Αν ο θάνατος του τέως βασιλιά αποτελεί κίνδυνο για την Δημοκρατία μας, τότε αυτή η Δημοκρατία δεν είναι σίγουρη για τον εαυτό της. Ποιος φοβάται τον Κωνσταντίνο; Ποιος πραγματικά πιστεύει ότι στις μέρες μας έχει θέση μία συζήτηση περί βασιλείας; Η βασιλεία υπήρξε ένα ξενόφερτο και μη αποδεκτό καθεστώς. Γι' αυτό και ο ελληνικός λαός αποφάσισε σχετικά. Αλλά η Δημοκρατία μας δεν μπορεί να είναι φοβική!
Τα γεγονότα της δεκαετίας του '60 έχουν κριθεί από τον υπέρτατο κριτή, τον ελληνικό λαό. Η Ελλάδα προχώρησε μπροστά, αφήνοντας πίσω της μια μακρά περίοδο που οι τύχες της κρινόντουσαν στις αυλές των βασιλικών οίκων της Ευρώπης. Αυτή είναι Ιστορία. Η Ελλάδα έκλεισε οριστικά τους λογαριασμούς της με την βασιλεία με το δημοψήφισμα.
Έκτοτε το πολιτικό σύστημα αντιμετώπισε τον Κωνσταντίνο με φοβικότητα. Λες και οι Έλληνες θα επέστρεφαν ποτέ στον ξενόφερτο θεσμό της βασιλείας. Αν μη τι άλλο οι πολιτικοί μας έδειχναν με αυτή τους την στάση ότι δεν ήξεραν τον λαό τον οποίο εκπροσωπούσαν.
Οπαδοί της βασιλείας υπήρχαν και θα υπάρχουν. Εδώ υπάρχουν οπαδοί της χούντας των συνταγματαρχών ή της χούντας του Λένιν και θεωρούμε τους βασιλικούς πρόβλημα; Ευτυχώς, δεν μας απειλεί σήμερα κάποια απ’ αυτές τις ομάδες. Ή μας απειλεί και δεν το έχουμε αντιληφθεί; Το πραγματικό πρόβλημα, πάντως, είναι η ποιότητα της δημοκρατίας μας. Για να φοβόμαστε τους εξτρεμιστές ή τους γραφικούς, σημαίνει ότι κάτι δεν κάναμε σωστά όλα αυτά τα χρόνια.
Η δημοκρατία στην Ελλάδα κινδύνευσε τα τελευταία χρόνια και μάλιστα σοβαρά. Από το πλήθος των αγανακτισμένων που επιχείρησε να εισβάλλει στην Βουλή. Από το σχέδιο κάποιων να βγάλουν την χώρα από το ευρώ. Η δημοκρατία στην Ελλάδα δεν μπορεί να κινδυνεύσει από τον θάνατο ενός τέως βασιλιά.
Ο Κωνσταντίνος ήταν αρχηγός κράτους. Του ελληνικού κράτους. Μπορεί να μην συμφωνούμε με τον θεσμό που εκπροσωπούσε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε ένας πολιτειακός παράγοντας. Σε άλλη εποχή, σε άλλες συνθήκες. Πράγματι. Κανονικά θα έπρεπε να δείξουμε σε όλους ότι έχουμε γυρίσει σελίδα. Ότι έχουμε αφήσει πίσω μας το παρελθόν. Αλλά αυτό δεν συνέβη…
Θανάσης Μαυρίδης
