Το κοινό διασκεδάζει με τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ. Προς το παρόν. Έπειτα από λίγο θα κουραστεί. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κερδίζει πρόσκαιρα. Μετά θα έρθουν αυτά τα περί κενού στην φύση. Ο Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύει ότι υπήρξε ολίγιστος. Ούτε τώρα τα κατάφερε στις προβλέψεις. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν μπορεί. Τόσο απλά. Και ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει την παραμικρή σχέση με το παλιό καλό κρασί, αλλά μάλλον με τα παλιά ξινά σταφύλια. Τι ψηφίσατε σύντροφοι…
Το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως η λύση για κάθε νόσο που βασάνιζε μέχρι τότε τον τόπο. Ήταν το «καινούργιο», το «διαφορετικό», το «εναλλακτικό». Αποδείχτηκε ότι δεν υπήρξε τίποτα απ' όλα αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι πιο αναχρονιστικό και οπισθοδρομικό έχει περάσει απ' αυτή την χώρα. Η διάλυση του κόμματος που παραλίγο να οδηγήσει την χώρα στην αγκαλιά του Πούτιν και των συμμάχων του ήταν μία απολύτως φυσιολογική εξέλιξη. Εκείνο που έλειπε ήταν ο καταλύτης, ο οποίος φαίνεται ότι βρέθηκε στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη.
Το αντικειμενικό πρόβλημα δεν είναι η επιλογή Κασσελάκη από τα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το γεγονός ότι αυτό το κόμμα των ψευδαισθήσεων αποτέλεσε κάποια στιγμή «σοβαρή επιλογή» για το 35% του ελληνικού λαού. Κι αυτό από μόνο του είναι προβληματικό. Και δείχνει γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει η Ντύσνειλαντ της Ευρώπης. Επειδή ο λαός της σε κρίσιμες φάσεις συμπεριφέρθηκε με αυτοκτονικό τρόπο, υιοθετώντας καθαρά τυχοδιωκτικές προτάσεις.
Η ανάδειξη του κομήτη Κασσελάκη σε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι η φυσική συνέχεια μιας παράδοξης ιστορίας που ξεκίνησε το 2008, όταν κάηκε η Αθήνα. Τότε που άρχισαν να διαμορφώνονται οι κανόνες για την δημοκρατία της πλατείας, εκείνη που όλοι γνωρίσαμε με τις κρεμάλες, τα λαϊκά δικαστήρια και τον λιθοβολισμό των αντιπάλων.
Ο Στέφανος Κασσελάκης αποτελεί την Ιφιγένεια της ελληνικής αριστεράς, σε μια προσπάθεια να ξεκολλήσει ο στόλος από το λιμάνι της διάψευσης των ψευδαισθήσεων και χαθεί έτσι το ένοχο αυτό παρελθόν στα νερά της λησμονιάς. Είναι ο μόνος τρόπος για να διεκδικήσει κάποια στιγμή η κεντροαριστερά την εξουσία.
Με άλλο κόμμα, με άλλη ηγεσία και με σβησμένη την μνήμη του παρελθόντος από τον σκληρό δίσκο της συλλογικής μνήμης. Δύσκολη αποστολή! Γι αυτό και η διάλυση θα πρέπει να είναι γρήγορη, να μην διατηρηθεί το δράμα στις οθόνες μας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Με άλλα λόγια ο Στέφανος Κασσελάκης, ένας πρώην νεοφιλελεύθερος, παίζει τον ρόλο του συνεργείου κατεδαφίσεων, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο ίδιος ή τι του έχουν υποσχεθεί οι νέοι πολιτικοί του μέντορες.
Να επανέρθουμε στο αρχικό ερώτημα: Ποιος κερδίζει από την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ; Πολύ φοβόμαστε ότι απ αυτή την ιστορία οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι μελλοντικοί ιστορικοί μελετητές. Άλλος κερδισμένος δεν πρόκειται να υπάρξει. Εκτός κι αν θεωρήσει κανείς «κέρδος» τα αυξημένα εισιτήρια που πουλάει αυτή την περίοδο η επιθεώρηση που παίζεται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Στο παρελθόν, πάντως, αυτού του είδους ο «χαβαλές» δεν μας βγήκε σε καλό. Ακριβώς επειδή μια χώρα του χαβαλέ δεν έχει πιθανότητες να καταφέρει κάτι σπουδαίο…
Θανάσης Μαυρίδης
