Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Από την πρώτη μέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην εξουσία, πρώτο μέλημα δεν ήταν ποτέ η βελτίωση του κράτους αλλά μόνο η διασφάλιση ότι δεν θα χρεοκοπήσει. Όχι για να αλλάξει αλλά για να μην πάψει να παίζει τον αντιπαραγωγικό του ρόλο στην ελληνική δημοκρατία, υπέρ στενών και «ταξικών» συμφερόντων…
Πρώτο μέλημα ήταν να μην πειράξει κανείς τα δίκτυα του Δημοσίου και μετά, όποια εγγύηση και ασφάλεια περισσέψει να μοιραστεί στους υπόλοιπους που είναι σε θέση να παράγουν πλούτο. Λίγο περίεργο για διάσωση εθνικής οικονομίας αλλά αυτό συνέβη στην πραγματικότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε στις Ευρωεκλογές, με διαφορά που δεν δικαιολογεί καμία υποστήριξη των παλαιών εξαρτημένων από το κράτος. Με λίγα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έπεισε ούτε τους δημοσίους υπαλλήλους ούτε τους δικαιούχους επιδομάτων ούτε και τους συνταξιούχους. Ειδικά αυτούς που πήγαν στο ΑΤΜ και είδαν μισή ή κουτσουρεμένη την περίφημη 13η σύνταξη.
Είναι μάλλον σαφές ότι η κυβέρνηση χάνει το κράτος. Και μαζί, χάνει την πολιτική ισχύ που διέθεταν πάντα οι ελληνικές κυβερνήσεις δια μέσου της "αγοραίας" χρήσης του κράτους πρόνοιας.
Εκτός όμως από την παραπάνω ρεαλιστική αποτίμηση, ενδιαφέρον έχει να θυμηθούμε τι δήλωσε ο πρωθυπουργός όταν τον ρώτησαν γιατί πήραν λιγότερα οι συνταξιούχοι από όσα τους υποσχέθηκε: «λιγότερα από τι; Από εκεί που δεν έπαιρναν καθόλου; Έχουν μια επιλογή να ψηφίσουν τον Μητσοτάκη που δεν έπαιρναν καθόλου. Η 13η σύνταξη όπως την καθιερώσαμε πρόκειται για ένα ποσό που ισοδυναμεί με το δώρο Πάσχα το μισό δηλαδή που έπαιρναν πριν τις περικοπές»...
Και άλλη μία δήλωσή του η οποία έμοιαζε πρωτοφανής και απίστευτη για ένα πρωθυπουργό: «Η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι ψήφος εμπιστοσύνης στα μέτρα ελάφρυνσης και ο συνταξιούχος πρέπει να ξέρει πως η σύνταξή του θα είναι στο ψηφοδέλτιο που θα πάρει την Κυριακή και θα βάλει στην κάλπη»!
Η παραπάνω κυνική ομολογία των πελατειακών του διαθέσεων δείχνει μια επιθετική διάθεση υφαρπαγής της ψήφου των περίφημων "πολλών". Όλων αυτών που υπήρξαν όμηροι των κρατικών ταμείων αλλά τελικά, δεν ενέδωσαν στον εκβιασμό του. Και κατά συνέπεια, μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, δεν αποτελούν πια εν δυνάμει εκλογικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι μένει λοιπόν, στον Αλέξη, ως συνέχεια του απροκάλυπτου κυνισμού του; Να ζητήσει πίσω την κολοβή 13η σύνταξη από τους υποψήφιους ψηφοφόρους του που δεν θέλησαν να την "αγοράσουν". Που δεν δέχτηκαν την συναλλαγή και δεν πείστηκαν ότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να εγγυηθεί το κράτος πρόνοιας που μέχρι τώρα, ήταν η σημαία του λαϊκισμού του.
Δεν υπάρχει τελικά, μεγαλύτερη απάτη λαϊκισμού από τον πελατειασμό της εξουσίας. Και ειδικά για τον πρωθυπουργό μιας χώρας που φέρει την απόλυτη ευθύνη για ό τι κινείται στην επικράτειά της.
Αλλά είπαμε, ζούμε σε μια κοινωνία που το κοκκίνισμα στο πρόσωπο έχει χαθεί προ πολλού. Και τη θέση του πήρε το ανερυθρίαστο σχόλιο, η ανεύθυνη ατάκα και τα κρύα ευφυολογήματα που πιάνουν τον σφυγμό της «κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση» μάζας.
Ο Αλέξης τον τελευταίο μήνα, έχασε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, δια της παροχολογίας. Το μόνο που μένει από εδώ και πέρα, είναι να αποδειχθεί εκδικητικός και να τιμωρήσει όσους δεν τον ψήφισαν...
