Ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς είχε κάποτε πολιτικούς του διαμετρήματος ενός Ηλία Ηλιού, ενός Μπάμπη Δρακόπουλου, ενός Λεωνίδα Κύρκου, ενός Μιχάλη Παπαγιαννάκη, που εξέφεραν έναν πολιτικό λόγο με τον οποίο μπορούσε κανείς να διαφωνεί, ενέπνεε όμως πάντοτε σεβασμό όταν δεν εξέπεμπε μια αύρα ιδεολογικού κοσμοπολιτισμού.
Στις εκλογές του '93 ο τότε Συνασπισμός, έμεινε οριακά έξω απ’ τη Βουλή και άλλαξε ηγεσία εκλέγοντας τον Ν. Κωνσταντόπουλο ως επικεφαλής. Από τότε σταδιακά, ο πολιτικός λόγος του χώρου άρχισε να «ριζοσπαστικοποιείται», το ίδιο και οι πολιτικές του δράσεις και προτεραιότητες.
Η νέα τότε ηγεσία ξεκίνησε ν' αναλαμβάνει εργολαβικά τη νομική και πολιτική υποστήριξη ατόμων που είχαν κατηγορηθεί για τρομοκρατία και άλλες παραβατικές συμπεριφορές στο όνομα δήθεν κάποιων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που η ίδια όριζε μάλλον a la carte και κατά το δοκούν.
Με τη μετέπειτα ηγεσία Αλαβάνου η στροφή ολοκληρώθηκε, οι λίγες σοβαρές φωνές του χώρου απαξιώθηκαν και απομονώθηκαν, τα οποία ψήγματα συνετού πολιτικού λόγου υπήρχαν, εγκαταλείφθηκαν εντελώς και χάθηκαν ανάμεσα στις συμπληγάδες ακτιβισμών που θύμιζαν περισσότερο δράσεις ομάδων των Εξαρχείων παρά κόμμα κοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Τον ίδιο κατήφορο ακολούθησε φυσικά και η ιστορική Αυγή.
Λέγεται ότι ο Λεωνίδας Κύρκος έσκισε κάποτε την Αυγή μπροστά στα μάτια ενός συνομιλητή του και την πέταξε στα σκουπίδια, αποκαλώντας τη «πατσαβούρα».
Στα χρόνια του «χαρισματικού» Τσίπρα, ο χώρος ευτύχησε να χτυπήσει την πόρτα της εξουσίας, φτάνοντας από το 4,6% των εκλογών του 2009, στο 35% το 2015.
Μεσολάβησαν φυσικά η πτώχευση του 2009-2010 και τα μνημόνια που σόκαραν αρχικά και θύμωσαν στη συνέχεια την ελληνική κοινωνία. Και αυτός ο θυμός μετατράπηκε σε ψήφο διαμαρτυρίας, αν όχι απελπισίας, στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ακολούθησε η γνωστή καταστροφική διακυβέρνηση της πενταετίας που πήγε την Ελλάδα πίσω σε όλα τα επίπεδα και αφού στο μεταξύ ο χώρος συνήψε «στρατηγική» συμμαχία με τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ για να μπορέσει να κυβερνήσει.
Και κάπως έτσι από τον Κύρκο περάσαμε στον Τσίπρα, από τον Ανταίο Χρυσοστομίδη στον Καρτερό, από τον Γρηγόρη Γιάνναρο στον Πολάκη, από την Εύα Κοταμανίδου στη Νοτοπούλου, την Τζακρη, τη Γεροβασίλη.
Θλίψη για την προϊούσα παρακμή ακόμα κι από μας τους απέναντι.
Μετά την απώλεια της εξουσίας δυο χρόνια πριν και τον «αναστοχασμό» που υποτίθεται ότι ακολούθησε, ο χώρος εξακολουθεί να βρίσκεται σε πρωτοφανή περιδίνηση και αδιέξοδο στρατηγικής καθώς αντίρροπες δυνάμεις επιτείνουν ολοένα και περισσότερο τις εσωτερικές του αντιφάσεις.
Εκεί που κάποιοι σκέφτονται τη στροφή προς στο Κέντρο με σκοπό να αλώσουν το ΚΙΝΑΛ, την ίδια στιγμή ακούγονται φωνές άλλων υπέρ του Κουφοντίνα.
Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η εξουσία λειτούργησε κάποτε ως συγκολλητικός ιστός ετερογενών ομάδων και συνιστωσών. Και τώρα που εξέλιπε, βγαίνουν οι διαφορές στην επιφάνεια.
Η σύγκριση επίσης μεταξύ τωρινής και προηγούμενης κυβέρνησης είναι καταλυτική.
Το ίδιο και η σύγκριση ηγεσίας μεταξύ Τσίπρα και Κυριάκου.
Κι όλα αυτά παρά την πανδημία, την παρατεταμένη κρίση με τους δύστροπους γείτονες, την ύφεση στην οικονομία.
Τούτων δοθέντων καθόλου τυχαίο που οι διαφορές σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις κυμαίνονται σταθερά από 15 έως και 20%.
Μετά από 10 χρόνια κρίσης, μνημονίων και τυχοδιωκτισμών, ο κόσμος πια θέλει ηρεμία, δουλειές και προοπτική και αυτό σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να το εγγυηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς έχει πια δώσει δείγμα γραφής με το κυβερνητικό του παρελθόν.
Και στο δια ταύτα, ο χώρος τώρα βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και τα διλήμματα είναι πλέον αμείλικτα.
Και η ώρα της αλήθειας έφτασε. Μνημόνια πια δεν υπάρχουν, πρέπει να βρουν επειγόντως νέο αφήγημα.
Και η που θα σοβαρευτούν και θα το πάρουν απόφαση ότι πρέπει να κάνουν θεσμική αντιπολίτευση ώστε να διατηρήσουν ενδεχομένως κάποιες -λίγες έστω- πιθανότητες κυβερνητικής προοπτικής στο μέλλον.
Η που θα συνεχίσουν την αντιπολίτευση της πλάκας, της «ανυπακοής», της υπονόμευσης και του όχι σε όλα που θα τους οδηγήσει νομοτελειακά πίσω στο 3%. Όπως δηλαδή κάνουν εδώ και καιρό με την αντιπολίτευση τύπου Da Capo.
Αντιπολίτευση άλλης εποχής, καταστροφική, χαοτική, κακόβουλη και εντελώς κατώτερη των περιστάσεων.
Υποθέτω ότι αν ζούσε ο Κύρκος, θα τους είχε ήδη σίγουρα αποκληρώσει.
*Ο Κυριάκος Μπερμπερίδης είναι μέλος του Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας
