Οι Financial Times δημοσιεύουν μια εξαιρετική συνέντευξη με τον συγγραφέα Τζουλιάνο ντα Έμπολι, ο οποίος μιλά για τη χρήση και την κατάχρηση της πολιτικής εξουσίας.
Εδώ αξιολογεί τον Βλαντιμίρ Πούτιν:
«Νομίζω ότι ξέρει ότι έκανε ένα στρατηγικό λάθος [την εισβολή]. Αλλά ένας κανόνας γι’ αυτού του είδους την εξουσία είναι να μην υπαναχωρείς ποτέ, να μην δείχνεις ποτέ καμία τσαλακωματιά στην απόλυτη βούληση και βεβαιότητα. Δεν ήταν αρκετά δυνατός για να επιβάλει τη δική του τάξη πραγμάτων στην Ουκρανία. Αλλά μπορεί να είναι αρκετά δυνατός για να επιβάλει στην Ουκρανία το χάος. Και πράγματι βρήκε την ευκαιρία να εδραιώσει την εξουσία του εσωτερικά, και να την κάνει πολύ πιο αδίστακτη. Αυτό λειτουργεί, προς το παρόν. Το λάθος του Πούτιν μπορεί να μην του στοιχίσει τόσο πολύ».
Αυτός είναι ένας λόγος που προτιμώ στη νομισματική πολιτική τους κανόνες που βασίζονται στην αγορά έναντι της διακριτικής ευχέρειας. Οι αγορές είναι πρόθυμες να παραδεχτούν λάθη και να αντιστρέψουν την πορεία τους, ενώ οι μεμονωμένοι υπεύθυνοι της χάραξης πολιτικής εμμένουν πεισματικά σε αποτυχημένες πολιτικές.
Όπως εγώ, έτσι και ο da Empoli έχει γίνει πολύ απαισιόδοξος για τις τρέχουσες τάσεις:
«Είμαι μέρος αυτού, επομένως υποφέρω και εγώ στην Ιταλία. Δεν αντέχω την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου, δεν μπορώ να ανοίξω την τηλεόραση, μετά βίας μπορώ να ανοίξω μια εφημερίδα. Το οικοσύστημα των μέσων ενημέρωσης που διαμορφώνει τον δημόσιο λόγο είναι τόσο υποβαθμισμένο - θεωρίες συνωμοσίας, κάθε είδους παραξενιά. Πηγαίνει προς τη λάθος κατεύθυνση το όλο θέμα».
Υποθέτω ότι οι ΗΠΑ δεν είναι η μόνη χώρα που υποφέρει από αυτόν τον ιό. Αυτό κάνει τον Τζουλιάνο ντα Έμπολι να αρκείται περισσότερο με ελαττωματικά συστήματα, που διατηρούν τουλάχιστον μια κάποια μορφή πολιτισμού:
«Ο Ντα Έμπολι έχει μελετήσει βαθιά την εξουσία. Έχει ακόμα πολιτικά ιδανικά; Αν με ρωτούσατε στο παρελθόν, θα σας είχα παρουσίαζα πολλές πεποιθήσεις μου. Αλλά αυτό που απομένει τώρα, για μένα, είναι η ιδέα ότι προσπαθούμε να μην σκοτωθούμε. Πετύχαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση να μην το κάνουμε αυτό για μια εξαιρετικά μεγάλη χρονική περίοδο. Φαινόταν βαρετό, αλλά νομίζω ότι δεν είναι πια βαρετό, ούτε πλέον κάτι το προφανές. Αυτό λοιπόν το ευρωπαϊκό πράγμα είναι το μόνο ισχυρό ιδανικό που έχω».
Στην προηγούμενη ανάρτησή μου, υποστήριξα ότι τα πιο επιτυχημένα νομισματικά καθεστώτα είναι βαρετά. Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική. Μπορείτε να πείτε ποιος είναι ο Πρόεδρος της Ελβετίας; Εγώ δεν μπορώ. Μπορείτε να ονομάσετε τους ηγέτες της Βενεζουέλας και της Βόρειας Κορέας; Εγώ μπορώ. Και όμως, η Ελβετία είναι από πολλές απόψεις μια πολύ πιο σημαντική χώρα και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία. Γιατί δεν μας ενδιαφέρει ποιος την κυβερνά; Ίσως, γιατί δεν έχει σημασία.
«Κοιτάζοντας τους συνδαιτυμόνες στο Jack’s, παρατηρεί: Στη Ρωσία, η εξουσία είναι ένα μεγάλο θηρίο. Στην Ελβετία η εξουσία είναι ένα γατάκι και έχει εξημερωθεί. Μέσα από την ιστορία, η εξουσία έχει αραιωθεί, και διανεμηθεί σε τοπικό επίπεδο και μέσω δημοψηφισμάτων. Οι Ελβετοί πολιτικοί είναι βαρετοί. Αυτό είναι πολύ καλό. Όσο πιο θεαματικό είναι ένα πολιτικό σύστημα, τόσο χειρότερο είναι, από πολλές απόψεις».
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη.
* Ο Scott Sumner είναι οικονομολόγος, διευθυντής του προγράμματος νομισματικής πολιτικής στο Mercatus Center at George Mason University, ερευνητής στο Independent Institute και καθηγητής στο Bentley University στο Waltham της Μασαχουσέτης
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 5 Ιανουαρίου 2024 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια της Library of Economics and Liberty και τη συνεργασία του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών.
