Του Δημήτρη Καμπουράκη
Πόσος καιρός έχει αλήθεια περάσει από την υπουργοποίηση του Τόλκα και του Μωραΐτη; Πόσος από την υπουργοποίηση της Μυρσίνης Ζορμπά και της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου; Ένας μήνας απ' το πρώτο, επτά μήνες απ' το δεύτερο; Ε και; Είδατε να γίνεται κάτι; Είδατε τις κεντροαριστερές μάζες να τρέχουν στην αγκαλιά του Αλέξη;
Το μόνο που έγινε ήταν ότι αράχνιασαν ήδη οι εισοδιστές υπουργοί στις υπουργικές τους πολυθρόνες και τους ξέχασαν ακόμα κι οι Συριζαίοι. Διότι εγώ λεφούσια κεντρώων ψηφοφόρων να τρέχουν προς Κουμουνδούρου μεριά δεν είδα. Ούτε κανέναν σοσιαλδημοκρατικό αέρα είδα να διαπερνά την κυβερνητική πολιτική, καθότι αν υπήρχε κεντροαριστερό ρεύμα στην μια μεριά της κυβέρνησης, θα υπήρχε και ακροδεξιό στην άλλη που κατέχουν οι Καραμανλοανελίτες.
Μόνο ο Αλέξης υπάρχει και η γραμμή του για παραμονή στην εξουσία, όλοι οι υπόλοιποι φερέλπιδες από άλλους χώρους που υπουργοποιούνται ή γεφυροποιούνται, μπαίνουν στις μυλόπετρες της κυβέρνησης και γίνονται ένα και το αυτό μ' αυτούς που τους υποδέχτηκαν. Ακαριαία μετατρέπονται σε μικρές επαναλήψεις του Τσίπρα, πολιτικές καρικατούρες ενός αρχηγού που άλλο τίποτα δεν τον ενδιαφέρει πέρα από την διαιώνιση της εξουσίας του. Λογικό και αναμενόμενο, αλλά μην μας λένε ιστορίες για «σοσιαλδημοκρατικοποιήσεις του ΣΥΡΙΖΑ» και άλλα φούμαρα.
Το ίδιο που έχει συμβεί με τους πασοκοσυριζαίους υπουργούς, θα γίνει και με τους γεφυροποιούς, που πολύ τους σιγοντάρει ο Αλέξης τον τελευταίο καιρό. Θα τους οδηγήσει σε δηλώσεις υποταγής και ξεπλύματος της πεντάχρονης πολιτικής του και στην συνέχεια θα τους πετάξει μέσα στον Συριζαϊκό Καιάδα να παλέψουν μοναχοί τους για την προσωπική πολιτική τους επιβίωση. Την οποία δεν έχουν διόλου εξασφαλισμένη, μην σας πω το αντίθετο.
Η περίπτωση του Δανέλλη και της Κουντουρά είναι εξόχως ενδεικτική και για όσους έπονται. Τους οδήγησε σε σημείο εξευτελιστικής εκ των προτέρων παράδοσης της ψήφου τους στην Βουλή και τώρα θα τους εντάξει σ' ένα ψηφοδέλτιο στο οποίο δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να εκλεγούν. Ο ορισμός της στημένης λεμονόκουπας. Διότι ποιος θα τους ψηφίσει; Οι παλιοί Συριζαίοι ψηφοφόροι ή εκείνοι που έφεραν στον Σύριζα με την μεταγραφή τους;
Θα μου πείτε, κι αν έμεναν εκεί που βρίσκονταν, είχαν καμιά ελπίδα εκλογής; Ίσως όχι, αλλά τουλάχιστον θα διατηρούσαν την πολιτική τους αξιοπρέπεια. Τώρα πάει κι αυτή. Ή μήπως θαρρεί κανείς ότι θα εκλεγούν ο Μωραΐτης ή η Μαριλίζα; Αστεία πράγματα.
Για να μην πολυλογώ, αυτό το «όλα για την κεντροαριστερά» του Αλέξη είναι μια πολιτική που συμφέρει μόνο τον ίδιο, αλλά κανέναν από τους κεντροαριστερούς που τον εμπιστεύονται. Αυτοί, για λόγους ανεξήγητους, θυσιάζονται οικειοθελώς σ' έναν προσωπικό αγώνα επιβίωσης του Τσίπρα, που μάλιστα δεν έχει την παραμικρή προοπτική επιτυχίας. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, δυο φορές άβυσσος η ψυχή του παραμερισμένου κεντροαριστερού.
