Του Γιάννη Κουτσομύτη
Σήμερα ολοκληρώνεται μια θητεία 4½ χρόνων για τον Αλέξη Τσίπρα στην Πρωθυπουργία της χώρας και το έργο που αφήνει πίσω του είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία καταστροφικό για τη χώρα. Ο άνθρωπος που αναδείχθηκε στην ηγεσία του Σύριζα τον Φεβρουάριο του 2008 σε ηλικία μόλις 33 ετών έμελλε να ηγηθεί ενός πολιτικού φορέα, ο οποίος καβάλησε από το 2011 το κύμα της λαϊκής οργής για το σκληρό πρόγραμμα λιτότητας που επιβλήθηκε λόγω της χρεοκοπίας της χώρας, και ενώ απέτυχε για λίγο να αναλάβει την εξουσία στις εκλογές του Ιουνίου 2012, εν τέλει το πέτυχε τον Ιανουάριο του 2015, ενώ η χώρα χρειαζόταν μόλις έξη μήνες για να εξέλθει από το 2ο Μνημόνιο.
Έχοντας περάσει τα νεανικά του χρόνια στις καταλήψεις σχολείων, γαλουχήθηκε στην Νεολαία του ΚΚΕ, έγινε Πρωθυπουργός σε ηλικία 39 ετών πείθοντας μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας ότι θα ήταν ένας ηγέτης που θα έφερνε το τέλος των Μνημονίων, το τέλος της λιτότητας, το κούρεμα του χρέους, την πάταξη της φοροδιαφυγής, το τέλος της διαφθοράς και της διαπλοκής, και θα δημιουργούσε τις συνθήκες για μια χώρα με ισότητα, δικαιοσύνη και κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Τα αποτελέσματα της πολιτείας του Αλέξη Τσίπρα μετά από 4½ χρόνια στην εξουσία μιλούν από μόνα τους.
Η δήθεν υπερήφανη διαπραγμάτευση του α'' εξαμήνου του 2015 έφερε τη χώρα στο χείλος μιας ιστορικής καταστροφής και μόνο μετά από την παρέμβαση Ευρωπαίων και άλλων ηγετών αποφεύχθηκε η ασύντακτη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και η οικονομική και φυσική εξαθλίωση της πλειοχηφίας των Ελλήνων.
Ο Τσίπρας έπαιξε τη χώρα στα ζάρια και μόνον όταν συνειδητοποίησε τις συνέπειες που θα είχε το Grexit για τον ίδιο προσωπικά άλλαξε ρότα και έκλεισε μια συμφωνία με την Ευρωζώνη μετά από 17 ώρες εξευτελιστικών διαπραγματεύσεων. Αυτός όμως ο συμβιβασμός αποτέλεσε και την ταφόπλακα του βασικού αφηγήματος με το οποίο έπεισε τους απελπισμένους Έλληνες πολίτες να τον ψηφίσουν τον Ιανουάριο του 2015. Το 3ο Μνημόνιο συμπεριλάμβανε βαριά μέτρα λιτότητας και μια δημοσιονομική δέσμευση για πλεονάσματα μέχρι και το 2060.
Παράλληλα όχι μόνο υποθήκευσε το σύνολο σχεδόν της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια αλλά εκχώρησε και τη μερίδα του λέοντος από την εκμετάλλευση αυτής της εθνικής περιουσίας. Όσο δε για την ίδια την Οικονομία, οι πράξεις του Αλέξη Τσίπρα την πήγαν χρόνια πίσω, ενώ καταρρακώθηκε το τραπεζικό σύστημα με πλήρη απαξίωση και με αυξημένο βάρος μη εξυπηρετούμενων δανείων.
Η Οικονομία όμως δεν ήταν η μόνη καταστροφή που έφερε ο νέος αριστερός Πρωθυπουργός. Οι αντιδημοκρατικές αντιλήψεις της άκρας Αριστεράς για τη δυτική φιλελεύθερη Δημοκρατία και το πολίτευμα ήρθαν στο προσκήνιο και το σύνολο της θητείας του Σύριζα στην Κυβέρνηση χαρακτηρίζονται από συνεχείς και μεθοδευμένες επιθέσεις στο κράτος δικαίου, προσπάθειες χειραγώγησης της Δικαιοσύνης που σε κάποιο βαθμό πέτυχαν το σκοπό τους, καταστολή της ελεύθερης πληροφόρησης των πολιτών και όργιο κρατικής, κυβερνητικής και κομματικής προπαγάνδας του χειρότερου είδους, υποβάθμιση του ρόλου του Κοινοβουλίου και μια αποτυχημένη προσπάθεια αλλαγής του Συντάγματος με άρθρα που θα αλλοίωναν σε μεγάλο βαθμό την ουσία του πολιτεύματος.
Σαν να μην έφταναν όμως αυτά, η Κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα κήρυξε από την πρώτη ημέρα της θητείας της τον πόλεμο στη δημόσια και την ιδιωτική Παιδεία, και οι τρεις Υπουργοί που πέρασαν από τον συγκεκριμένο υπουργικό θώκο πολέμησαν με απίστευτη λύσσα ένα σύγχρονο μοντέλο Παιδείας και επέβαλλαν με μίσος για κάθε τι το αξιοκρατικό ένα εφιαλτικό πλαίσιο κρατικισμού, συνδικαλιστικής παντοκρατορίας και αποκοπής της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης από τις διεθνείς εξελίξεις. Την έγκριση και τις εντολές και για αυτήν την καταστροφή τις έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος όμως δεν έστειλε τα παιδιά σε δημόσια σχολεία, προφανώς για να μην υποστούν εκείνα τις συνέπειες των πολιτικών του.
Το κερασάκι όμως στην τούρτα της θητείας Τσίπρα και Σύριζα στην ηγεσία της χώρας ήταν η περιώνυμη Συμφωνία των Πρεσπών. Μια διεθνής συμφωνία που κατέλυσε εθνικές κόκκινες γραμμές 25 ετών και έπληξε βαθύτατα τα αισθήματα εκατομμυρίων Ελλήνων, στο όνομα ενός “αναγκαίου συμβιβασμού” άνευ όρων, ο οποίος όπως φαίνεται εκ των υστέρων ήρθε ως αντάλλαγμα στη στήριξη και την ανοχή των μεγάλων Ευρωπαϊκών κρατών και ηγετών προς τον Αλέξη Τσίπρα.
Μέχρι και ο μέχρι το 2015 αρχετυπικός εχθρός Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έφτασε στο σημείο να αποκαλέσει τον Τσίπρα “statesman” επειδή έλυσε εις βάρος των συμφερόντων της χώρας του ένα εξαιρετικά ευαίσθητο διεθνές ζήτημα που εμπόδιζε τα γεωπολιτικά σχέδια μεγάλων χωρών για την περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων.
Μέσα όμως από την καταστροφική του θητεία, ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε με τη μορφή της ετερογονίας των σκοπών να κάνει την μεσαία τάξη της χώρας να απεχθάνεται την έννοια της Αριστεράς και την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών να απορρίπτει τα κηρύγματα του διχασμού και της μισαλλοδοξίας. Ο Τσίπρας έκανε τους Έλληνες να καταλάβουν ότι η σοσιαλιστική εξίσωση όλων προς τα κάτω οδηγεί στη μιζέρια και πως στη χώρα αξίζει η ελπίδα και ο συνεχής αγώνας για βελτίωση και σε εθνικό και σε προσωπικό επίπεδο.
Αυτή ίσως και να είναι η μοναδική θετική συνεισφορά του Αλέξη Τσίπρα στη χώρα. Την έκανε ξανά να ελπίζει για ένα καλύτερο αύριο.
