Του Δημήτρη Χατζησωκράτη
Η «γενιά του Πολυτεχνείου» είχε ξεκάθαρα και σαφή μέτωπα. Η νεανική αμφισβήτηση υπερκαθορίζονταν από την αντίθεση και αντίσταση στη χούντα.
Μέσα από τον αντιδικτατορικό αγώνα βγήκαμε από το μοναχικό πλήθος, δοκιμάσαμε τις συγκινήσεις της συλλογικής δημιουργίας, της συντροφικότητας, της επικοινωνίας.
Η «ευκολία» αυτή σήμερα έχει εκλείψει. Ευτυχώς βέβαια...
Οι σημερινοί νέοι και νέες, που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν ούτε πόλεμο, ούτε δικτατορία, ούτε υπαρκτό σοσιαλισμό, αλλά ζουν σε ένα κόσμο γεμάτο ανισότητες, διακρίσεις, αποκλεισμούς, περιθωριοποίηση, μεταναστευτικά ρεύματα, φανατισμούς και βία, έχουν όλο το χρόνο, αλλά και την ιστορική ευθύνη να ξαναπιάσουν στα χέρια τους το νήμα της ιστορίας από την αρχή.
Να ξεχωρίσουν τη μίζερη πολιτική της διεκπεραίωσης και του συμβιβασμού. Να ξαναμιλήσουν για την αξία της πολιτικής ως συλλογικής δράσης και διεκδίκησης, να επαναφέρουν το νόημα των λέξεων και των ιδεών, να ξαναγίνουν καταλύτες για τους αγώνες και τα κινήματα της γενιάς τους.
Ο/η σημερινός/ή νέος/α, που αμφισβητεί, δεν μπορεί να είναι ο/η «κολλημένος/η» στα συνθήματα του 1973.
Ο νέος επαναστάτης είναι αυτός που εξεγείρεται, μάχεται, αντιπαλεύει ανειρήνευτα, κάθε εμπόδιο. Είναι αυτός που στέκεται ενάντιος σε κάθε μορφής εξουσίας, που επιχειρεί να του στερήσει τις δυνατότητες να είναι δημιουργικός, να αναζητεί τη γνώση, την έρευνα, τις αξίες της διαρκούς ανανέωσης και καινοτομίας, την πρόσβαση σε σταθερή και ποιοτική εργασία, την ποιότητα στη ζωή του, καθώς και το δικαίωμα στο όραμα για το μέλλον. Είναι αυτός που αμφισβητεί αλλά και παρεμβαίνει, αυτός που έχει σαφή προσανατολισμό για το νέο κόσμο της γνώσης και τη σύνδεσή του με την κοινωνία και την παραγωγή, αυτός που συμβάλλει ουσιαστικά και ταυτίζεται δημιουργικά και θετικά με το μέλλον του τόπου ως πρωταγωνιστής και όχι ως θεατής.
Για κάθε νέα και νέο, φοιτητή, εργαζόμενο ή άνεργο, για όλους/ες όσους/ες βιώνουν στην καθημερινότητά τους την καταπίεση, την αποξένωση, την περιθωριοποίηση εξ αιτίας των εφαρμοζόμενων κυρίαρχων πολιτικών, για όσους/ες οραματίζονται έναν άλλο κόσμο, το Πολυτεχνείο μπορεί να ΖΕΙ, εμπνέοντας …της «Γενιάς τους τα Πολυτεχνεία» μέσα:
- στους αγώνες για την αναβάθμιση της παιδείας και την παροχή σύγχρονης μόρφωσης για όλους και όλες
- στην διεκδίκηση των πρωταρχικών δικαιωμάτων της εργασίας και της προστασίας του περιβάλλοντος
- στην καθημερινή πάλη για την κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία, ενάντια στην περιστολή των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων.
* Ο κ. Δημήτρης Χατζησωκράτης ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης του Πολυτεχνείου το 1973
