Υπάρχουν ακόμη πολλοί μύθοι για τον HIV/AIDS. Παρακάτω ακολουθούν 7 από τους πιο σημαντικούς που μπορεί να ξεκαθαρίσουν το τοπίο σχετικά με τη χρόνια πάθηση.
Μύθος 1: Η θεραπεία του HIV απαιτεί τη λήψη δεκάδων χαπιών κάθε μέρα.
Γεγονός: Πριν από χρόνια, τα άτομα με HIV έπρεπε να παίρνουν πολλά χάπια. Τώρα, οι περισσότεροι άνθρωποι που ξεκινούν θεραπεία για τον HIV λαμβάνουν μόνο 1 έως 2 χάπια ημερησίως. Μπορεί, όποιος έχει αυτή την πάθηση να πάρει φάρμακα που συνδυάζουν 2 ή 3 φάρμακα σε ένα μόνο χάπι.
Μύθος 2: Το άτομο με αυτή την πάθηση ανυπομονεί να αρχίσει να παίρνει φάρμακα για τον HIV.
Αλήθεια: Θα πρέπει να αρχίσει να παίρνει φάρμακα για τον HIV αμέσως. Ο γιατρός θα ενημερώσει τον ενδιαφερόμενο για τη λήψη αυτών των φαρμάκων, τα οποία ονομάζονται «αντιρετροϊκή θεραπεία». Περιορίζουν το επίπεδο του ιού HIV στο σώμα. Αυτό βοηθά στην προστασία του ανοσοποιητικού συστήματος και τον κρατά υγιή.
Μύθος 3: Επειδή κάποιος έχει HIV, θα αναπτύξει AIDS.
Γεγονός: Είναι πιθανό να αναπτύξει AIDS, την ασθένεια που προκαλεί ο HIV. Αλλά είναι επίσης πιθανό να μην γίνει. Εάν αρχίσει να παίρνει φάρμακα για τον HIV αμέσως, μπορούν να τον βοηθήσουν, να τον προστατεύσουν από την εξέλιξη του AIDS. Στην πραγματικότητα, είναι πιθανό να μην αναπτύξει ποτέ AIDS και να επιτύχει μια σχεδόν φυσιολογική διάρκεια ζωής εάν συνεχίσει να παίρνει τα φάρμακα σωστά.
Μύθος 4: Εάν κάποιος παίρνει φάρμακα, δεν μπορεί να μεταδώσει τον HIV μέσω του σεξ.
Αλήθεια: Ακόμα κι αν κάποιος παίρνει φάρμακα, έχει κάποιο κίνδυνο να μεταδώσει τον ιό σε έναν σεξουαλικό σύντροφο. Ωστόσο, εάν παίρνει φάρμακα σωστά με την πάροδο του χρόνου, το επίπεδο του ιού στο αίμα μπορεί να πέσει τόσο χαμηλά που ο γιατρός θα το ονομάσει «μη ανιχνεύσιμο». Σε εκείνο το σημείο, οι ειδικοί πιστεύουν ότι όσο συνεχίζει να παίρνει τα φάρμακά του, υπάρχει ελάχιστος έως καθόλου κίνδυνος μετάδοσης. Ωστόσο, η χρήση προφυλακτικών, εκτός από την προστασία του συντρόφου, θα προστατεύσει επίσης από άλλα στελέχη HIV και άλλες σεξουαλικά μεταδιδόμενες λοιμώξεις.
Μύθος 5: Πρέπει κάποιος να αποφεύγει την άσκηση αφού έχει HIV.
Αλήθεια: Η άσκηση είναι ένας καλός τρόπος για την προστασία της υγεία όταν κάποιος έχει HIV. Μπορεί:
- Ν΄ αποτρέψει την κούραση
- Να βελτιώσει την όρεξη
- Να μειώσει το άγχος
- Να διατηρήσει τους μυς
- Να προστατέψει τα οστά
Μύθος 6: Δεν πρόκειται να ζήσει τόσο πολύ κάποιος ώστε να χρειάζεται να ανησυχεί για άλλες ασθένειες.
Γεγονός: Σήμερα, πολλοί άνθρωποι με HIV ζουν μακριά ζωή. Εάν κάποιος με αυτή την πάθηση κρατήσει τον ιό υπό έλεγχο με το αντιρετροϊκό φάρμακο, μπορεί να ζήσει για πολλές δεκαετίες. Στην πραγματικότητα, όσοι τηρούν τις θεραπείες τους για τον HIV και διατηρούν έναν υγιεινό τρόπο ζωής μπορούν να έχουν το ίδιο προσδόκιμο ζωής με κάποιον που δεν έχει μολυνθεί. Αλλά μπορεί να έχει περισσότερες πιθανότητες για προβλήματα, όπως καρκίνο, καρδιακές παθήσεις και νεφρική νόσο. Καλό είναι λοιπόν να ακολουθηθούν τα συνήθη βήματα για καλή υγεία:
- Λήψη φαρμάκων σύμφωνα με τη συνταγογράφηση
- Διατήρηση υγιεινής διατροφής
- Άσκηση
- Διακοπή καπνίσματος
Ορισμένα φάρμακα για τον HIV έχουν παρενέργειες που μπορεί να προκαλέσουν διάρροια και ναυτία. Ο γιατρός μπορεί να ενημερώσει σχετικά με το εάν τα φάρμακα πρέπει να λαμβάνονται με ή χωρίς τροφή και για τυχόν ανεπιθύμητες ενέργειες που μπορεί να έχει. Το άτομο με HIV δεν πρέπει να σταματήσει τα φάρμακά του χωρίς να μιλήσει πρώτα με το γιατρό του. Επίσης, καλό είναι να ενημερωθεί ο γιατρός για άλλα φάρμακα που παίρνει και για άλλα προβλήματα υγείας που έχει. Τα φάρμακα για τον HIV μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο δράσης των άλλων φαρμάκων. Μπορούν επίσης να κάνουν πιο δύσκολο τον έλεγχο άλλων προβλημάτων υγείας, όπως ο διαβήτης.
Μύθος 7: Εξαιτίας του HIV, δεν μπορεί κάποιο άτομο να κάνει παιδιά.
Γεγονός: Εάν πρόκειται για άνδρα με HIV, μπορεί να είναι ακόμα σε θέση να γίνει πατέρας με ασφάλεια. Εάν από την άλλη πρόκειται για γυναίκα, μπορεί ακόμα να είναι σε θέση να μείνει έγκυος με ασφάλεια. Οι γιατροί μπορούν να βοηθήσουν να λάβει μέτρα για να μειώσει -ή να αφαιρέσει- την πιθανότητα να μεταδώσει τον ιό στον σύντροφό του κατά τη διάρκεια της σύλληψης. Εάν μία γυναίκα είναι έγκυος, ο γιατρός θα δώσει ορισμένα φάρμακα για τον HIV για να προστατεύσει τόσο τη μητέρα όσο και το μωρό. Στο μωρό μπορεί επίσης να χορηγηθεί φαρμακευτική αγωγή μετά τη γέννηση.
Τι έμαθε όμως ο κόσμος από τον HIV
O Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδος - Θετική Φωνή, αναφέρεται στην πολιτική αντιμετώπιση του HIV η οποία έχει υποστεί μεγάλες διακυμάνσεις μέσα στα τελευταία 40 έτη. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Σύλλογο:
Τα πρώτα χρόνια της πανδημίας AIDS οι κυβερνήσεις παγκοσμίως επέδειξαν παντελή ολιγωρία, η οποία αποδείχθηκε εγκληματική δεδομένου του ότι χάθηκαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές από AIDS - κάτι που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν η αντιρετροϊκή αγωγή γινόταν διαθέσιμη γρηγορότερα και προσβάσιμη ευκολότερα.
Έτσι, η δεκαετία του ‘90 σήμανε τη σταδιακή ενασχόληση των κυβερνήσεων με το θέμα μέχρι το ενδιαφέρον να ατονήσει ξανά μέσα στα επόμενα έτη.
Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα στην προάσπιση των δικαιωμάτων των ατόμων που ζουν με HIV (όπως η συμπερίληψή τους στις διαδικασίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ή η ρητή απαγόρευση των διακρίσεων εις βάρος τους στον εργασιακό χώρο) και στη συνολικότερη αντιμετώπιση της HIV επιδημίας (π.χ. με την ένταξη της προφυλακτικής αγωγής για τον HIV στο Εθνικό Σύστημα Υγείας).
Όσον αφορά στους συλλογικούς αγώνες για τον HIV, οι ακτιβιστικές δράσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας γρήγορα (ήδη από τα 80’s) συνδέθηκαν με εκείνες γύρω από τον HIV/AIDS, εξαιτίας τόσο της ολιγωρίας των κυβερνήσεων όσο και των σοβαρών κοινωνικών συνεπειών της περιθωριοποίησης και του στίγματος που συνόδευαν ταυτόχρονα τον HIV και τις ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες.
Οι ακτιβιστικές ομάδες που δραστηριοποιήθηκαν στο κομμάτι του HIV/AIDS εκείνη την εποχή απαρτίζονταν σε μεγάλο βαθμό από άτομα της κοινότητας και συνέβαλαν καθοριστικά στην πολιτικοποίησή τους.
Επιπλέον, τα gay bars και οι επιχειρήσεις συμμετείχαν με τον τρόπο τους στις δράσεις για το HIV/AIDS προωθώντας τη σεξουαλική αγωγή ή και συγκεντρώνοντας χρήματα για την κάλυψη εξόδων διαβίωσης ή κηδείας των μελών της κοινότητας που πέθαιναν από AIDS.
Εκτός, όμως, από το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, ο ακτιβισμός σχετικά με τον HIV έχει διαχρονικά συνδεθεί και με άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως τα άτομα που εργάζονται στο σεξ, τα άτομα που κάνουν χρήση ουσιών και τα μαύρα άτομα.
Ο λόγος είναι πως πρόκειται για ομάδες που θεωρούνται ευάλωτες ως προς τον HIV εξαιτίας του ότι είναι κοινωνικά ευάλωτες και στιγματισμένες.
Αν δεν αντιπαλέψουμε την κοινωνική ευαλωτότητα και εξασφαλίσουμε τις βέλτιστες συνθήκες ζωής για περιθωριοποιημένους πληθυσμούς, πώς θα μπορούσαμε να τους προστατέψουμε και να αποτρέψουμε την μετάδοση του ιού;
Με άλλα λόγια, ο HIV και η ιστορία του AIDS έχει επηρεάσει μια σειρά από σημαντικά κοινωνικά ζητήματα και αντιστρόφως.
