Την ίδια στιγμή, που και ο πλέον αδαής περί της εξωτερικής πολιτικής και της αμυντικής θωράκισης της χώρας αντιλαμβάνεται ότι η αμυντική συμφωνία Ελλάδας - Γαλλίας, αποτελεί την πιο σημαντική συμφωνία για την ασφάλεια της χώρας μετά την είσοδο στο ΝΑΤΟ, τα επίσημα troll του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονται σε «άφραγκους θωρακισμένους».
Η αλήθεια είναι ότι έπεσαν πολλά μαζί στο κεφάλι του ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του προφανώς ζαλίστηκε.
H άρνηση όλων των συγγενικών –ως προς την κοσμοθεωρία τους– κομμάτων της αντιπολίτευσης, όπως είναι το ΚΚΕ και το ΜΕΡΑ25, για μετεκλογική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να διαψεύσει πανηγυρικά τις ονειρώξεις περί «προοδευτικής κυβέρνησης» με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ
Η δήλωση μετάνοιας του Αλέξη Τσίπρα προς την Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ –και μάλιστα σε γερμανικό μέσο ενημέρωσης– υπενθύμισε την κατρακύλα του αντιπολιτευτικού λόγου από το «Γκόου μπακ Μαντάμ Μέρκελ» και τη ρήξη, στην «kolotoumba» του 2015, στη συνειδητοποίηση της «αυταπάτης», στην υπογραφή του αχρείαστου μνημονίου του 2015 και στην υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών. Η αντιευρωπαϊκή και αντιδυτική ρητορική απέναντι στην ΕΕ και τους εταίρους μεταλλάχτηκε μέσα από τη δήλωση μετάνοιας του τέως πρωθυπουργού σε «κοινή προσπάθεια για την ευρωπαϊκή ειρήνη».
Η βαριά ήττα του «Die Linke», του αριστερού αδελφού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ στη Γερμανία, ήρθε να αποδυναμώσει το αφήγημα περί αριστερής στροφής στην Ευρώπη. Η δε προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίσει για τη νίκη των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και να προσεταιριστεί τα όποια οφέλη από την εκλογική νίκη δείχνει την απελπισία στην οποία έχει περιέλθει. Την ίδια στιγμή που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύεται μετεκλογικές συνεργασίες και συγκυβερνήσεις με τον Γιάννη Βαρουφάκη και το ΚΚΕ, μια που ο πρώην πολιτικός συνέταιρος Πάνος Καμμένος δεν είναι πια διαθέσιμος, το SPD συζητά να συγκυβερνήσει με τους Φιλελεύθερους και τους Πράσινους, και όχι με τα σταλινικά απολιθώματα του «Die Linke».
Και ήρθε τώρα η αμυντική συμφωνία Ελλάδας - Γαλλίας, να προκαλέσει ένα παρατεταμένο βραχυκύκλωμα στους επικοινωνιακούς εγκεφάλους του ΣΥΡΙΖΑ. Μασημένα λόγια, μικροεκρήξεις από περιφερειακά στελέχη που ζουν το δικό τους όνειρο του εμφυλίου πολέμου, κραυγές που βγαίνουν από τα έγκατα της πολτοποιημένης αριστερής διανόησης και άλλα γραφικά και γλαφυρά ακούστηκαν και διαβάστηκαν.
Γενικά η αριστερά παρουσιάζει συμπτώματα δυσανεξίας σε θέματα αμυντικής πολιτικής και εξοπλισμών. Οι ρίζες της δυσανεξίας αυτής είναι βαθιές και αγγίζουν την εποχή που το «επαναστατικό κίνημα» φοβόταν ότι ο στρατός θα ανέτρεπε οποιαδήποτε προσπάθεια ανατροπής του πολιτεύματος από το προλεταριάτο.
Η αριστερά εξ’ άλλου, το φυσάει και δεν κρυώνει για την ήττα της στον Εμφύλιο Πόλεμο από τον εθνικό στρατό. Λόγω αυτής της δυσανεξίας λοιπόν, ο Σύριζα είχε δώσει το υπουργείο Αμύνης στον Πάνο Καμμένο να υποδύεται τον στρατάρχη, κάτω από το αυστηρό βλέμμα του υφυπουργού Βίτσα. Βέβαια, η απέχθεια προς τις ένοπλες δυνάμεις δεν είχε αποτρέψει το κοινό ταξίδι βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, της Χρυσής Αυγής και των ΑΝΕΛ στα ακριτικά νησιά, σε μια προσπάθεια να πουλήσουν πατριωτισμό.
Τι ακούσαμε για την αμυντική συμφωνία; Ακούσαμε ότι κυβέρνηση δεν συζητά με τον πρόεδρο Ερντογάν και ότι δεν δίνει βαρύτητα στη διπλωματία. Ακούσαμε ότι η κυβέρνηση δεν αγόρασε πυροσβεστικά αεροπλάνα που χρειαζόμαστε, αλλά πολεμικά. Διαβάσαμε ακόμα ότι αναζητείται από την αντιπολίτευση ο Σωτήρης Τσιόδρας για να της εξηγήσει γιατί το κράτος δεν έχει λεφτά για λεωφορεία, αλλά έχει για φρεγάτες.
Ταυτόχρονα, μέσω της επίσημης οδού, ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι είναι αντίθετος σε εξοπλιστικές δαπάνες που δεν είναι απολύτως απαραίτητες και επιβαρύνουν δυσβάσταχτα τις επόμενες γενιές μιας ήδη υπερχρεωμένης χώρας και σε οποιεσδήποτε συμφωνίες δεν έχουν απτά διπλωματικά και αμυντικά οφέλη, μεταξύ άλλων και για την ενίσχυση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας που έχει αφεθεί τα τελευταία δυο χρόνια σε τροχιά διάλυσης. Ένα σαφές ναι ή όχι προφανώς και δεν ήταν δυνατόν ούτε να τολμήσουν να ψελλίσουν.
Έτυχε η συμφωνία να υπογράφεται 6 χρόνια μετά από την αποτυχημένη επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ και την εμφάνιση του σε συνέδριο που είχε οργανώσει η κα Αγγελοπούλου σε συνεργασία με το Ίδρυμα Κλίντον. Όλοι θυμόμαστε την αμηχανία του τέως πρωθυπουργού που αδυνατούσε να κατανοήσει ακόμα και τις απλές ερωτήσεις του προέδρου Κλίντον. Η σύγκριση αυτών των σκηνών, με τις προχθεσινές συναντήσεις και συνομιλίες του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Γάλλο Πρόεδρο, έρχεται να μας υπενθυμίσει από τι γλυτώσαμε και να μας κάνει πιο αισιόδοξους για το σήμερα και το αύριο.
