Ένα από αυτά τα πράγματα που με έχουν προβληματίσει σοβαρά είναι το γεγονός ότι παλαιότεροι πρόεδροι του ΣΕΒ έχουν πάψει να είναι βιομήχανοι και δεν έχουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα. Αυτοί, οι κορυφαίοι της επιχειρηματικής ελίτ, κάτι θα πρέπει να ξέρουν και το έχουν βάλει στα πόδια. Εμείς, που περιμένουμε ακόμη την… ανάπτυξη πρέπει να έχουμε το πρόβλημα!
Αυτή είναι η ελίτ της χώρας; Αυτή είναι! Αυτή έχουμε και με αυτή πορευόμαστε. Η ποιότητα της ελίτ δεν είναι άλλη από την ποιότητα όλων εμάς των υπολοίπων. Αυτοί είμαστε. Ως επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, δημόσιοι υπάλληλοι, δικαστές, δικηγόροι, μηχανικοί, λογιστές, υπάλληλοι γραφείων, οδηγοί ταξί ή ό,τι δουλειά κάνει ο καθένας.
Η απαίτησή μας να είναι οι άλλοι διαφορετικοί από εμάς είναι μεταφυσική. Η ελπίδα μας ότι θα υπάρξει μία φωτεινή πρωτοπορία που θα κάνει την βρόμικη δουλειά για μας και ότι εμείς θα παρακολουθούμε τον κόσμο να γίνεται καλύτερος από το σαλόνι του σπιτιού μας, μπορεί μόνο να εξηγήσει πως έχουμε εγκλωβιστεί ως κοινωνία στα αδιέξοδά μας.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, η οποία αφορά τις ατομικές μας ευθύνες στην διαμόρφωση της συλλογικής μας πορείας. Η άλλη όψη, όμως, απεικονίζει μία ελίτ που αποδείχτηκε στην πράξη ανάξια να φέρει σε πέρας τον ιστορικό της ρόλο. Τουλάχιστον να προσπαθήσει να δημιουργήσει αναχώματα, να προειδοποιήσει, να αφυπνίσει συνειδήσεις. Το αντίθετο! Αυτή η ελίτ γρήγορα παραδόθηκε! Δεν πήγε καν στην μάχη. Έτρεξε να παραδώσει τα όπλα, ακούγοντας και μόνο την φήμη ότι ο «εχθρός» πλησίαζε την πόλη. Δεν είχαμε την απαίτηση να αποκρούσουν την «επίθεση» και εμείς την ίδια ώρα να απολαμβάνουμε το μπάνιο μας στις παραλίες. Αλλά θέλαμε να ρίξουν μια τουφεκιά. Για την τιμή των όπλων. Κι όχι να τους βλέπουμε στην συνέχεια αγκαλιά με την εξουσία να περνούν με τα πολυτελή γιοτ τους από τον κόλπο και να μας στέλνουν στην ακτή τα απόνερα τους.
Αρκεί να θυμηθούμε εκείνη την περίφημη επίσκεψη του κ. Τσίπρα στον ΣΕΒ, όταν ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση. Οι επιχειρηματίες μας δεν του έθεσαν θέματα για την επιχειρηματικότητα, δεν του έβαλαν όρους για την πορεία της χώρας. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να του επισημάνουν ότι αυτά που έλεγε τότε για τις σχέσεις μας την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν αρλούμπες. Να τον πιέσουν να αλλάξει στάση, να μην φτάσουμε στο καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015. Δεν το έκαναν. Απλά του άνοιξαν τις πόρτες του Συνδέσμου. Ίσως οι ίδιοι να κατάφεραν στην συνέχεια να πετύχουν προσωπικούς στόχους. Αυτό δεν το ξέρουμε. Αν υποθέσουμε όμως ότι είχαν να κάνουν μία δουλειά ως ελίτ, σε αυτή την δουλειά απέτυχαν. Μπορεί η ελίτ να μην μπορεί να αναπληρώσει την δουλειά που θα έκανε μια ολόκληρη κοινωνία. Αυτό δεν γίνεται. Αλλά βάζει στόχους, θέτει το όραμα. Θα πείτε ότι αυτά συμβαίνουν σε άλλες χώρες. Δεν συμφωνούμε! Παλαιότερα συνέβαιναν και στην Ελλάδα!
Κι αν ζητάμε πολλά; Αν δεν μπορούν να κάνουν αυτήν την δουλειά; Αν δεχτούμε, δηλαδή, ότι στις μέρες μας δεν έχουμε ελίτ με τον τρόπο που έχουν άλλοι λαοί. Να το πάρουμε, δηλαδή, απόφαση. Ότι οι δικοί μας δεν βάζουν «πλάτη» στα δύσκολα, όπως έβαζαν πριν 100 χρόνια. Οι πιο πολλοί από τους σύγχρονους μεγιστάνες δεν δωρίζουν την περιουσία τους στο ελληνικό δημόσιο. Όταν βρίσκουν τα σκούρα, πουλάνε και φεύγουν και τα λεφτά τα φιλάνε σε ασφαλή μέρη στο εξωτερικό. Όσο για τις σχέσεις τους με την εξουσία; Ακολουθούν πιστά το δόγμα Μποδοσάκη: Με το Γκουβέρνο! Η μοναδική αδιαπραγμάτευτη αρχή της ελληνικής επιχειρηματικότητας.
Σήμερα με τον Τσίπρα; Με τον Τσίπρα! Όπως ήταν χτες με τον Σαμαρά και προχτές με τον Παπανδρέου και τον Καραμανλή. Κι αύριο θα είναι με τον Μητσοτάκη. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η ευθύνη κάθε ηγέτη. Και προσωπικά του Μητσοτάκη. Να αντιληφθεί ότι δεν θέλει την «φιλία» αυτών των ανθρώπων. Έχει ανάγκη να ανταποκριθούν στον ρόλο τους. Να φέρουν τα λεφτά πίσω στην Ελλάδα, να ανοίξουν δουλειές, να δώσουν εργασία στον κόσμο.
Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή, για να αρχίσουμε να τον μιμούμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Να έχουμε ένα πρότυπο.
Όχι! Δεν θα κάνουν για μας την βρόμικη δουλειά. Αλλά θα τραβήξουν πρώτοι το κάρο. Κι έπειτα εμείς οι υπόλοιποι δεν θα έχουμε πλέον άλλη δικαιολογία. Θα πρέπει να είμαστε εκεί να βοηθήσουμε και να το βγάλουμε από τις λάσπες. Αυτό έχει ανάγκη ο τόπος και όχι τα μέλη της ελίτ σε ρόλο νοσοκόμου να κουράρουν τους «κουρασμένους» προσφέροντάς τους πολυτελείς διακοπές σε επίγειους παραδείσους…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
