Του Δημήτρη Καμπουράκη
Όταν από το αλαζονικό «θα τον πατήσει ο Αλέξης στην Βουλή» μετατοπίστηκαν στο κλαψιάρικο «αίσχος, μ' αυτό τον κιτρινισμό του Κυριάκου», τότε κάτι δεν πήγε καλά για τους Συριζαίους στην σύγκρουση της Τετάρτης. Ξέρετε, τα παλικάρια της πρώτης φοράς αριστεράς θεωρούσαν ανέκαθεν τον τσαμπουκά αποκλειστική τους ιδιοκτησία και όταν τον δουν να χρησιμοποιείται εναντίον τους σοκάρονται τα τρυφερούδια.
Είχαν συνηθίσει, βλέπετε, εδώ και δέκα χρόνια να μονοπωλούν την βιαιότητα του πολιτικού λόγου, τον οποίον αυτοί (σε αγαστή σύμπλευση με την Χρυσή Αυγή) επέβαλαν συνειδητά στην πολιτική μας ζωή. Είχαν μάθει να εισπράττουν ανενόχλητοι τα κέρδη από το δάκτυλο που κουνούσαν διαρκώς μπροστά στα μούτρα κάθε τρομοκρατημένου αντιπάλου τους. Αυτά μέχρι προχθές.
Και τώρα, μόλις βρεθεί κάποιος να αρπάξει το θρασύτατο δακτυλάκι τους και να το στρίψει λιγουλάκι, βάζουν τις τσιρίδες σαν άλλες υπερευαίσθητες Κυρίες με τας Καμελίας, που προσβάλλονται από τον κιτρινισμό και την χυδαιότητα. Μωρ' τι μας λέτε; Ενοχληθήκατε που κάποιος σας είπε για το κότερο, για το Μάτι, για τον μπαμπά σας και για την γλώσσα του Παυλή; Πιείτε ξύδι και μάλιστα προμηθευτείτε μπόλικο, διότι έπεται και συνέχεια.
Διότι δεν γίνεται να ξεκινάτε έναν κανονικό εμφύλιο ήδη από το 2010, να έχετε κάνει του κόσμου τα αίσχη δίχως τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό κι όταν το 2019 βλέπετε την σύρραξη να γυρίζει ανάποδα, να κράζετε ότι δεν είναι πολιτισμένα πράγματα αυτά. Συμπαθάτε μας, αλλά θα 'πρεπε να ξέρετε πως είναι εκατό φορές δυσκολότερο να σταματήσετε έναν πόλεμο από το να τον ξεκινήσετε. Εσείς ως αριστεροί της ανάλυσης, θα 'πρεπε να τα χετε συνειδητοποιήσει αυτά όταν σχεδιάζατε και εξαπολύατε το αντιμνημονιακό γιουρούσι. Τώρα εισπράξτε τα επίχειρα.
Ξεχάστε λοιπόν αυτά που ξέρατε. Το 2019 δεν είναι 2015. Αυτά τα «εγώ δικαιούμαι να λέω για τον πατέρα σου το ζάπλουτο, αλλά εσύ είσαι ευγενής και δεν θα πεις για τον δικό μου τον χουντικό», τελείωσαν. Και αυτά τα «εγώ βρίζω γιατί έτσι γουστάρω (κι έχω και το ηθικό πλεονέκτημα), αλλά εσύ θα λουστείς τις βρισιές μου αμίλητος διότι δεν είναι της ανατροφής σου (και είσαι και de facto ένοχος)», ήταν last year που έλεγε κι η διαφήμιση. Εδώ πρόκειται για μάχη, για power game. Που θα κριθεί από το ποιος θα είναι ο αμυνόμενος και ποιος ο επιτιθέμενος. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα.
Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι που ενοχλούνται από την οξύτητα της πολιτικής μάχης. Τους καταλαβαίνω, αλλά τώρα δεν είναι η ώρα της αισθητικής. Το γεγονός ότι η επόμενη κυβέρνηση δεν πρέπει να είναι (και πιστεύω πως δεν θα είναι) ρεβανσιστική, δεν σημαίνει ότι σήμερα τα στρατεύματα της θα πορευτούν προς την τελική μάχη ως λαπάδες με λουλουδάκια στα χέρια.
Οι Συριζαίοι στρατηγοί και συνταγματαρχαίοι δεν καταλαβαίνουν από τέτοια. Και όσο στράτευμα τους απόμεινε, με τον τσαμπουκά τους το κρατάνε ενωμένο. Είναι πολύ σκληροί και αδίστακτοι για να τους απευθύνεται κανείς με το «ω αγαπητέ…» Πρώτα θα πάνε κακήν κακώς στο σπίτι τους και μετά θα έρθουν οι ευγένειες…
