Η Αγγέλα Μέρκελ πραγματοποιεί την αποχαιρετιστήρια επίσκεψη της ως Καγκελάριος, στην Ελλάδα στην χώρα που πιθανόν για μια μεγάλη περίοδο μοιράζονταν την θέση του πιο μισητού προσώπου με τον Β. Σόϊμπλε. Η κ. Μέρκελ έχει δείξει με μια ολύμπια ηρεμία ότι αντέχει τα δύσκολα και δεν της έτυχαν και λίγα στην διάρκεια της μακράς θητείας της
Στην «ελληνική υπόθεση» η κ. Μερκελ είχε καλές και κακιές στιγμές. Ήταν αυτή που το 2009 λίγο μετά τις εκλογές στην Αθήνα και ενώ το φάσμα της χρεωκοπίας άρχιζε να πλησιάζει την χώρα, έσπευδε με διπλωματικό τρόπο να καλέσει την νέα ελληνική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου να λάβει μέτρα για να αποφευχθεί το μοιραίο. Είναι η ίδια που έδωσε μάχη τους πρώτους μήνες του 2010 ώστε να βρεθεί τρόπος να παντρέψουν τις προσπάθειες τους η Ε.Ε. και το ΔΝΤ για την διαχείριση του μη βιώσιμου ελληνικοί χρέους και της επικείμενης στάσης πληρωμών από την Ελλάδα. Είναι η ίδια που φρόντισε με σιδηρά πυγμή να συγκρατήσει την αντίθετη προς τα σχέδια διάσωσης της Ελλάδας, κοινή γνώμη της Γερμανίας αλλά και κυβερνήσεις των βορειοευρωπαϊκών χωρών, διασφαλίζοντας συγχρόνως την διάσωσή των Γερμανικών τραπεζών που ήταν εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος.
Δεν μπορεί να μην της αναγνωριστεί ότι της έτυχε ο δύσκολος κλήρος να πρέπει να κρατήσει το τιμόνι της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης σε μια μεγάλη φουρτούνας που απειλούσε την ίδια την επιβίωση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Η προτεσταντική νοοτροπία αλλά και η εσωτερική πίεση οδήγησαν την κ. Μέρκελ στην υιοθέτηση των πιο σκληρών μέτρων που τσάκισαν εισοδήματα, διέλυσαν την κοινωνική συνοχή, επέβαλλαν μια συνολική τιμωρητική πολιτική, απότοκη της αντίληψης για τους «τεμπέληδες Έλληνες που ξεγελούν κάθε φορά τους ευρωπαίους»…
Ο τρόπος με τον οποίο και η Τρόϊκα η οποία για πολύ μεγάλο διάστημα ήταν υποχείριο του Βερολίνου και του ΔΝΤ προσπάθησε να προωθήσει τις μεταρρύθμισες στην Ελλάδα τελικά αποδείχθηκε όχι μόνο αναποτελεσματικός αλλά τελικά λειτούργησε σε αντίθετη κατεύθυνση.
Η γερμανική επιμονή στις μεταρρυθμίσεις ,με την παράλληλη σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή ,την πιο μεγάλη σε περίοδο ειρήνης στην Ευρώπη , οδήγησε τελικά σε ενοχοποίηση των μεταρρυθμίσεων και των αλλαγών που είχε ανάγκη η χώρα και η οικονομία.
Η κ. Μέρκελ αποδείχθηκε μια βολική καγκελάριος, ως άλλοθι για τις δυνάμεις εκείνες που ήθελαν την παραμονή της χώρας μέσα στα βαλτωμένα νερά της μεταπολίτευσης και όλων των παθογενειών του ελληνικού κράτους… Όλων εκείνων που βρήκαν ξαφνικά λόγο ύπαρξης λέγοντας σε όλα «Όχι» και με το να σηκώσουν με ευκολία μια γερμανική σημαία μουτζουρωμένη με την σβάστικα και ένα πορτρέτο της κ. Μέρκελ με την προσθήκη του μουστακιού του Αδόλφου...
Για ότι κακό υπήρχε και συνέβαινε στην χώρα ,ακόμη και για όλα τα στραβά που όλοι διαπιστώνουν τις τελευταίες τρεις, τέσσερις και πέντε δεκαετίες, βρέθηκε ο «ένοχος». Δεν ήταν ο κακός εαυτός μας, έστω η αδηφάγα μεγαλοαστική κρατικοδίαιτη τάξη (όπως θα έλεγε και κάποιος παλιός σύντροφος), αλλά οι κακοί Γερμανοί και η Καγκελάριος τους.
Η ίδια ελάχιστα προσπάθησε να αλλάξει την εικόνα αυτή.
Ήταν προφανώς η ηγέτης που δεν επέτρεψε να επιβληθεί στην Ελλάδα ένα «διάλειμμα» στην συμμετοχή της στην Ε.Ε., που όλοι γνώριζαν ότι θα ήταν μόνιμο και θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου για την ίδια την Ε.Ε..
Όμως το δικό της Nein στην κυβέρνηση Α. Σαμαρά για χαλάρωση των μέτρων ήταν που άνοιξε τον δρόμο για την κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα το 2015, που οδήγησε στην εξημέρωση του ΣΥΡΙΖΑ και του σκληρού πυρήνα του αντιμνημονιακού - αντιγερμανικού μετώπου, και της έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσει μια πολύ καλή προσωπική σχέση με τον Αλ. Τσίπρα.
Είναι όμως η ίδια που με κοφτό τρόπο ξέκοψε κάθε συζήτηση και θέλησε να βάλει στο Αρχείο τον απλήρωτο ιστορικό λογαριασμό της Γερμανίας, του κατοχικού υποχρεωτικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων προς την Ελλάδα.
Στο μεταναστευτικό με βασικό γνώμονα το να ανακοπεί το μεταναστευτικό ρεύμα προς την Γερμανία που αποτελούσε μια μεγάλη εκλογική απειλή για το κόμμα της , φρόντισε να μετατρέψει σε buffer zone της Ευρώπης τα ελληνικά νησιά ,με τις γνωστές συνέπειες. Και κατόπιν να διαπραγματευθεί μια συμφωνία με την Τουρκία η οποία μόνο τα τελευταία δυο χρόνια που η Τουρκία επαναδιαπραγματεύεται το περιεχόμενο της και έχει αποσπάσει πολιτικά ανταλλάγματα και στήριξη από το Βερολίνο εφαρμόζεται εν μέρει.
Σθεναρή υποστηρίκτρια της στενής σχέσης και της πρόσδεσης της Τουρκίας με την Ε.Ε., η κ. Μέρκελ αγνόησε τις παραβιάσεις του Κράτους Δικαίου και των ανθρώπινων δικαιωμάτων ,της αρχής σεβασμού των συνόρων και της καλής γειτονίας ,του σεβασμού στο διεθνές δίκαιο και έκλεισε το μάτι πολλές φορές στον Τ. Ερντογάν, οποίος αναγνώρισε την προσφορά της στις ευρωτουρκικές σχέσεις.
Η ίδια όμως ήταν η μοναδική ηγέτης εκτός ίσως του κ. Πούτιν η οποία μπορούσε να μιλήσει «καθαρά» με τον Τ. Ερντογάν και αυτή η σχέση λειτούργησε πυροσβεστικά αποτρέποντας κλιμάκωση κρίσεων, αν και το Βερολίνο συνήθως ακολούθησε πολιτική ίσων αποστάσεων μεταξύ της Ελλάς και της Τουρκίας.
Συγχρόνως ήταν η χώρα η οποία εξουδετέρωσε ουσιαστικά το ισχυρό διπλωματικό εργαλείο που διέθεταν η Ελλάδα και η Κύπρος για την άσκηση πίεσης στην Τουρκία, καθώς δεν επέτρεψε την υιοθέτηση κυρώσεων ή την επιβολή μέτρων εκ μέρους της Ε.Ε. εναντίον της Τουρκίας.
Και η υπόθεση της πώλησης των 6 υποβρυχίων στην Τουρκία συνεχίζει να βαραίνει τις ελληνογερμανικές σχέσεις, καθώς με την ολοκλήρωση της παράδοσης τους στο Τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό, θα ανατραπεί η ισορροπία των δυνάμεων στο Αιγαίο.
Πολλά ακόμη θα μπορούσαν να γραφτούν για μία θητεία 16 ετών στην ηγεσία της Γερμανίας και της Ευρώπης. Και ίσως εξηγούν γιατί η κ. Μέρκελ ήταν το βολικό άλλοθι πολλών από εκείνους που είχαν την πραγματική ευθύνη για τα όσα έγιναν ή δεν έγιναν στην χώρα μας. Και επίσης γιατί στην χώρα μας είναι ελάχιστα πιο συμπαθής από ότι ο κ. Σόϊμπλε…
