Ξέρω, κύριε Πρόεδρε, ότι είστε λάτρης των αριθμών. Και οι αριθμοί είναι αμείλικτοι! Το 2050, σε 30 χρόνια, η Ελλάδα θα είναι μια γερασμένη χώρα. Ως αποτέλεσμα της υπογεννητικότητας και της γήρανσης του πληθυσμού, υπολογίζεται ότι θα έχουμε μείωση του πληθυσμού της Ελλάδας από τα 11 εκατομμύρια το 2013, στα 8,3-10 εκατομμύρια το 2050. Και από αυτούς, ένας στους τρεις θα είναι άνω των 65 ετών! Νομίζετε ότι οι Τούρκοι θα μπουν στην περιπέτεια μιας πολεμικής αναμέτρησης με την Ελλάδα; Εσείς αν ήσασταν στη θέση τους και είχατε αυτό το δεδομένο, μιας χώρας που πεθαίνει κάθε μέρα, αργά και σταθερά, τι θα κάνατε;
Μάλλον θα περιμένατε να σας το ζητήσουν οι ίδιοι οι Ελληνες. Να τους σώσετε από τους άλλους μισούς! Κι από την άλλη πλευρά, κύριε Πρόεδρε, η Τουρκία θα είναι το 2050 μία χώρα με 100 εκατομμύρια κατοίκους και με τη συντριπτική τους πλειονότητα να είναι νέοι άνθρωποι.
Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Γεροντολογικής και Γηριατρικής Εταιρείας, τα παιδιά και οι έφηβοι στην Ελλάδα του 2050 δεν θα ξεπερνούν το 12% του πληθυσμού, η μέση ηλικία των κατοίκων θα αγγίζει τα 50 έτη και οι οικονομικά ενεργοί πολίτες θα είναι στην καλύτερη περίπτωση 3,7 εκατομμύρια!
Ο πληθυσμός των παιδιών ηλικίας 3 έως 17 ετών θα μειωθεί, από 1,6 εκατομμύριο που είναι σήμερα, στο 1-1,4 εκατομμύριο το 2050.
Το 2050 υπολογίζεται ότι τα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών θα αποτελούν το ένα τρίτο του πληθυσμού, από 20,7% που είναι σήμερα. Αντίθετα, τα άτομα ηλικίας έως 14 ετών θα είναι το 10%-12% του πληθυσμού, από περίπου 14% που είναι σήμερα. Η μέση ηλικία αναμένεται να αγγίξει τα 50 έτη, από 44 έτη σήμερα.
Δεν είναι ανάγκη να μας κάνει πόλεμο η Τουρκία, κύριε Πρόεδρε. Το πιο πιθανό είναι ότι οι ίδιοι οι κάτοικοι των νησιών θα ζητήσουν τη βοήθεια της γειτονικής χώρας για την κάλυψη βασικών αναγκών τους! Μια χώρα 10 εκατ. κατοίκων (στην καλύτερη των περιπτώσεων), με ενεργό πληθυσμό μόλις 3,7 εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι καταδικασμένη σε θάνατο. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι οι Τούρκοι θα βαρεθούν να περάσουν τη θάλασσα και να φτάσουν μέχρι το Σούνιο, οι συνταξιούχοι θα κινδυνεύσουν να λιμοκτονήσουν. Οι 3,7 εκατομμύρια ενεργοί οικονομικά Έλληνες καλούνται να ταΐσουν τον εαυτό τους και άλλους 6,3 εκατομμύρια συνανθρώπους τους. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται.
Λύσεις; Ξέρω, κύριε Πρόεδρε, ότι μισείτε τις... διαπιστώσεις. Είναι σαν να σας ακούω: «Πρόταση έχεις»; Εδώ, πράγματι, ξεκινούν τα δύσκολα!
Αν επιστρέψουν οι 500.000 νέοι και νέες που έφυγαν κατά τη διάρκεια της κρίσης, θα είναι μια σημαντική ανατροπή στις έρευνες. Πόσο σίγουροι, όμως, είμαστε ότι θα έχουμε μια τόσο καλή εξέλιξη; Κάποιοι θα επιστρέψουν. Ειδικά αν οι πολιτικές σας για την ανάπτυξη, κύριε Πρόεδρε, σημειώσουν επιτυχία. Αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να γυρίσουν όλοι. Αυτό έχει δείξει η εμπειρία του παρελθόντος από προηγούμενα μεταναστευτικά ρεύματα. Επίσης, έχει εξαντληθεί σε έναν σημαντικό βαθμό η δεξαμενή ελληνόφωνων πληθυσμών. Οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες μας τροφοδοτούσαν επί σειρά ετών με «νέο αίμα». Αυτή δεν φαίνεται πλέον να είναι η λύση.
Η βασική διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι δεν βρίσκουμε άλλους χριστιανούς ορθοδόξους για να τους εισαγάγουμε στο... σύστημα και να ισορροπήσουμε έτσι το ισοζύγιο με όρους μιας σχετικής ομοιογένειας! Και η πορεία των πραγμάτων είναι προδιαγεγραμμένη: Μια γερασμένη χώρα δεν μπορεί να διώξει τον εχθρό σηκώνοντας μαγκούρες.
Η αμέσως επόμενη λύση, κύριε Πρόεδρε, είναι και η πιο επώδυνη. Αλλά είναι λύση! Να εκμεταλλευτούμε το προσφυγικό για να μπορέσουμε να αντέξουμε ως κοινωνία στον χρόνο. Είναι μια επιλογή που θα προκαλέσει πολλές αντιδράσεις. Κι έχει ο καθένας δικαίωμα να αντιδρά, αρκεί να έχει και μία αντιπρόταση. Διότι η άλλη επιλογή, της μη δράσης, οδηγεί στον θάνατο. Σε βέβαιο θάνατο, ένα ολόκληρο έθνος.
Είναι μια δύσκολη συζήτηση, την οποία θα πρέπει να την κάνουμε. Χρειαζόμαστε νέο αίμα. Είναι θέμα ζωής και θανάτου. Θα είναι χριστιανοί ή μουσουλμάνοι; Από ποιες χώρες; Με τι προϋποθέσεις; Όλα αυτά είναι θέματα που πρέπει να τα συζητήσουμε. Αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε. Τα παιδιά δεν τα φέρνει ο πελαργός! Κι αυτό το ξέρουν, δυστυχώς, και οι οχτροί...
Δεν φοβόμαστε την διαφορετικότητα. Εκείνο που φοβόμαστε είναι ο φόβος. Κι ακόμη περισσότερο η εσωστρέφεια, η οποία και αναγκαστικά θα έρθει από την στιγμή που αποφασίσουμε να κλειστούμε στο καβούκι μας και απλά να περιμένουμε το τέλος. Το πολύ σε 30 χρόνια. Σαν να βρισκόμαστε στο 1990 και να μιλάμε για το 2020. Έτσι και το 2050 θα μας φαίνεται ότι από το 2020 φτάσαμε εκεί με μια ανάσα…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
Στηρίζουμε τον Κυριάκο, ελέγχουμε την εξουσία. Εμένα μου αρέσει αυτό. Άλλοι στήριζαν την αλλαγή, εμείς τον Κυριάκο! Ξέρω, θα είμαστε και δυσάρεστοι. Και η εξουσία δεν είναι φίλη με τους δυσάρεστους. Αλλά δεν ψάχνουμε φίλους. Ανθρώπους να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις αναζητούμε...
Όσοι θέλετε να το διαβάσετε νωρίτερα στον Φιλελεύθερο που κυκλοφορεί το πρωί στα περίπτερα.
