Πρώτα τα γεγονότα. Εκεί, γύρω στο 2010-2011, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να «παίρνει τα πάνω του», κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία, θεώρησαν έξυπνη στρατηγική να αναβιώσουν τη Θεωρία των Δύο Άκρων. Σύμφωνα με εκείνη την ανάλυση, το ένα άκρο ήταν η Χρυσή Αυγή και το άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Γράφαμε τότε, με ένταση, πως ενώ η αποδοχή από τον ΣΥΡΙΖΑ της πολιτικής βίας ήταν εξαιρετικά προβληματική, η Θεωρία των Δύο Άκρων ήταν βασικώς ανιστόρητη. Και αυτό, γιατί Αριστερά χωρίς βία υπάρχει. Για την Άκρα Δεξιά όμως και μάλιστα στην εξτρεμιστική της εκδοχή, αυτή της Χρυσής Αυγής, η πολιτική βία είναι ο μόνος τρόπος πολιτικοποίησης.
Γράφαμε επίσης ότι η Θεωρία των Δύο Άκρων και στρατηγικά ήταν ένα τραγικό σφάλμα. Και αυτό γιατί έκανε τη χάρη στο εθνολαϊκιστικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ που είχε κάποιες μακρινές, χαλαρές σχέσεις με τον Λενινισμό, να τον συνδέει με το Εαμικό Κίνημα της δεκαετίας του ‘40 και να αναβαπτίζει καθαρούς εθνολαϊκιστές στους «ιερούς αγώνες της Αριστεράς» για να τους παραδώσει στην κοινωνία ως ήρωες.
Διεθνείς αναλυτές του φαινομένου του εθνολαϊκισμού και της ακροδεξιάς, όπως ο Cass Mudde (Κας Μούντε) γνωστός στα ελληνικά πράγματα χάρις στον εκδότη των έργων του στα Ελληνικά Πέτρο Παπασαραντόπουλο (ο Cass Mudde θα μιλήσει και στο Συνέδριο του Κύκλου των Ιδεών την Τρίτη) επεσήμαναν την ιδιαιτερότητα του ΣΥΡΙΖΑ: ήταν το μόνο από τα σε άνοδο αριστερά ριζοσπαστικά κόμματα που ήταν καταφανώς εθνικιστικό.
Χρειάζεται να θυμίσουμε την αγαστή παρεούλα με τη Χρυσή Αυγή στις πλατείες της Αγανάκτησης ή την ανέφελη, πολυετή, αγαστή συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του (εκ των λεγόμενων Καραμανλικών) Πάνου Καμμένου;
Είναι αυτό Αριστερά; Αριστερά ήταν το ΚΚΕ, γράφαμε τότε. Ο ιστορικός, ειδεχθής αντίπαλος της Δεξιάς.
Και όμως, επειδή η Νέα Δημοκρατία εκείνης της εποχής ήθελε να σφυρηλατήσει δεξιά ταυτότητα, το έκανε «παίζοντας Εμφύλιο» με τον ΣΥΡΙΖΑ, η ίδια τον τοποθέτησε στη συνείδηση του εκλογικού σώματος ως τη μόνη, «γνήσια Αριστερά».
Την ίδια στιγμή, η ίδια Νέα Δημοκρατία δήλωνε σε κάθε ευκαιρία τον… θαυμασμό της στο ΚΚΕ για τη συνέπειά του. Και αυτό συνέβαινε μέχρι πρόσφατα.
Χρειάζεται να θυμίσουμε τα εγκωμιαστικά σχόλια Νεοδημοκρατών για τα φασιστικά νούμερα του ΚΚΕ στην Πλατεία Συντάγματος, την Πρωτομαγιά, εν μέσω πανδημίας, όταν πρόσφερε στο Πανελλήνιο θέαμα δρώμενων Κόκκινης Πλατείας και Βόρειας Κορέας;
Και ξαφνικά γίνεται στη Βουλή το επεισόδιο με τον εκλεκτό της Ακροδεξιάς και του ελληνικού alt-right και αυτοί που θαύμαζαν το ΚΚΕ για τη συνέπειά του, ανακάλυψαν τη φασιστική φύση του.
Στην πραγματικότητα βέβαια, όσα λέγονται και γράφονται σήμερα για το ΚΚΕ από τους groupies του διαγραμμένου βουλευτή, δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την ιδεολογία ή με την οφειλόμενη προς την αυταρχική ιδεολογία του Κομμουνισμού, απέχθεια.
Αυτό που θέλουν να υπερασπιστούν όσοι σήμερα βρίζουν το ΚΚΕ είναι το δικαίωμα της Άκρας Δεξιάς, να παράγει σκληρά ακροδεξιό λόγο, μέσα από τις τάξεις των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, φτάνοντας ακόμα και στο απώτατο σημείο του ξεπεσμού, να μνημονεύουν μέσα στη Βουλή των Ελλήνων τον Γιώργο Γρίβα.
Γι' αυτό επιτίθενται στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας: γιατί θέλησε να βάλει τέλος στον κατήφορο του κόμματος που θεμελίωσε τη Δημοκρατία στη χώρα και την οδήγησε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Όχι γιατί τους έθιξε την «ιδεολογία».
Αυτή τη φορά, δεν τους πέρασε.
