Μετάβαση στα νησιά με πιστοποιητικό εμβολιασμού, αλλιώς με επίδειξη αρνητικού τεστ (και όχι με αυτο-δήλωση περί αρνητικού τεστ). Χωρισμός των χώρων εστίασης σε «αμιγείς» (προσβάσιμους μόνο σε εμβολιασμένους και χωρίς περιοριστικά μέτρα) και «μικτούς» (προσβάσιμους με επίδειξη αρνητικού τεστ και λειτουργούντων με ειδικά μέτρα).
Ωρίμανση, μέσω του -μάλλον άστοχου- πειράματος της «κάρτας νέων» (το freedom pass είναι ακόμα πιο άστοχο), της ιδέας περί απόδοσης ορισμένων προνομίων ή διευκολύνσεων στους εμβολιασμένους συμπολίτες μας. Απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τους πυροσβέστες, αλλά που δημιουργεί προηγούμενο για όλες τις συναφείς κατηγορίες, όχι μόνο υπέρ της νομιμότητας αλλά υπέρ του «επιβεβλημένου» του υποχρεωτικού εμβολιασμού για «επιτακτικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος».
Λειτουργία από 1ης Ιουλίου του «ευρωπαϊκού πιστοποιητικού εμβολιασμού», που δεν δημιουργεί Ευρωπαίους δύο ταχυτήτων, αλλά ταξιδιώτες δύο καθεστώτων.
Όλα αυτά τα μέτρα και τα βήματα υπενθυμίζουν έμπρακτα τη σημασία του εμβολιασμού και παροτρύνουν, άμεσα ή έμμεσα, τους πολίτες να εμβολιαστούν. Δεν το απαιτούν οι κυβερνήσεις αλλά οι καιροί. Ιδιαίτερα κρίσιμες είναι δυο αλληλοσυμπληρούμενες εξελίξεις: η ραγδαία μετάλλαξη του κορονοϊού, άρα και η αναζωπύρωση του κινδύνου, και η de facto ανισότητα που δημιουργείται όταν η Πολιτεία θέτει εμβόλια στη διάθεση όλων των πολιτών, αλλά κάποιοι επιλέγουν να μην εμβολιαστούν (είναι εντελώς άλλη κατηγορία αυτοί που δεν μπορούν να εμβολιαστούν), ζητώντας παράλληλα να τύχουν ίσης και δίκαιης μεταχείρισης.
Το όπλο του κράτους δικαίου απέναντι στην ανισότητα είναι η αναλογικότητα: δίκαιο δεν είναι να είναι όλοι ίσοι, όταν ορισμένοι επιλέγουν να μην πράξουν αυτό που επιτάσσει η Πολιτεία ως εκφραστής του γενικού συμφέροντος. Και νομίμως δεν έχουν τα ίδια "δικαιώματα απόλαυσης" όσοι δεν πράττουν το κοινωνικό τους καθήκον και θέτουν σε κίνδυνο τον εαυτό τους και το σύνολο.
Κάποιος θα έλεγε ότι σφίγγει ο κλοιός. Ναι, αλλά σημασία έχει για ποιους απάντηση: για τους ανεμβολίαστους από επιλογή- και πώς -απάντηση: με προσπάθεια να κρατηθεί το μέτρο. Γι' αυτό θα έκανα λόγο για "κλοιό της αναλογικότητας": ανάλογα με το αν κάποιος έχει εμβολιαστεί ή όχι, και σε συσχετισμό με το είδος των δραστηριοτήτων στις οποίες θα επιθυμούσε, όσο ακόμα διαρκεί η πανδημία, να συμμετάσχει, είναι προφανές ότι το φθινόπωρο που έρχεται δεν θα είναι ίδιο για όλους τους Έλληνες, και τους Ευρωπαίους, πολίτες.
Και κάτι τελευταίο: αυτού του είδους η αναλογικότητα δεν παραπέμπει στην αναλογική εποχή, δηλαδή στο χτες. Αντίθετα, αντικατοπτρίζει την πιο σύγχρονη εκδοχή των θεσμών, των νόμων και της νομολογίας. Η τάση αυτή εμφανίζεται, μπροστά στα μάτια μας, και στα τρία μεγάλα μέτωπα της εποχής. Στην αντιμετώπιση της πανδημίας, που γίνεται με τον υπερεθνικό, βασισμένο στα διδάγματα της επιστήμης και στην υπηρέτηση του γενικού συμφέροντος τρόπο για τον οποίο έγινε λόγος.
Στην αναστροφή της κλιματικής αλλαγής, πεδίο στο οποίο, δίπλα στις εντατικές προετοιμασίες εθνικών και υπερεθνικών μέτρων -τελευταίο παράδειγμα, η αναγγελία από τον αρμόδιο Επίτροπο Τίμερμανς νομοθετικού «πακέτου» ούτε ενός ούτε δύο αλλά 13 μέτρων για την «πράσινη μετάβαση» και την «πράσινη ανάπτυξη»-, πληθαίνουν διαρκώς οι αποφάσεις δικαστηρίων που εγκαλούν τις κυβερνήσεις για «κλιματική ολιγωρία» και τις καλούν να λάβουν αποτελεσματικότερα μέτρα κατά της κλιματικής αλλαγής: αυτή τη βδομάδα το γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας ένωσε τη φωνή του με αντίστοιχη προ μηνός κραυγή του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Και στη μάχη για την «ψηφιοποίηση» υπηρεσιών προς εξυπηρέτηση του πολίτη υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ελέγχου του μονοπωλίου των «ψηφιακών γιγάντων»: «ψηφιακό πακέτο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και απόφαση Γερμανού Επιτρόπου προσωπικών δεδομένων να αφαιρέσουν όλες οι κυβερνητικές Αρχές τις σελίδες τους στο Facebook ως το τέλος της χρονιάς.
Η εποχή στην οποία εισερχόμαστε πλησίστιοι δεν είναι μόνο η εποχή μετά την πανδημία αλλά και η εποχή μιας νέου είδους στάθμισης της κοινωνικής αλληλεγγύης.
