Προσπαθώ να καταλάβω ποια θα είναι η μοίρα της χώρας σε είκοσι χρόνια, όταν το δημογραφικό θα έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε μία χώρα γερόντων. Ποιοι θα πληρώνουν τις συντάξεις των μισών και πλέον κατοίκων που θα έχουν περάσει στην τρίτη ηλικία, ποιοι θα παράγουν, ποιοι θα φυλάνε τα σύνορα. Λένε ότι οι χώρες δεν πεθαίνουν έτσι, αλλά θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Οι χώρες γεννιούνται και πεθαίνουν. Μεγαλώνουν και μικραίνουν. Και ναι μεν δεν είναι εύκολο να εξαφανιστεί η Ελλάδα από τον χάρτη τόσο σύντομα, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα μιλάμε για την ίδια χώρα…
Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι κάποιος έχει αποταμιεύσει χρήματα και θέλει να αγοράσει υπηρεσίες εκείνη την περίοδο, το ερώτημα είναι ποιος θα τις προσφέρει, τι είδους ποιότητας θα είναι αυτές οι υπηρεσίες και με τι κόστος. Έλληνες πάντως δεν θα μπορούν να τις προσφέρουν. Με το εργατικό δυναμικό να είναι αισθητά μικρότερο από το σημερινό, είναι αμφίβολο αν αυτό το περιορισμένο εργατικό δυναμικό θα μπορεί να εξυπηρετήσει τη ζήτηση της πλειοψηφίας των κατοίκων, δηλαδή κατοίκων άνω των 60 ετών.
Άρα, μιλάμε για έναν μεγάλο αριθμό αλλοδαπών που θα κληθούν να καλύψουν τις όποιες ανάγκες. Κι ενώ θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι αυτός είναι ο κανόνας της αγοράς, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι θα υπάρξει μοιραία μία μεγάλη ανατροπή των όσων ξέρουμε μέχρι σήμερα. Η Ελλάδα δεν θα είναι μία χώρα που θα θυμίζει σε πολλά πράγματα τη σημερινή της εικόνα. Θα μιλάμε, κατά πάσα πιθανότητα, για μια πολυεθνική χώρα ή για μία σαφώς μικρότερη χώρα. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει…
Τι το κακό έχει μια πολυεθνική χώρα; Δεν έχει! Αρκεί να είναι μία χώρα με χαρακτηριστικά δυτικής κοινωνίας. Να εξακολουθήσει να είναι μία φιλελεύθερη δημοκρατία και όχι μια προέκταση της Ανατολής προς τη Δύση. Το βασικό θέμα συζήτησης σε αυτήν την περίπτωση, δεν είναι το χρώμα των ανθρώπων, αλλά η αντίληψη που έχουν για τα σημαντικά θέματα της κοινωνίας. Αν η Δύση πρέπει να ανακαλύψει εκ νέου τον διαφωτισμό, τότε κάτι κάνουμε λάθος.
Δεν πρέπει να βρεθούμε πίσω από τις εξελίξεις, να μας προλάβουν τα γεγονότα. Αν η μετανάστευση είναι η λύση στο πρόβλημα, που προφανώς είναι, θα πρέπει να βάλουμε από τώρα τους κανόνες στο παιγνίδι. Αν δεν βάλουμε εμείς τους κανόνες, τότε θα επιβληθεί ο νόμος της ζούγκλας. Το ερώτημα δεν είναι αν χρειαζόμαστε τους μετανάστες, αλλά ποιους μετανάστες θέλουμε. Αν θα είναι δική μας επιλογή ή όχι.
Εξετάστε όποιο σενάριο θέλετε. Σκεφτείτε πώς θα είναι η χώρα έπειτα από είκοσι ή τριάντα χρόνια. Και αν βρείτε μια διαφορετική και εφικτή λύση, να την πείτε και σε μας…
Θανάσης Μαυρίδης
