Του Lawrence J. McQuillan
Ένα πρόσφατο άρθρο στους New York Times έχει ως θέμα την ολοένα και μεγαλύτερη προθυμία των πολιτικών υποψηφίων στις ΗΠΑ να δηλώνουν σοσιαλιστές. Η δημοσιογράφος Farah Stockman έγραψε ότι οι Democratic Socialists of America (Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές Αμερικής - DSA) βρίσκονται σε άνοδο, ακόμη και σε πολιτείες με συντηρητικές τάσεις.
“Από τον Νοέμβριο του 2016, τα μέλη της DSA αυξήθηκαν από περίπου 5.000 σε 35.000 πανεθνικώς”, γράφει η Στόκμαν. “Ο αριθμός των τοπικών ομάδων έχει αυξηθεί από τις 40 στις 181, με 10 από αυτές να βρίσκονται στο Τέξας. Η κάποτε ανενεργή πτέρυγα του Χιούστον έχει σήμερα σχεδόν 300 μέλη”.
Η γενιά των μιλένιαλ είναι ο μοχλός αυτής της αναζωπύρωσης
Πολλοί από τους υποψηφίους και μεγάλο μέρος της υποστήριξης προέρχεται από τη γενιά των μιλένιαλ, τη μεγαλύτερη γενιά Αμερικανών στην ιστορία. Ως ένα βαθμό, η έλξη που αισθάνονται οι εκπρόσωποι αυτή της γενιάς προς τον σοσιαλισμό μπορεί να ιχνηλατηθεί στο κίνημα Occupy Wall Street και την προεδρική εκστρατεία του Γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται σοσιαλιστής, το 2016.
Αυτά τα κινήματα που έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα έδωσαν έμφαση στις εισοδηματικές ανισότητες, την πρόσβαση σε κεφάλαιο, την ποινική δικαιοσύνη, τις υπηρεσίες υγείας, τους παιδικούς σταθμούς, την πρόσβαση στην εκπαίδευση, και το κόστος της στέγασης.
Η Amy Zachmeyer, μια 34χρονη συνδικαλίστρια που συνέβαλε στην επανεκκίνηση της πτέρυγας της DSA στο Χιούστον δήλωσε ότι ο ο σοσιαλισμός “απηχεί στα μέλη της γενιάς των μιλένιαλ που κερδίζουν λιγότερα χρήματα από τους γονείς τους, τους είναι περισσότερο δύσκολο να αγοράσουν ένα σπίτι, και είναι πνιγμένοι στα φοιτητικά χρέη”. Η έλξη αυτής της γενιάς προς τον σοσιαλισμό αντανακλά σε σχετικές έρευνες.
Μια έρευνα του 2016 σε ανθρώπους ηλικίας 18 έως 29 ετών από το Ινστιτούτο Πολιτικής του Χάρβαρντ κατέληξε ότι το 16% των ερωτηθέντων αυτοπροσδιορίζονται ως σοσιαλιστές, ενώ το 33% υποστηρίζει τον σοσιαλισμό. Μόνο το 42% υποστηρίζει τον καπιταλισμό, ενώ το 51% δηλώνει πως δεν τον υποστηρίζει.
Μια άλλη έρευνα του 2017 βρήκε ότι το 51% των εκπροσώπων της γενιάς των μιλένιαλ ονομάζουν τον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό ως το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που προτιμούν. Μόνο το 42% προτιμά των καπιταλισμό. Ο 24χρονος Jorge Roman-Romero, επικεφαλής μιας νέας πτέρυγας της DSA στην Τούλσα της Οκλαχόμα δήλωσε πως δεν είναι πια επισφαλές να αυτοπροσδιορίζεται ένας υποψήφιος ως σοσιαλιστής.
Αγνοούν όμως την πραγματικότητα του σοσιαλισμού
Η 37χρονη Frances Reade είναι αντιπρόεδρος της πτέρυγας της DSA στο East Bay στην περιοχή του Σαν Φρανσίσκο που έχει περίπου 1.000 μέλη. Απολαμβάνει τα ελεύθερα βραδινά μαθήματα, γνωστά ως “σοσιαλιστικό σχολείο” όπου διαβάζουν και συζητούν πολιτικά κείμενα μεταξύ των οποίων και του Καρλ Μαρξ.
Είναι όμως αμφίβολο ότι σ' αυτό το μαρξιστικό εσπερινό σχολείο διαβάζουν την πραγματική ιστορία του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού στην πράξη, που επέφερε περισσότερη δυστυχία και θανάτους στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο κοινωνικοοικονομικό σύστημα.
Για παράδειγμα, οι πτέρυγες της DSA θα πρέπει να διαβάσουν το έργο του καθηγητή ιστορίας του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια Alan Charles Kors “Can There Be an 'After Socialism'?” (Μπορεί να υπάρξει ένα “Μετά τον Σοσιαλισμό”;) που αφηγείται την ιστορία του σοσιαλισμού που ο Μπέρνι Σάντερς και οι Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής δεν λένε και οι εκπρόσωποι της γενιάς των μιλένιαλ δεν ακούν. Να ένα εκτεταμένο απόσπασμα:
“Ο στόχος του σοσιαλισμό είναι να δρέψει τις πολιτισμικές, επιστημονικές, δημιουργικές και κοινοτιστικές ανταμοιβές της κατάργησης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και των ελεύθερων αγορών και να τερματίσει την ανθρώπινη τυραννία. Χρησιμοποιώντας τον έλεγχο επί του κράτους, ο κομμουνισμός επεδίωξε να δημιουργήσει μια σοσιαλιστική κοινωνία. Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη ήταν η κατάκτηση της εξουσίας από μια ομάδα απάνθρωπων τυράννων: Λένιν, Στάλιν, Μάο Τσε-Τουνγκ, Κιμ Ιλ Σουνγκ, Χο Τσι Μινχ, Πολ Ποτ, Κάστρο, Μενγκίστου, Τσαουσέσκου, Χότζα κλπ κλπ…
Κανένας σκοπός ποτέ στην ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας δεν παρήγαγε περισσότερους αδίστακτους τυράννους, περισσότερα αθώα θύματα, και περισσότερα ορφανά απ' ό,τι ο σοσιαλισμός στην εξουσία. Ξεπέρασε, εκθετικά, όλα τα υπόλοιπα παραγωγής νεκρών. Τα πτώματα μας περιτριγυρίζουν.
Κι εδώ έγκειται το πρόβλημα: Κανείς δεν μιλά γι' αυτούς. Κανείς δεν τους τιμά. Κανείς δεν ζητά συγγνώμη γι' αυτούς. Κανείς δεν αυτοκτόνησε επειδή υπήρξε απολογιστής εκείνων που τους το έκαναν αυτό. Κανείς δεν πληρώνει γι' αυτούς. Κανείς δεν αναζητείται για να λογοδοτήσει γι' αυτούς. Είναι ακριβώς αυτό που πρόβλεψε ο Σολζενίτσιν στο Αρχιπέλαγο Γκούλαγκ: 'Όχι, κανείς δεν θα χρειαστεί να λογοδοτήσει. Κανέναν δεν θα ερευνήσουν'. Μέχρι να συμβεί αυτό δεν υπάρχει 'μετά τον σοσιαλισμό'.
Η Δύση αποδέχεται ένα τεράστιο, τερατώδες, ασυγχώρητο διπλό σταθμό. Ανακαλούμε τα εγκλήματα του ναζισμού σχεδόν καθημερινά, τα διδάσκουμε στα παιδιά μας ως τα απόλυτα ιστορικά και ηθικά διδάγματα, και αναγνωρίζουμε το κάθε θύμα τους. Είμαστε όμως, με τόσες λίγες εξαιρέσεις, σχεδόν σιωπηλοί σε ό,τι αφορά τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Έτσι, τα πτώματα κείνται ανάμεσά μας, απαρατήρητα, παντού.
Επιμείναμε στην 'αποναζιστικοποίηση' και επικρίνουμε όσους την μετρίασαν στο όνομα νέων ή αναδυόμενων πολιτικών πραγματικοτήτων. Ποτέ δεν υπήρξε, και ούτε θα υπάρξει μια παρόμοια 'αποκομμουνιστικοποίηση' μολονότι η σφαγή των αθώων υπήρξε εκθετικά μεγαλύτερη, και μολονότι εκείνοι που υπέγραψαν τις διαταγές και λειτουργούσαν τα στρατόπεδα παραμένουν.
Στην περίπτωση του ναζισμού, κυνηγάμε ενενηντάχρονους άνδρες γιατί 'τα οστά καλούν' για δικαιοσύνη. Στην περίπτωση του κομμουνισμού επιμένουμε να μην γίνει 'κυνήγι μαγισσών' - ας αφήσουμε τους νεκρούς να θάψουν τους ζωντανούς. Οι νεκροί όμως δεν μπορούν να θάψουν κανέναν.
Κι έτσι οι νεκροί κείνται ανάμεσά μας, αγνοημένοι, και όσοι έχουν μάτια ηθικής τους βλέπουν, απόντες από την ηθική μας συνείδηση να ξεχύνονται από τις οθόνες της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, να παγώνουν από τον πόνο στις τάξεις διδασκαλίας και να απλώνονται, άταφοι στην πολιτική και τον πολιτισμό μας. Κάθονται δίπλα μας στα συνέδρια. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ένα 'μετά τον ναζισμό' χωρίς την αναγνώριση, τη λογοδοσία, τη δικαιοσύνη και τη μνήμη. Μέχρι να αντιμετωπίσουμε τους νεκρούς του κομμουνισμού, δεν θα υπάρξει 'μετά τον σοσιαλισμό'.
Για να είμαστε ηθικά όντα, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε προσηκόντως αυτά τα φρικτά πράγματα και να γίνουμε μάρτυρες των ευθυνών γι' αυτές τις δολοφονικές εποχές. Μέχρι ο σοσιαλισμός να τεθεί αντιμέτωπος με την πραγματικότητα που δημιούργησε στις ζωές των ανθρώπων, τις μεγαλύτερες φρικαλεότερες όλης της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ζωής - όπως ο ναζισμός ή ο φασισμός τέθηκαν αντιμέτωποι με τα στρατόπεδα θανάτου και τη σφαγή των αθώων - δεν θα ζούμε στην 'μετά τον σοσιαλισμό' εποχή.
Αυτό δεν θα συμβεί. Η παθολογία των διανοούμενων της Δυσης τους έχει δεσμεύσει σε μια σχέση αντιπαλότητας με την κουλτούρα εκείνει - τις ελεύθερες αγορές και τα ατομικά δικαιώματα - που έχει παραγάγει τη μεγαλύτερη ανακούφιση της δυστυχίας: τη μεγαλύτερη απελευθέρωση από την ανάγκη, την άγνοια και την προκατάληψη, και τη μεγαλύτερη αύξηση της αφθονίας και των ευκαιριών στην ιστορία της ανθρώπινης ζωής.
Αυτή η παθολογία επιτρέπει στους διανοούμενους της Δύσης να περπατούν ανάμεσα σ' αυτό το Έβερεστ από τα πτώματα των θυμάτων του κομμουνισμού χωρίς ένα δάκρυ, έναν ενδοιασμό, μια πράξη συντριβής, μια επανεκτίμηση του εαυτού, της ψυχής και του πνεύματος…
Τα πτώματα απαιτούν λογοδοσία, απολογία και μετάνοια. Χωρίς αυτά, δεν υπάρχει 'μετά τον σοσιαλισμό'”.
Σε μια συνέντευξή του το 1989, ο Σάντερς είπε: “Ο σοσιαλισμός έχει πολλά διαφορετικά μηνύματα για διαφορετικούς ανθρώπους. Πιστεύω ότι το ζήτημα της σοσιαλιστικής ιδεολογίας και τι αυτή σήμανε ή σημαίνει δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό”. Ίσως δεν είναι σημαντικό για τον Σάντερς, αλλά ήταν για τις δεκάδες εκατομμυρίων των ανθρώπων που πέθαναν στα χέρια σοσιαλιστών ή που σήμερα υποφέρουν σε καθεστώτα όπως αυτό του Κιμ Γιόνγκ-Ουν στη Βόρεια Κορέα και του Νικολάς Μαδούρο στη Βενεζουέλα.
Μια έκθεση των Ηνωμένων Εθνών για τη Βόρεια Κορέα το 2014 ανέφερε τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι απλοί άνθρωποι στη Βόρεια Κορέα: “Εξόντωση, φόνος, υποδούλωση, βασανισμοί, φυλακισμοί, βιασμοί, εξαναγκαστικές αμβλώσεις και άλλα είδη σεξουαλικής βίας, διώξεις για πολιτικούς, θρησκευτικούς, φυλετικούς λόγους, βίαιη μετακίνηση πληθυσμών, εξαφάνιση προσώπων και η απάνθρωπη πρακτική της εσκεμμένης πρόκλησης λιμοκτονίας”.
Η πραγματικότητα του σοσιαλισμού στις ζωές των ανθρώπων υπήρξε ο θάνατος και η καταπίεση
Δύο με τρία εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύεται ότι πέθαναν από πείνα στη Βόρεια Κορέα τη δεκαετία του 1990, μεταξύ των οποίων και τα θύματα της “σκόπιμης λιμοκτονίας” σε πολιτικούς κρατουμένους.
Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας εφαρμόζει τον σοσιαλισμό από το 1998. Το αποτέλεσμα είναι ένας ετήσιος πληθωρισμός που σήμερα φτάνει το 9.000%, μια οικονομία που συρρικνώνεται κατά 15% ετησίως, άδεια ράφια, εξοντωτική φτώχεια, ένας πληθυσμός που αποδρά (το 10% του πληθυσμού της χώρας έχει μεταναστεύσει), το 12% των παιδιών κάτω των πέντε ετών υποφέρουν από υποσιτισμό, και ένας σοσιαλιστής πρόεδρος που απαγορεύει την εξωτερική βοήθεια, ακόμη και από το Βατικανό.
Στο πρόσφατο συνέδριο FEEcon 2018, ένας νέος βιολιστής από τη Βενεζουέλα, ο Wuilly Arteaga, μίλησε για τον ξυλοδαρμό του από πράκτορες της κυβέρνησης επειδή διαφώνησε δημοσίως με την αυταρχική κυβέρνηση της χώρας του.
Αυτός είναι λοιπόν, εκπρόσωποι της γενιάς των μιλένιαλ, ο σοσιαλισμός στην πράξη, κι εκεί οδηγεί αναπόφευκτα η συγκέντρωση της κρατικής εξουσίας. Όπως προειδοποιεί το παλιό ρητό: Μια κυβέρνηση που είναι αρκετά ισχυρή για να σου δώσει όλα όσα θέλεις, είναι αρκετά ισχυρή για να σου πάρει όλα όσα έχεις. Συμπεριλαμβανομένης και της ζωής σου.
Ο Μπέρνι Σάντερς και τα μέλη των Δημοκρατών Σοσιαλιστών της Αμερικής επέλεξαν “να περπατούν ανάμεσα σ' αυτό το Έβερεστ από τα πτώματα των θυμάτων του κομμουνισμού χωρίς ένα δάκρυ, έναν ενδοιασμό, μια πράξη συντριβής, μια επανεκτίμηση του εαυτού, της ψυχής και του πνεύματος”.
Δίνοντας στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό διανοητική κάλυψη και αποδοχή, ο Σάντερς και η DSA συμβάλλουν στην απόκρυψη των πτωμάτων και της αλήθειας από τους εκπροσώπους της γενιάς των μιλένιαλ, που έχουν λίγες αναμνήσεις από τις φρικαλεότητες και πιθανότατα δεν γνωρίζουν το ιστορικό του σοσιαλισμού. Αντί για ουτοπία, ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός δημιουργούν στην πράξη μια κόλαση επί γης.
