Είναι γεγονός πως ιστορικά η Αριστερά πάντα είχε κακή σχέση με τους αριθμούς. Δεν μετρούσε, γιατί δεν την συνέφερε να μετρά. Ήταν πάντα μια μειοψηφία. Επιπροσθέτως, είχε εξίσου κακή σχέση με την πραγματικότητα. Άλλωστε, αυτά τα δύο πάνε μαζί. Οι αριθμοί πάντα λένε την αλήθεια. Σε αυτούς που ισχυρίζονται το αντίθετο δεν τους αρέσει η αλήθεια. Και όταν δεν τους αρέσει η αλήθεια ακυρώνουν τις διαδικασίες που οδηγούν σε αυτήν.
Παράδειγμα: όσο οι παρατάξεις της ευρύτερης Αριστεράς κυριαρχούσαν στο φοιτητικό κίνημα, οι εκλογές διεξάγονταν κανονικά, υπήρχαν συγκεντρωτικά αποτελέσματα και βέβαια υπήρχαν και λειτουργούσαν τα ανώτατα όργανα του φοιτητικού κινήματος, η ΕΦΕΕ και η ΦΕΑΠΘ. Ευθύς ως η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας απέκτησε την πλειοψηφία, αίφνης, σταμάτησε η έκδοση συγκεντρωτικών αποτελεσμάτων και η ΕΦΕΕ και η ΦΕΑΠΘ αυτοδιαλύθηκαν. Κάτι μεταξύ κατάντιας και ξεφτίλας.
Για να μην πάμε μακριά, να σας υπενθυμίσω πως μερικές χιλιάδες κομματικά στελέχη βαφτίζονται «ο λαός της Αθήνας», 3000 αριστεροί φοιτητές αποτελούν, ώ του θαύματος, τον φοιτητικό κόσμο, ενώ παλιότερα 1500 τρακτέρ ήταν «οι αγρότες όλης της Ελλάδας».
Φυσικά στην δημοκρατία όλοι είναι ελεύθεροι να έχουν την δική τους κλίμακα μέτρησης στην οποία το 3 να είναι μεγαλύτερο από το 10. Αυτό κανένα δεν ενοχλεί, μόνον προκαλεί γέλια.
Τα προβλήματα αρχίζουν όταν πιστεύουν αυτά που λένε. Όταν νομίζουν πως θλιβερές μειοψηφίες μπορούν να επιβάλουν την θέληση τους στην πλειοψηφία. Όταν το αριθμητικό τους έλλειμμα προσπαθούν να το αναπληρώσουν με την βία.
Εκεί πλέον υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας.
Βέβαια, ευθύνη σε αυτήν την κατάσταση είχε ανέκαθεν και η αποκαλούμενη «σιωπηλή πλειοψηφία», γιατί με την σιωπή της ακύρωνε μερικές φορές την άλλη όψη της, την πλειοψηφία. Αυτό ήταν ένα εγγενές πρόβλημα του αστικού χώρου, καθώς πίστευε πως οι δρόμοι και οι πλατείες ανήκουν στην Αριστερά. Όταν αυτό αμφισβητήθηκε με τις τρείς τεράστιες συγκεντρώσεις για το Μακεδονικό, τρομοκρατημένοι αριστεροί και αριστερούληδες βάφτισαν τα εκατομμύρια πολίτες «εθνίκια» και τους 3.000 ομοϊδεάτες τους τούς βάφτισαν «λαό».
Αυτές τις ημέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας συντονισμένης προσπάθειας όλης της Αριστεράς να φανεί πως οι αλλαγές στην Παιδεία συναντούν την αντίδραση της πανεπιστημιακής κοινότητας. Επί 15.000 περίπου συνολικά απασχολουμένων στα ΑΕΙ, δεν κατόρθωσαν να μαζέψουν ούτε 1000 υπογραφές. Το ερώτημα είναι οι 14.000 γιατί σιωπούν; Γιατί δεν βγαίνουν μπροστά να υποστηρίξουν τις απόψεις τους; Γιατί φοβούνται τους ερθροτραμπούκους. Τις ομάδες κρούσης που όλοι γνωρίζουν πως υπάρχουν, και οι πρυτάνεις, αντί να ορθώσουν το ανάστημα τους στην βία και στην ανομία, επιχειρούν να «τα βρουν» μαζί τους.
Δεν πρέπει δε, να ξεχνάμε πως οι κυβερνήσεις δεν νομοθετούν για να ικανοποιούν συντεχνίες και μειοψηφίες που λυμαίνονται διάφορους χώρους, αλλά για να προωθήσουν αιτήματα που είναι ώριμα μέσα στην κοινωνία. Και όλα τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων δείχνουν πόσο απομονωμένες είναι οι αριστερές μειοψηφίες μέσα στην κοινωνία. Εκεί το 3 πάντα είναι μικρότερο από το 10.
