Μερικές φορές μια ακροαματική διαδικασία για τη διαφάνεια καταλήγει να αφορά την ελευθερία του λόγου. Μια πρόσφατη συνάντηση της διακομματικής ομάδας εργασίας της Βουλής των ΗΠΑ για την Τεχνητή Νοημοσύνη κατέληξε να αφορά τη δημοκρατία, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ. Στα θέματα της τεχνολογίας όσο και γενικότερα, πιστεύω ότι η χώρα μας πρέπει να επιβραδύνει ή να σταματήσει τη διόγκωση της ομοσπονδιακής εξουσίας που κατατρώει το υπέροχο σύστημα διακυβέρνησής μας.
Νωρίτερα φέτος, ο πρόεδρος της Βουλής και επικεφαλής των Δημοκρατικών δημιούργησε μια διακομματική ομάδα εργασίας για να εξετάσει τα ζητήματα της Τεχνητής Νοημοσύνης. Η ομάδα εργασίας έχει επικεφαλής τους αντιπροσώπους Jay Obernolte (R-CA) και Ted Lieu (D-CA). Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους εμπλεκόμενους για ένα έργο που έρχεται σε αντίθεση με την αυξανόμενη φήμη του Κογκρέσου για αντιπαραγωγική και δηλητηριώδη μικροκομματική συμπεριφορά.
Ωστόσο, σε αφορά την ποιότητα της νομοθέτησης, τα προειδοποιητικά φώτα και οι σειρήνες θα πρέπει να ηχήσουν, καθώς κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει τι είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη.
Οι άνθρωποι συζητούν το πλήθος των βάσεων δεδομένων, των τεχνικών επεξεργασίας και των υπολογιστικών εργαλείων σαν να είναι κάτι το ενιαίο. Βλέπω με σκεπτικισμό την έννοια της Τεχνητής Νοημοσύνης. Είναι ουσιαστικά ένας όρος μάρκετινγκ. Τυχόν ρύθμιση που στοχεύει ευρέως σε αυτό το πεδίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είναι διογκωμένη, αναποτελεσματική και δαπανηρή στην περίπτωση που δεν υπάρχουν σαφείς οριοθετήσεις ως προς το τι καλύπτει ο οποιοσδήποτε κανονισμός και τι ακριβώς απαγορεύει ή απαιτεί.
Ένα θέμα που, όπως το αντιλαμβάνομαι, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον βουλευτή Obernolte, είναι η συμμετοχή των πολιτειών στη ρύθμιση της Τεχνητής Νοημοσύνης. Με χαρά μίλησα στη συνεδρίαση της ειδικής ομάδας για αυτό το θέμα. Ο φεντεραλισμός ήταν το ζήτημα που με έφερε στην Ουάσινγκτον πριν από σχεδόν 30 χρόνια.
Βλέπω την ένταση αυτή ως εξής: Από τη μια πλευρά, πρέπει να διατηρήσουμε την εξουσία των πολιτειών, γιατί το πιο τοπικό επίπεδο διακυβέρνησης είναι ανώτερο με δημοκρατικούς όρους. Από την άλλη πλευρά, η νομοθεσία για την Τεχνητή Νοημοσύνη των πολιτειών είναι πιθανό να υποβαθμίσει την αποτελεσματικότητα μιας μεγάλης εθνικής αγοράς. Τι θέλουμε; Καλύτερη δημοκρατία ή πιο αποτελεσματικό επιχειρηματικό περιβάλλον;
Ανοιχτά αμφισβήτησα τη σκοπιμότητα το Κογκρέσο να αποκτήσει την εξουσία επί του ζητήματος της ιδιωτικότητας από τις πολιτείες μέσω ενός εθνικού νόμου περί απορρήτου. Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα αποκτούσαν έτσι καλύτερη ιδιωτικότητα, και επίσης η διαρκώς αυξανόμενη ομοσπονδιακή εξουσία ακυρώνει τη συμφωνία που καταγράφεται στο Σύνταγμά μας να έχουμε μια σχετικά αποκεντρωμένη κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ιδέα της κατανεμημένης ισχύος βρίσκεται ακριβώς εκεί στο όνομα «Ηνωμένες Πολιτείες». Όπως έγραψα σε μια πρόσφατη ανάρτηση ιστολογίου,
«Το "απορριπτικό" ρεύμα στην αμερικανική πολιτική που κορυφώθηκε στην εξέγερση του Τραμπ μπορεί, τουλάχιστον εν μέρει, να προκαλείται από ένα απομακρυσμένο Κογκρέσο και ακόμη πιο απομακρυσμένους γραφειοκράτες που διαχειρίζονται έντονα προσωπικά συμφέροντα και αξίες όπως η ιδιωτικότητα». Αυτή η ανάρτηση αποτέλεσε την εισαγωγή ενός επιστημονικού άρθρου που έγραψα πρόσφατα με τον Geoff Manne του Διεθνούς Κέντρου Δικαίου και Οικονομίας, όπου υποστηρίξαμε μια εναλλακτική λύση έναντι της ομοσπονδιακής προτεραιότητα έναντι της πολιτειακής νομοθεσίας.
Οι συμβατικές διατάξεις επιλογής νόμου θα μπορούσαν να επιτρέψουν στις επιχειρήσεις να αποφύγουν ένα αναποτελεσματικό ρυθμιστικό συνονθύλευμα ενισχύοντας παράλληλα έναν διπλό ανταγωνισμό: μεταξύ των επιχειρήσεων για να ευχαριστήσουν τους καταναλωτές, και μεταξύ των πολιτειών για να παρέχουν την καλύτερη νομοθεσία.
Αυτός ο συλλογισμός δεν ισχύει άμεσα για την Τεχνητή Νοημοσύνη, η οποία είναι ένα εύρος εργαλείων και όχι ένα σύνολο αξιών, όπως ισχύει για την ιδιωτικότητα. Προσωπικά, κλίνω προς την ομοσπονδιακή προτεραιότητα έναντι της πολιτειακής ρύθμισης της Τεχνητής Νοημοσύνης. Πράγματι, οι πολιτείες θα μπορούσαν ευλόγως να αποκλειστούν από τη ρύθμιση της Τεχνητής Νοημοσύνης καθαυτής, επειδή το να στοχεύει κανείς στις τεχνολογίες και όχι στα αποτελέσματα αποτελεί βασικό ρυθμιστικό αμάρτημα.
Αυτή η ιδέα - η ουδέτερη ως προς την τεχνολογία ρύθμιση - λύνει το πρόβλημα που τόνισα παραπάνω. Δεν χρειάζεται να καταλάβει κανείς τι είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη εάν αποφεύγει ειδικές ρυθμίσεις για την τεχνολογία και απλώς επιδιώξει τη μείωση των κακών αποτελεσμάτων που παράγονται από την οποιαδήποτε τεχνολογία. Το Κογκρέσο θα πρέπει κι αυτό να περιοριστεί σε τεχνολογικά ουδέτερη ρύθμιση.
Γίνομαι πολύ συναισθηματικός και αντρέχω στις αρχές μου όταν κάποιοι προσπαθούν να συντάξουν ομοσπονδιακούς νόμους για ένα καυτό θέμα τεχνολογίας. Μου αρέσει να μετατρέπω ένα εξαιρετικά συναρπαστικό θέμα σε βαρετό εφαρμόζοντας τη συνταγματική και νομική θεωρία.
Εδώ που τα λέμε, έχουμε ήδη πολύ καλό, τεχνολογικά ουδέτερο δίκαιο, με τη μορφή του πολιτειακού κοινοδικαίου. Το κοινοδίκαιο είναι αυτό που απαιτεί από τους ανθρώπους να τηρούν τις υποσχέσεις τους, να μην επιτίθενται σε άλλους, να μην κλέβουν τα πράγματα των άλλων και να πληρώνουν αποζημιώσεις στα θύματα που βλάπτουν, είτε το κάνουν αυτό με έξυπνη τεχνολογία όπως η Τεχνητή Νοημοσύνη είτε με ένα παλιό χλοοκοπτικό μηχάνημα. Το κοινοδίκαιο προσφέρει τοπικό έλεγχο, αλλά είναι σε μεγάλο βαθμό ενιαίο σε εθνικό επίπεδο.
Δεν έχω πρόβλημα αν η αναχαίτιση της ροής της εξουσίας προς την ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι βαρετή. Την εναλλακτική, που δημιουργήθηκε από τη διάβρωση της δημοκρατίας, την έχω δει στην επαγγελματική μου ζωή: στα τέλη του 1995, καθισμένος σε ένα γραφείο του Κογκρέσου, δέχτηκα κλήσεις από ανθρώπους που υποστήριζαν ότι το κλείσιμο των κρατικών υπηρεσιών που συντάχθηκε από τον Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον και τη νέα Βουλή των Ρεπουμπλικανών θα έπρεπε να διαρκέσει για πάντα. Στις αρχές του 2021, άνθρωποι με παρόμοια συναισθήματα παρέλασαν προς το Καπιτώλιο και κάποιοι μπήκαν μέσα.
Αλλά το άμεσο ερώτημα ήταν, θα έπρεπε το Κογκρέσο να αναλάβει από τις πολιτείες τη ρύθμιση της Τεχνητής Νοημοσύνης; Όπως είπα και στην ομάδα εργασίας από μια σπάνια θέση αβεβαιότητας, «Γεια σας από την περίπλοκη μέση».
* Ο Jim Harper είναι διακεκριμένος συνεργάτης στο American Enterprise Institute (AEI), όπου εστιάζει σε ζητήματα ιδιωτικότητας και επιλεγμένα ζητήματα νομικού και συνταγματικού δικαίου
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 23 Ιουνίου 2024 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του American Enterprise Institute και τη συνεργασία του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών.
