Του Δημήτρη Καμπουράκη
Η απομόνωση του Σύριζα στο θέμα της ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού είναι μια απ' ευθείας αντανάκλαση στο πολιτικό σύστημα, των συσχετισμών που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Το λέμε κι ανάποδα. Η στοίχιση των μικρών κομμάτων πίσω από μια σοβαρή κυβερνητική πρωτοβουλία, είναι η τρανότερη απόδειξη της πολιτικής ηγεμονίας που διαθέτει σήμερα ο Κυριάκος.
Δεν θα την διαθέτει πάντα, το ξέρει πολύ καλά ο ίδιος. Προς το παρόν όμως αυτή η κυριαρχία είναι τόσο φανερή και αδιαφιλονίκητη, που ηγέτες μικρότερων πολιτικών συσχετισμών θεωρούν ότι θα κερδίσουν ευρισκόμενοι προσωρινά στο πλάι του, αντί να στήνονται απέναντι του και να πυροβολούν. Θυμάμαι και το ακριβώς ανάποδο παράδειγμα: Επί εποχής Σαμαροβενιζέλων, ένας βουλευτής του Πασοκ περίγραφε το πολιτικό κλίμα με την φράση «ένα τσουβάλι λίρες να κατεβάσει ο Βαγγέλης (Βενιζέλος) στο Σύνταγμα για να τις μοιράσει, ο κόσμος θα κόψει πέρα». Ήταν η περιγραφή της απόλυτης πολιτικής απαξίωσης των κυβερνώντων που υπήρχε εκείνο τον καιρό.
Ο Κυριάκος τώρα βρίσκεται στην ακριβώς απέναντι όχθη απ' αυτό, στην αδιαφιλονίκητη ηγεμονία που δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε αντιπάλους του να διατυπώσουν αξιόλογο και πειστικό αντιπολιτευτικό λόγο. Θα μου πείτε ότι ο Σύριζα το κάνει. Το κάνει, αλλά χάνει. Όσοι έχετε φίλους ή συγγενείς στο εξωτερικό, ρωτήστε τι κλίμα έχει διαμορφωθεί για τον Σύριζα σ' όλο αυτόν τον εξορισμένο ελληνικό πληθυσμό. Είναι κλίμα οργής εναντίον του.
Προφανώς λοιπόν, ο Σύριζα αξιολογεί ως σοβαρότερο ζήτημα γι αυτόν σήμερα το να μην φανεί ότι παρασύρεται από την ηγεμονία Μητσοτάκη, απ' ότι να δυσαρεστήσει μια μερίδα ψηφοφόρων. Αυτό παθαίνουν παγίως τα κόμματα που έχουν προβλήματα προσδιορισμού και εσωτερικής ενότητας. Πρώτα ξεκαθαρίζουν το εσωτερικό τους μέτωπο, την φυσιογνωμία τους και τις εσωτερικές τους αντιθέσεις και αφού το κάνουν προσπαθούν να προσελκύσουν ξανά ψηφοφόρους.
Για όσο καιρό δε κάποιο κόμμα το κάνει αυτό, είναι δηλαδή μπλεγμένο σε έναν φανερό ή υπόγειο εμφύλιο, ασχολείται ελάχιστα ή καθόλου με την λαϊκή του βάση. Έχει άλλες προτεραιότητες. Άρα για τον Σύριζα, το βασικό σήμερα δεν είναι η αύξηση της επιρροής του, αλλά ο πολιτικός, ιδεολογικός και οργανωτικός αυτοπροσδιορισμός. Κατανοητό, αλλά αυτό είναι χαρακτηριστικό γκρουπούσκουλων, όχι κομμάτων εξουσίας.
Και κάτι τελευταίο: Ο Σύριζα διατείνεται ότι η μεγάλη μάζα των θυμάτων της κρίσης που ξενιτεύτηκε, το έκανε εξ' αιτίας των κακών δεξιοπασοκικών κυβερνήσεων. Μα αν το μισό εκατομμύριο Ελλήνων εκδιώχθηκε από την χώρα από τον Γιώργο και τον Σαμαρά, τότε γιατί αυτοί (αν διευκολυνθούν στην ψήφο τους από το εξωτερικό) θα πάνε μονοκούκι στα παλιά κόμματα; Ηλίθιοι είναι; Θα ψηφίσουν αυτόν που τους εξόρισε; Άρα, κάπου υπάρχει λάθος στον συλλογισμό της αριστεράς, το οποίο επιβάλλεται να εντοπίσουν γρήγορα. Αλλιώς γελοιοποιούνται.
