Του Γιάννη Μαντζίκου
Η παραδοχή της ιρανικής κυβέρνησης ότι ξεπέρασε το όριο των 300 κιλών στα αποθέματα της σε εμπλουτισμένο ουράνιο όχι μόνο αποτελεί το ουσιαστικό τέλος της πολυμερούς συμφωνίας του 2015 για το πυρηνικό της πρόγραμμα, αλλά ρίχνει «νερό στο μύλο» της Ουάσινγκτον και των «γερακιών».
Αρχικά, αξίζει να σημειωθεί ότι η παραβίαση του ορίου αυτού δεν σημαίνει αυτομάτως πως το Ιράν έχει τη δυνατότητα για την παραγωγή πυρηνικών όπλων. Από την άλλη, αποτελεί την ισχυρότερη μέχρι στιγμής απόδειξη ότι η χώρα θεωρεί τη συμφωνία του 2015 πρακτικά «νεκρή».
Τον περασμένο μήνα άλλωστε, η Τεχεράνη είχε ανακοινώσει ήδη ότι θα ξεκινήσει να εμπλουτίζει τα αποθέματα ουρανίου, ανεβάζοντας τα σε ψηλότερα επίπεδα. Ουσιαστικά ήταν ένα τελεσίγραφο λίγων ημερών προς την Ευρώπη προκειμένου να αποδείξει ότι μπορεί να λάβει μέτρα κυρίως όμως να δείξει έμπρακτα την οικονομική της στήριξη.
Η εξέλιξη αυτή έρχεται σε μία χρονική στιγμή μεγάλης έντασης στη Μέση Ανατολή, με το Ιράν να καταρρίπτει ένα αμερικανικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος πάνω από τα Στενά του Ορμούζ, και τις ΗΠΑ να κατηγορούν την Τεχεράνη για μία σειρά επιθέσεων εναντίον δεξαμενόπλοιων στον Κόλπο του Ομάν.
Από πλευράς Ιράν, τα παραπάνω συντείνουν προς την κατεύθυνση ότι το στρατόπεδο των «σκληροπυρηνικών» και ειδικότερα των Φρουρών της Επανάστασης επικρατεί στην μάχη για τον έλεγχο της «εξωτερικής πολιτικής». Ο θεωρούμενος μετριοπαθής πρόεδρος της χώρας Χασάν Ροχανί προσπάθησε επί ματαίω μετά τη συμφωνία του 2015 να πείσει το εσωτερικό ότι ήταν η υπογραφή της ήταν «η καλύτερη δυνατή επιλογή». Μετά την μονομερή απόσυρση όμως των ΗΠΑ το 2018, αντιμετώπισε ισχυρή κριτική από όσους υποστήριζαν ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαπραγματεύσεων με την Ουάσινγκτον. Ο μόνος κοινός τόπος των δυο στρατοπέδων είναι ότι δεν επιθυμούν πόλεμο με τους Αμερικανούς.
Στον αντίποδα, ο Ντόναλντ Τραμπ παρότι φαίνεται πως δεν θέλει πόλεμο με το Ιράν, εκτίμηση στην οποία συμφωνούν οι περισσότεροι αναλυτές, φαίνεται ότι έχει «αιχμαλωτιστεί» από τον Μάικ Πομπέο και Τζόν Μπόλτον (Υπουργό Εξωτερικών και Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας) οι οποίοι είναι υπέρμαχοι της μέγιστης οικονομικής και στρατιωτικής πίεσης στο Ιράν για την ανατροπή του καθεστώτος. H παραπάνω εξέλιξη θα τους δώσει ακόμα περισσότερα για την υλοποίηση της ατζέντας τους.
Σε αυτή τη μάχη λοιπόν που είναι εκτός των άλλων και μάχη χαρακωμάτων με το εσωτερικό μέτωπο, οι δυο πλευρές δηλαδή ο Τραμπ από τη μια και οι μετριοπαθείς του Ιράν δίνουν και μια μάχη εντυπώσεων...
