Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
Ο άνθρωπος είναι Ινδός. Περήφανος για την ιστορία και την ταυτότητα της γενέτειρας του (νότια Ινδία). Βρέθηκε στην Ελλάδα σε ηλικία 19 ετών, μετανάστης, το 2001. Ήταν από τους τυχερούς, βρήκε δουλειά και δουλεύει, νόμιμα, στην ίδια εταιρεία από το 2005. Παντρεύτηκε, έκανε παιδί, σήμερα 9 ετών, που έχει την ελληνική υπηκοότητα και ιθαγένεια.
Αγάπησε την Ελλάδα, τα ελληνικά του είναι σαν τα δικά μου. Είναι 18 χρόνια εδώ. Θέλησε να αποκτήσει και την ελληνική υπηκοότητα. Έδωσε εξετάσεις και απέτυχε. Τον έκοψαν στην ελληνική ιστορία (κάτι θα τον ρώτησαν για τους Κομνηνούς και δεν ήξερε...), όπου φαντάζομαι μπορούν να κοπούν και οι περισσότεροι Έλληνες.
Δεν το βάζει κάτω. Έκανε αίτηση ξανά.
Ελπίζω αυτή τη φορά να του βάλουν πιο βατά θέματα...
Στην ιστοριούλα αυτή βρίσκουμε μία ακραία έκφραση ενός θεσμικού πλαισίου που αντανακλά μια φοβική αντιμετώπιση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στους ξένους που επιλέγουν να γίνουν Έλληνες.
Γιατί όσο και αν αυτό φαντάζει δύσκολο, όταν εκατοντάδες χιλιάδες από τα δικά μας παιδιά φεύγουν και επιδιώκουν να αποκτήσουν άλλες υπηκοότητες, πράγματι υπάρχουν κάποιοι ξένοι άνθρωποι που ερωτεύονται τον τόπο, βρίσκουν τον τρόπο να πραγματώσουν τα όνειρα τους για ευτυχία εδώ και θέλουν να γίνουν Έλληνες. Πολίτες του κράτους μας, με τις δικές μας υποχρεώσεις και δικαιώματα.
Η κίνηση των ανθρώπων ανάμεσα στα κράτη και τις ταυτότητες είναι μία συνεχής διαδικασία, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου. Οι πιο πετυχημένες χώρες είναι εκείνες που προσελκύουν ανθρώπους άλλων χωρών και καταφέρνουν να τους εντάξουν μέσα στο δικό τους ανθρώπινο δυναμικό και να τους προσαρμόσουν σταδιακά στο δικό τους πολιτιστικό πρότυπο, την κουλτούρα τους.
Το δικό μας θεσμικό πλαίσιο χορήγησης ελληνικής υπηκοότητας πρέπει να είναι από τα πιο δύσκολα στον κόσμο, καθώς η καχυποψία απέναντι στους ξένους έχει ενισχυθεί σαν αποτέλεσμα της προσφυγικής κρίσης των τελευταίων ετών, ενώ έχει μπλέξει και στα δίχτυα της μικροπολιτικής εκμετάλλευσης.
Τα σπασμένα τα πληρώνει, ανάμεσα σε πολλούς άλλους αθώους, και ο Ινδός της ιστορίας μας, ο οποίος δεν είχε την τύχη να είναι πασίγνωστος και ακριβοπληρωμένος αθλητής, ή και επιχειρηματίας. Καθώς τότε δεν θα είχε κανένα πρόβλημα, από όσα έχουμε δει στο παρελθόν.
Η χώρα χρειάζεται ένα δίκαιο καθεστώς χορήγησης υπηκοότητας, όπως γίνεται παντού στον δυτικό κόσμο, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Αλλά όχι αυστηρότερο από οπουδήποτε αλλού. Γιατί η Ελλάδα χρειάζεται νέο αίμα, χρειάζεται να προσελκύσει ανθρώπους που να την αγαπάνε, τουλάχιστον όσο οι αυτόχθονες κάτοικοι της. Η μείωση του πληθυσμού που βιώνουμε το επιτάσσει, περισσότερο ίσως από άλλες χώρες.
Έλληνες είναι άραγε μόνο αυτοί που κληρονόμησαν την ταυτότητα, ή και αυτοί που αγαπούν την Ελλάδα, από επιλογή; Από την απάντηση θα εξαρτηθεί το μέλλον μας.
