Βρισκόμαστε προ των πυλών σπουδαίων εξελίξεων στον τραπεζικό τομέα. Ιδιώτες επενδυτές θα αναλάβουν τις τύχες των τριών μεγάλων τραπεζών που στερούνται (ακόμη) της καθοδήγησης του ιδιωτικού τομέα. Συνηθισμένη πρακτική σε όλο τον κόσμο: Διάσωση και έπειτα εκ νέου ιδιωτικοποίηση. Θα κερδίσει κάτι το κράτος από όλο αυτό το αλισβερίσι; Όχι! Κι αυτό δεν είναι το προφανές. Εμείς τα καταφέραμε και τα κάναμε θάλασσα και εδώ.
Η διάσωση μιας τράπεζας με χρήματα των φορολογουμένων και στην συνέχεια η επαναφορά τους στον ιδιωτικό τομέα είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στον δυτικό κόσμο. Με μία προϋπόθεση: Ότι στο τέλος η διαδικασία αυτή είναι κερδοφόρος για το δημόσιο, δηλαδή για τον φορολογούμενο. Αν το κράτος διασώζει ιδιωτικές εταιρείες και επωμίζεται όλο το κόστος της διάσωσης, τότε δεν έχει νόημα όλη αυτή η διαδικασία. Ή αλλιώς αυτό δεν είναι καπιταλισμός. Είναι ένα αλισβερίσι που δημιουργεί περιουσίες σε βάρος των φορολογουμένων.
Τριάντα οκτώ δισεκατομμύρια (38) είναι η μέχρι στιγμής ζημιά που έχουν επωμιστεί οι φορολογούμενοι από το σχέδιο διάσωσης των τραπεζών με δημόσιο χρήμα. Θα μπορούσαν να είναι λιγότερα; Αυτή είναι μία ενδιαφέρουσα συζήτηση που θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Ο λόγος που αυτό δεν συμβαίνει είναι επειδή δεν φταίνε μόνο οι … κακοί δεξιοί για όσα έχουν συμβεί. Τα γεγονότα του 2015 και η καταστροφική ανακεφαλαιοποίηση που έγινε στα τέλη του 2015 εξανέμισαν την περιουσία των φορολογουμένων. Η τρέχουσα αξία των συμμετοχών του ΤΧΣ στις τράπεζες είναι χαμηλότερη από δύο (2) δισεκατομμύρια ευρώ.
Είναι γεγονός ότι οι τράπεζες έπρεπε να διασωθούν. Σε διαφορετική περίπτωση οι επιπτώσεις θα ήταν πολύ χειρότερες απ΄ αυτές που βιώσαμε λόγω της κρίσης. Είναι ακόμη γεγονός ότι οι αυξήσεις κεφαλαίου που έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ δεν έγιναν με όρους προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Και είναι επίσης γεγονός ότι αν οι τράπεζες δεν ιδιωτικοποιηθούν δεν θα έχουμε ένα κανονικό τραπεζικό σύστημα. Διότι αυτήν τη στιγμή οι τράπεζες δεν πουλάνε δάνεια. Η βασική τους δουλειά είναι η διαχείριση των κόκκινων δανείων.
Οι τράπεζες πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν για να ενισχυθεί η ίδια η Οικονομία. Από την άλλη πλευρά, όμως, χρειάζεται να δούμε τι πήγε στραβά και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αν χάθηκαν χρήματα να αποδοθούν ευθύνες κι όχι να χαθούν όλες οι πιθανές ευθύνες μέσα στο απύθμενο πηγάδι της χρεοκοπίας.
Θανάσης Μαυρίδης
