Υπάρχουν πολλοί Έλληνες που ενοχλούνται με αυτούς που εκστομίζουν βαριές κουβέντες με ελαφρότητα, με όσους, δηλαδή, δεν αναγνωρίζουν ότι οι λέξεις έχουν νόημα και φορτίο.
Υπάρχουν πολλοί Έλληνες που αποδέχονται την επιτελεστικότητα του λόγου άσχετα αν αυτή δεν αποδεικνύεται εύκολα, αν αποδεικνύεται και καθόλου, στα δικαστήρια. Αναγνωρίζουν δηλαδή ότι οι λέξεις δημιουργούν «κλίμα» και το «κλίμα» δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για το φαινόμενο της πολιτικής βίας.
Υπάρχουν ακόμα πολλοί Έλληνες που ακόμα και σήμερα, την εποχή της γενικής απαξίωσης της πολιτικής, σέβονται το Κοινοβούλιο και ξέρουν ότι η κρίση του κοινοβουλευτισμού δεν έχει να κάνει με τη λειτουργικότητα του συστήματος όσο με τη συγκυρία της κοινωνίας, την ποιότητα των ανθρώπων που παράγουν πολιτική μέσα σ'αυτό.
Υπάρχουν, λοιπόν πολλοί Έλληνες που στεναχωριούνται γιατί καλούνται να εξηγήσουν τη βαθιά ενόχληση που τους προκάλεσαν οι χαριεντισμοί μεταξύ των κ.κ. Αλ. Τσίπρα και Αδ.Γεωργιάδη προχθές στο Προεδρικό Μέγαρο και κατά το επίσημο δείπνο που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέθεσε στον Κινέζο ομόλογό του.
«Είναι θέμα πολιτικού πολιτισμού. Αυτό δεν θέλουμε άλλωστε;», παρατήρησαν κάποιοι. Κάνουν λάθος. Το αίτημα για πολιτικό πολιτισμό αφορά τα πεδία που παράγεται η πολιτική: τη Βουλή και το δημόσιο διάλογο στα Μίντια.
Δεν είναι πολιτικός πολιτισμός, λοιπόν. Είναι κυνισμός που δικαιολογεί την καχυποψία και την αποστροφή προς την πολιτική.
Τι να το κάνουμε αν στελέχη της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης φέρονται ως Βρετανοί Λόρδοι σε εκδηλώσεις κοινωνικού χαρακτήρα, όταν σκυλοβρίζονται στη Βουλή, διχάζοντας τους πολίτες που τους έχουν στείλει εκεί για να τους εκπροσωπούν. Γιατί πιστεύουν ότι πρέπει να χαρούμε που χαριεντίζονται στα δείπνα όταν ο ένας εκστομίζει για τον άλλο τρομακτικά πράγματα;
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι ευθύνες δεν είναι ίδιες. Θυμόμαστε ακόμα πιο καλά ποιος τα ξεκίνησε όλα αυτά (ο κ.Τσίπρας προσωπικά). Μόνο που τώρα δεν συζητάμε ποιος φταίει για το κακό κλίμα της πολιτικής ζωής. Το θέμα μας είναι ότι οι πρωταγωνιστές της δημιουργούν την εντύπωση ότι εκείνοι «παίζουν θέατρο» και οι Έλληνες διχάζονται στα σοβαρά.
Υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση ανάμεσα στην τυπική ευγένεια και τους χαριεντισμούς. Ας ρίξουν πρώτα τους τόνους της αντιπαράθεσης και μετά ας χαριεντίζονται όσο θέλουν. Λίγη σοβαρότητα δεν έβλαψε ποτέ κανένα.
