Του Αντώνη Πανούτσου
Τον περασμένο Ιούλιο στην Ύδρα με πήρε τηλέφωνο μια κυρία από κρατικό Μέσο. «Καλησπέρα σας». «Καλησπέρα σας». «Θα θέλαμε να έχουμε μια συνέντευξη σας. Παίρνουμε συνεντεύξεις από γνωστά πρόσωπα και ανάμεσα τους είστε και εσείς. Θα θέλαμε να απαντήσετε σε κάποιες ερωτήσεις». Η άποψη μου για τα κρατικά Μέσα κλονίστηκε. «Κοίτα που παίρνουν συνεντεύξεις από πρόσωπα που τους τα έχουν χώσει...». Αποκαταστάθηκε δύο μέρες πριν το deadline. Όταν το τηλέφωνο ξαναχτύπησε και η συντάκτρια μου είπε: «Γεια σας. Για εκείνη την συνέντευξη που είχαμε μιλήσει. Ξέρετε δεν θα χρειαστεί. Έχουμε άλλες αυτή τη στιγμή. Όταν χρειαστεί θα σας πάρω». Οι άνθρωποι δεν είναι παρά καράβια που διασταυρώνονται το βράδυ. Κάποια μέρα, σε αυτό ή σε ένα άλλο καλύτερο κόσμο, θα με πάρει. Όλα για το καλό. Αφού είδαμε τι συμβαίνει όταν μία δημοσιογράφος δεν ξέρει από ποιον πρέπει να παίρνει συνεντεύξεις.
Η εκπομπή της Εύης Κυριακοπούλου «Η ζωή είναι αλλού» κόπηκε ξαφνικά από την ΕΡΤ. Είχαν γυριστεί 12 συνεντεύξεις. Είχαν παιχτεί οι πέντε και οι υπόλοιπες επτά αν και πληρωμένες δεν θα μεταδοθούν μετά από εντολή του γραφείου του προέδρου της ΕΡΤ Χρήστου Λεοντή. Του ίδιου Λεοντή που μελοποιούσε την Μπαλάντα του Έμπορα του Μπέρτολντ Μπρεχτ που έχει τον στίχο «Δεν ξέρω το ρύζι τι είναι. Ξέρω την τιμή του μονάχα». Ο Λεοντής δεν είναι κανένας κανένας έμπορας. Δεν τον νοιάζουν οι τιμές των πληρωμένων τηλεοπτικών επεισοδίων. Τον νοιάζουν οι άνθρωποι. Και τα πρόσωπα που είχε επιλέξει η Κυριακοπούλου δεν ήταν άνθρωποι που θέλουν στον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τις οθόνες να μπαίνουν στα σαλόνια των σπιτιών.
Η Κυριακοπούλου ήδη είχε βάλει στα σπίτια τον Διονύση Σαββόπουλο, την Λένα Πλάτωνος, τον Γιάννη Ξανθούλη, τον Χρήστο Χωμενίδη και τον Νίκο Καραθάνου. Σκόπευε να βάλει ακόμα την Κατρίνα Βρανά, την Μαρία Ευθυμίου, τον Στρατή Παττακό, την Μελίνα Τανάγρη, τον Στέλιο Ράμφο, τον Ανδρέα Πετρουλάκη και (Χριστέ και Απόστολοι) τον Στάθη Καλύβα. Ναι τον Στάθη Καλύβα, του Εμφύλια Πάθη. Τον ιστορικό που αμφισβήτησε την ορθή πολιτική πίστη της μεταπολίτευσης ότι στην αντίσταση υπήρχε το ΕΛΑΣ και απέναντι του Γερμανοί, δωσίλογοι και γερμανοτσολιάδες που κάνανε τους αντάρτες.
Στην περίπτωση του κοψίματος του «Η ζωή είναι αλλού» δεν μιλάμε για μια εκπομπή που κόπηκε από πουριτανισμό, όπως είχε κοπεί στον αέρα η ταινία «Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι» επειδή ο πρωταγωνιστής φορούσε πάνες και τον θήλαζε η μητέρα του. Μιλάμε για θάψιμο για καθαρά πολιτικούς λόγους. Όπως οι σοβιετικές κυβερνήσεις θάβανε τις ρεβιζιονιστικές ταινίες.
Άλλωστε ποιος ενδιαφέρεται για την Κυριακοπούλου, τον Ράμφο, την Ευθυμίου και τον Καλύβα, όταν την Κυριακή το πρωί στην ΕΡΤ μπορεί να δει το «Αρετή και Τόλμη» σε παραγωγή Πάνου του Καμμένου, με θέματα όπως «Το στρατιωτικό εργοστάσιο που στηρίζει τις ένοπλες δυνάμεις» και «Ζώνη πυρός: Η "Ατσάλινη" δύναμη των ενόπλων δυνάμεων». Αγνή καμένη ενημέρωση και όχι τα άλλα τα αντεπαναστατικά, με τους καλύβες που στο τέλος θα πουν ότι η ΟΠΛΑ έχει κάνει εγκλήματα.
