Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Χθες, λίγο μετά τις 14:00, περίπου 15 μέλη του Ρουβίκωνα πέταξαν μπογιές και καπνογόνα στους τοίχους της Βουλής, αμέσως μετά τράπηκαν σε φυγή, ενώ η αστυνομία προχώρησε σε μια προσαγωγή. Νέοι άνθρωποι, κουκουλοφόροι. Μαύροι, αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «αναρχικοί». Θαυμαστές ενός τρομοκράτη...
Στη δημοκρατία αναζητάς την ποιότητα στην σχετικότητα των καταστάσεων και στην χρήσιμη «μεσότητα» των πολιτών. Στους θεσμούς ελπίζεις πάντα στην λειτουργία τους και για το πολιτικό σύστημα εύχεσαι – τι άλλο μπορείς;- να εκπροσωπείται από κανονικούς ανθρώπους.
Αυτή η κανονικότητα βέβαια, δεν σου προκύπτει από μία δεξαμενή πολιτικών που δεν μοιάζουν με τον «λαό» τους. Γιατί στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, το πολίτευμα είναι αντιπροσωπευτικό και ως εκ τούτου απηχεί την εικόνα της κοινωνίας…
Κι εδώ ακριβώς προκύπτει ένα συγκεκριμένο προεκλογικό ερώτημα: ενδιαφέρεται η κοινωνία για τους νέους για να ενδιαφερθεί το πολιτικό σύστημα και οι κυβερνήσεις; Ποια τάξη, ποια επαγγελματική ομάδα, ποια ηλικιακή ομάδα, ποια οικογένεια ενδιαφέρεται πραγματικά για τους νέους;
Από την δημόσια ατζέντα της προεκλογικής περιόδου κρατάω δύο αναγνωρίσιμα σημεία: το ένα έχει να κάνει με την ξεδιάντροπη πελατειακή συμπεριφορά της κυβέρνησης με την 13η σύνταξη και το άλλο με την υποτιθέμενη «σατανική» διάθεση του Μητσοτάκη να επιβάλει επταήμερη εργασία στους «καταπιεσμένους» Έλληνες εργαζόμενους.
Πώς αντιμετώπισε για άλλη μία φορά, ο περιρρέων λαϊκισμός τα παραπάνω ζητήματα; Σε ό τι έχει σχέση με τις συντάξεις, ακολούθησε τον αμοραλισμό του πρωθυπουργού και εγκλώβισε τους πάντες στην υπεράσπιση των συνταξιούχων. Είτε για να τους προσεταιριστεί υπέρ του γενναιόδωρου Τσίπρα είτε για να κάνει αντιπολίτευση στην αναποτελεσματικότητα του μέτρου (κουτσουρεμένες συντάξεις).
Ως προς το επταήμερο – που ισχύει και σήμερα- έσπευσαν οι πάντες να κατηγορήσουν τον πρόεδρο της ΝΔ γιατί τόλμησε να μιλήσει περί απελευθέρωσης της αγοράς, χωρίς να πει κάτι παραπάνω για αυτό που μπορεί κάποιος να κάνει χρήση και σήμερα.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι νέοι όχι μόνο δεν απουσιάζουν αλλά είναι πρωταγωνιστές εν τη απουσία τους! Γιατί την 13η σύνταξη θα την εισπράξουν κυρίως αυτοί, από την τσέπη των παππούδων τους. Αλλά και στην διαιώνιση του ταμπού περί απελευθέρωσης της αγοράς, οι ίδιοι θα έχουν πολύ λιγότερες ευκαιρίες να εργαστούν.
Κι όμως, η ηθική του προστατευτισμού (νταβατζιλίκι το λένε αλλιώς) είναι αυτή που καθορίζει ακόμα τις προοπτικές της κοινωνίας. Και κατ΄επέκταση εξαναγκάζει και το πολιτικό σύστημα να τις ακολουθεί. Γιατί μέσα στις ίδιες τις οικογένειες, ο νέος δεν είναι παρά το προστατευόμενο είδος που του αξίζει η σίτιση χωρίς δικαιώματα και υποχρεώσεις. Στο σχολείο περίπου το ίδιο. Στο πανεπιστήμιο το ανεξάρτητο από την αγορά εργασίας επίσης. Αλλά και η ίδια η αγορά που κυριαρχείται από τον κρατισμό και την ανυπαρξία επενδύσεων για τους νέους διαθέτει μόνο λίγες ευκαιρίες για επαγγέλματα αναντίστοιχα των ειδικοτήτων τους.
Μένουν τέσσερις μέρες από τις εκλογές. Και πάλι οι νέοι δεν βρίσκονται στην ατζέντα της κυβέρνησης. Και πάλι βλέπουμε μπροστά μας να ξετυλίγεται μία ανήθικη προσπάθεια εξαγοράς της ψήφου των παππούδων, των κρατιστών και των ιδεοληπτικών. Ομάδων που αποτελούν την μεγάλη μάζα ανωριμότητας του εκλογικού σώματος το οποίο έχει απορρίψει την προοπτική ανανέωσης της κοινωνίας και της οικονομίας με πρωταγωνιστές τους νέους.
Ο πρωτογονισμός, το κιτς και η αλαζονεία του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να ξεπερνάει κάθε όριο στην προεκλογική εκστρατεία. Η πλήρης αδιαφορία όμως για τους νέους καταδεικνύει τον καταστροφικό συντηρητισμό του. Ως πότε όμως;
