». Στα μάτια τους φάνταζε σαν μία πραγματική ύβρις. Κι όμως! Δεν είχα μαντικές ικανότητες. Όλα τα στοιχεία ήταν μπροστά στα μάτια μας. Από τη μία η Ελλάδα εφησυχασμένη από την επιτυχία της να βρεθεί για λίγο καιρό σε ρόλο πρωταγωνιστικό στην περιοχή και από την άλλη οι «βασανισμένοι» από το κομμουνιστικό πείραμα λαοί που ήταν αποφασισμένοι να προοδεύσουν.
Σήμερα, έχοντας μεσολαβήσει μια χρεοκοπία, οι Έλληνες δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει πόσο πιο δύσκολη μπορεί να γίνει γι' αυτούς η πραγματικότητα. Η χώρα συνεχίζει να ζει στα σύννεφα. Αυτήν τη φορά δεν είναι μόνο η απειλή μιας νέας οικονομικής κρίσης, συνέπεια της καθολικής μας αντίδρασης στις μεταρρυθμίσεις. Είναι και η γήρανση του πληθυσμού, η οποία θέτει σοβαρά ζητήματα για την ίδια την υπόσταση του έθνους…
Εκείνο που έλειπε και εξακολουθεί να λείπει ήταν ένα σχέδιο για το μέλλον. Το όραμα! Μια ιδέα για το πώς φανταζόμαστε τον κόσμο του αύριο. Δεν έχει σημασία αν ένα σχέδιο θα πετύχει ή όχι. Ή καλύτερα, έχει σημασία, αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει στο τέλος να υπάρχει ένα κάποιο σχέδιο. Όταν αυτό είναι ανύπαρκτο, η ήττα είναι βεβαία. Εκεί βρισκόμαστε. Στην προοπτική της ήττας και χωρίς και πάλι να είμαστε σίγουροι ότι θα μπορέσουμε να τη διαχειριστούμε.
Ας συγκρίνει κάποιος το ΑΕΠ της Ελλάδας με εκείνο της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας και της Τουρκίας, σήμερα και σε σχέση με πριν 30 χρόνια. Θα διαπιστώσει ότι οι άλλοι έχουν κάνει άλματα. Σας έχω νέα! Σε άλλα 30 χρόνια η κατάσταση θα μας έχει οδηγήσει να είμαστε οι παρίες των Βαλκανίων. Δυστυχώς, δεν φαίνεται να υπάρχει δύναμη για να σταματήσει αυτήν την κατρακύλα.
Θανάσης Μαυρίδης
