Το 2014 ο Αλέξης Τσίπρας είχε ζητήσει άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία δίνοντας την υπόσχεση για:
1) Τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμο. Έγινε για τη Γερμανία το 1953. Να γίνει και για την Ελλάδα το 2014.
2) «Ρήτρα ανάπτυξης» στην αποπληρωμή του υπόλοιπου, έτσι ώστε να εξυπηρετείται από την ανάπτυξη και όχι από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού.
3) Περίοδο χάριτος, δηλαδή «moratorium», στην εξυπηρέτησή του, για την άμεση εξοικονόμηση πόρων για την ανάπτυξη.
4) Εξαίρεση του προγράμματος δημόσιων επενδύσεων από τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
5) Συμφωνία για «Ευρωπαϊκό New Deal», με δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη και χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
6) Ποσοστική χαλάρωση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων.
Αντίστοιχα στην εφετινή ομιλία του στην ΔΕΘ ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχέθηκε:
1) Απλοποίηση της φορολογικής νοµοθεσίας µε εγγύηση ότι ο νέος φορολογικός νόµος δεν θα αλλάξει για τουλάχιστον µία 5ετία.
2) Μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 30% στα δύο πρώτα χρόνια της κυβέρνησής του.
3) Υλοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων και εμβληματικών επενδύσεων, όπως το Ελληνικό και οι Σκουριές.
4) Παραχώρηση περισσότερων δημόσιων λειτουργιών στον ιδιωτικό τομέα παράλληλα και νέα ταυτότητα σε κάθε πολίτη με δυνατότητα ψηφιακής υπογραφής.
5) Αλλαγή στην νομοθεσία ώστε για την κήρυξη απεργίας να απαιτείται το 50% συν ένας των μελών του σωματείου.
6) Νόμο που θα επιτρέπει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και κατάργηση των νόμων Μπαλτά, Φίλη, Γαβρόγλου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας λαθρεπιβάτης της εξουσίας. Από τα έξι μέτρα που είχε προαναγγείλει στην ΔΕΘ του 2014 ούτε ένα δεν ήταν στο χέρι του να πραγματοποιήσει. Για κανένα δεν είχε υπάρξει προσυνεννόηση. Ούτε καν κάποια έρευνα αφού για παράδειγμα η Γερμανία πλήρωνε αποζημιώσεις μέχρι το 1992. Όλα ήταν στην λογική «θα μιλάμε και οι Ευρωπαίοι θα ακούνε».
Μέχρι να εκλεγεί και να καταλάβει ότι δεν υπάρχει κρίση του καπιταλισμού, ότι η Ευρώπη δεν είναι η Κουμουνδούρου και είτε η Βουλή ψηφίζει 100 δισ. είτε 100 τρισ. για επαχθές και επονείδιστο χρέος είναι ένα και το αυτό η πραγματικότητα τον είχε προσπεράσει. Τα έξη μέτρα που είχε προαναγγείλει ο Τσίπρας στην ΔΕΘ του 2014 είχαν τόση σχέση με την πραγματικότητα όση η απειλή ότι αν η Ελλάδα καταρρεύσει θα τινάξει την παγκόσμια οικονομία σαν το Κούγκι.
Αντίθετα η ΝΔ έχει μάθει να διαχειρίζεται την εξουσία. Από τα έξι μέτρα που εξήγγειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει ούτε ένα που να χρειάζεται την έγκριση ή την βοήθεια άλλης χώρας. Κάποιος μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί αλλά κανένας δεν μπορεί να αμφιβάλλει ότι κάθε μέτρο είναι στις δυνατότητες του να το εφαρμόσει.
Η μόνη αναφορά σε ξένους ήταν όταν εκτίμησε ότι είναι δύσκολο να επιτευχθούν τα πλεονάσματα στα οποία δέσμευσε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τη χώρα. Χωρίς όμως να εκβιάσει και χωρίς να απειλήσει με μονομερείς λύσεις. Λέγοντας «Μπορούμε να αλλάξουμε το μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής. Θα πετύχω να πείσω τους εταίρους ότι είναι και προς το δικό τους συμφέρον, γιατί είμαστε σοβαροί και αξιόπιστοι» προσθέτοντας όμως ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της χώρας, χωρίς να δεχθεί τη φορολογική εξόντωση των πολιτών.
Το 2014 η Ελλάδα πίστεψε ότι υπάρχουν λύσεις που κάποια κόμματα που δεν έχουν δοκιμαστεί έχουν ανακαλύψει. Ότι θα βγάλει μια τσαμπουκαλίδικη κυβέρνηση που η Ευρώπη θα φοβηθεί Αποδείχτηκε ότι η απειλή δεν είναι διαπραγμάτευση. Ότι το μυστικό δεν είναι να βρίσκει ο πολίτης ποιος υπόσχεται τα περισσότερα. Αυτό κάθε μικρόνους μπορεί να το καταλάβει. Αλλά τι γίνεται και τι δεν γίνεται. Και εδώ χρειάζεται κρίση.
