Αυτές οι διαρκείς προσκλήσεις των ΣΥΡΙΖΑίων προς το ΚΙΝΑΛ για συμμαχική κυβέρνηση (και οι εσωκομματικοί καυγάδες στην Κουμουνδούρου για τον τρόπο που πρέπει να γίνει αυτό), μου θυμίζουν έναν πειναλέο χωριανό μου που δεν είχε ούτε κατσίκα στο κουμάντο του, αλλά είχε γίνει θρύλος στο χωριό όταν τσακώθηκε άγρια με τον γιό του για το ποιος θα φυλάει τα πρόβατα όταν θα αποκτούσαν κοπάδι με χίλια κεφάλια.
Πού πάνε οι Καραμίχαλοι, για να θυμηθώ και το παλιό ανέκδοτο. Με τι ονειρώξεις πορεύονται, πάνω σε ποιες φαντασιώσεις χτίζουν την υποτιθέμενη στρατηγική τους; Αντί να ρίξουν μια ματιά στις δημοσκοπήσεις, στην πλήρη κοινωνική αδιαφορία που υπάρχει για το «πρόγραμμα» τους, στον μαρασμό των οργανώσεων τους σε καιρό αντιπολίτευσης και σ’ όλα τα υπόλοιπα σημάδια της πολιτικής τους κατάπτωσης, αυτοί κατατρώγονται για τον τρόπο που θα κάνουν την πρόταση συνεργασίας στην Γεννηματά. Οποία δραπέτευση από την πραγματικότητα…
Είναι λέει δυο στρατόπεδα. Από την μια ο Τσίπρας με τους Προεδρικούς και την Γέφυρα που θέλουν μετεκλογική συνεργασία με την Φώφη και άλλους της αντιπολίτευσης, κάτω από μία προϋπόθεση. Να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ έστω και μία ψήφο παραπάνω απ’ αυτές που πήρε το 2019. Πιο σαχλό πράγμα δεν έχω ξανακούσει. Δηλαδή αν πάρει μια λιγότερη αλλάζει η στρατηγική τους; Κι αυτή πάλι η μεγαλοφιλοδοξία του αρχηγού για μια ψήφο περισσότερη, πως σας φαίνεται; Σε άλλο κόμμα θα τον είχαν κλωτσήσει από την σκάλα αν το έλεγε.
Το άλλο στρατόπεδο που αποτελείται από τους 53 και τους Ομπρελάδες, θεωρούν ανέφικτο στόχο την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (πόσο μάλλον την αυτοδυναμία του), οπότε ζητούν να υπάρξουν συνομιλίες με τα κόμματα της αντιπολίτευσης πριν τις εκλογές, ώστε να έχει ενημερωθεί ο λαός για τα δεδομένα της μετεκλογικής τους συνεργασίας. Εδώ ο ποιητής σηκώνει τα χέρια και αναρωτιέται αν αυτός και εκείνοι κατοικούν στην ίδια χώρα, στον ίδιο πλανήτη , στον ίδιο γαλαξία.
Και κάπου εκεί ανάμεσα σκάει μύτη και ο Νίκος ο Φίλης που καλεί το ΚΙΝΑΛ να συνεργαστεί κυβερνητικά με τον ΣΥΡΙΖΑ «με τους δικούς του όρους και προϋποθέσεις». Αυτό πια κι αν είναι επίδειξη πολιτικής ταπεινότητας. Καλεί δηλαδή την Φώφη να ορκιστεί πρωθυπουργός με την στήριξη του Αλέξη, στον οποίον αν θελήσει θα δώσει κάποιο υπουργείο. Αυτή η πρόταση Φίλη είναι κομμάτι πιο προωθημένη από την παλιότερη του «το ΠΑΣΟΚ βρωμάει αλλά είναι το πιο κοντινό μας» (μου την θύμισε ο Σιδέρης στο κείμενο του). Από το «βρωμάς αλλά σε θέλω» έφθασε στο «έλα και κάνε με ό,τι θέλεις».
Τέλος πάντων, αυτές δεν είναι παρά αποδείξεις στρατηγικού αδιεξόδου και βαθιάς πολιτικής αμηχανίας. Στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα για το τι πρέπει να κάνουν μπροστά στον Κυριάκο και την πολιτική του που αποδεικνύεται σαρωτική. Στα λόγια φτιάχνουν ανώγια και κατώγια, στην πράξη δεν φτιάχνουν τίποτα. Περιμένουν άπραγοι την επόμενη ήττα.
