Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Xθες το απόγευμα στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος έγιναν δύο εξαιρετικές ομιλίες. Η μία ήταν του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη και η άλλη του Καθηγητή Πολιτικών και Κλασικών Επιστημών του πανεπιστημίου του Τορόντο Ράιαν Κ. Μπάλοτ. Το θέμα της διάλεξης του τιμώμενου Καναδού προσκεκλημένου ήταν «Το θάρρος ως δημοκρατική αρετή. Ένα αρχαίο Ελληνικό ιδεώδες και η σύγχρονη προοπτική του», στο πλαίσιο του ετήσιου θεσμού για την μνήμη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Από τα πολλά που ειπώθηκαν μου έκανε εντύπωση μια φράση του Τσώρτσιλ που χρησιμοποίησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης «Ο φόβος είναι αντίδραση ενώ το θάρρος απόφαση!». Για να φέρω στο μυαλό μου άπειρες τέτοιες αντιδράσεις που καθοδηγούν τα πολιτικά συστήματα και ελάχιστες αποφάσεις που αφήνουν αδρανείς τους ηγέτες μπροστά στην δίνη των εξελίξεων.
Πολλές είναι οι φοβίες στις σύγχρονες δημοκρατίες αλλά στην δική μας περίπτωση, φαίνεται να υπερέχουμε σε πολλά. Πρώτη απόδειξη ότι η κυρίαρχη "φοβική" ιδεολογία του έθνους, στη Μεταπολίτευση ήταν «Κομμουνισμός με λεφτά»! Ίσως είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που το πετύχαμε, χωρίς να πάρει χαμπάρι κανένας την ιδεολογική βάση του «υπαρκτού νεοελληνισμού» που εδραιώσαμε. Ας μην αναφέρω ονόματα αλλά φτάνει κανείς να ψάξει το παρελθόν πολλών σημερινών πλούσιων οικογενειών (επιχειρηματιών και πολιτικών). Από πού ξεκίνησαν, πως κινήθηκαν στη «αριστερή» τους διαδρομή τους, ποιών κομμάτων τη στήριξη είχαν και πως στο τέλος κατάφεραν να απλώσουν τα δίκτυά τους σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Κινούμενοι αθόρυβα, σε έναν κόσμο που κανείς δεν έπαιρνε αποφάσεις αλλά μόνο ελίσσονταν επιδέξια με τις φοβικές αντιδράσεις του.
Αλλά και πιο κάτω, στους συνδικαλιστές και στο Δημόσιο έγινε το έλα να δεις. Για τρεις γεμάτες δεκαετίες, ο προσανατολισμός όλων ήταν ο διορισμός στο Δημόσιο με μισθούς Βρυξελλών και συντάξεις Βερολίνου. Και μέσα από τις τάξεις όλων αυτών των συντεχνιών, οι πιο σπουδαίοι «ινστρούκτορες» του σοσιαλισμού σχημάτισαν την ελίτ των "επιδέξιων και δειλών" εκατομμυριούχων. Όπως ακριβώς οι ομοϊδεάτες τους στα αδελφά αριστερά καθεστώτα!
Οι πιο «ιντελεκτουάλ» όμως, η πνευματική αφρόκρεμα της "φοβικής" Αριστεράς είτε έκανε καριέρα εδώ τραγουδώντας για το «λαό» είτε σπούδασε στα πανεπιστήμια του βρώμικου καπιταλισμού, συσσωρεύοντας πλούτο και εξουσία.
Και όλοι μαζί οι απανταχού φοβισμένοι και βολεμένοι, βρίζοντας και λοιδορώντας τον κόσμο που τους έκανε πλούσιους, ήλεγχαν ή κατηύθυναν την εξουσία- ο Καραμανλής με τον Παυλόπουλο έτοιμοι ήταν να πουν ότι ήταν κι Αριστεροι κατά βάθος!
Αυτή η χώρα φοβάται συνέχεια. Ο φόβος όμως και η έλλειψη θάρρους σε κόμματα και πολιτικούς, καταδίκασε την κοινωνία μας να θεωρεί ότι κάθε λαϊκή απαίτηση είναι αποδεκτή, φτάνει να εξασφαλίζει την πρόσβαση στην εξουσία για τον πολιτικό. Η αδυναμία των ηγεσιών να ορθώσουν ανάστημα μπροστά στον λαϊκισμό, ανέδειξε την μιζέρια και την απάτηνως εργαλεία επιβίωσης σε μία ζούγκλα αμοραλισμού και ενδοτισμού.
Η δημοκρατία μας έχει ακόμα δομές που εξυπηρετούν τους φοβισμένους και απορρίπτουν τους γενναίους! Πρωτοφανές αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Ο μόνος τρόπος για να επανέλθουμε σε ένα μοντέλο αστικής δημοκρατίας είναι να σπάσουμε το ελληνικό κράτος και να το επανιδρύσουμε με θάρρος χωρίς αυτούς στην εξουσία. Δύσκολο έως ακατόρθωτο αλλά μόνο αυτό μπορεί να μας απελευθερώσει…
