Πάντα υπάρχει μια σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Στην προκειμένη περίπτωση η στήριξη που παρείχε η ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών στην στάση εργασίας την οποία κήρυξε η ΟΛΜΕ την Δευτέρα αποτέλεσε αυτήν την σταγόνα. Και αυτό γιατί ο λόγος της στάσης ήταν η προσπάθεια των συνδικαλιστικών να μην διεξαχθούν οι εξετάσεις για τα πρότυπα σχολεία, καθώς είχαν ιδεολογικές διαφωνίες σχετικά με την λειτουργία τους. Τα θεωρούσαν πως αναπαράγουν ταξικές αντιθέσεις και προάγουν την αριστεία.
Να τα υποστηρίζουν αυτά οι αριστεροί είναι αναμενόμενο. Αλλά και οι συνδικαλιστές του φιλελεύθερου χώρου;
Στη δεκαετία του '70, αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας εμφανίσθηκαν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των κομμάτων. Πρώτα της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια και οι παρατάξεις της Νέας Δημοκρατίας. Για μεν την ορθόδοξη Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ οι συνδικαλιστικές παρατάξεις αποτελούσαν τον «ιμάντα μεταβίβασης» -κατά την προσφιλή ορολογία της εποχής- της κομματικής γραμμής στους κοινωνικούς χώρους, για δε την ανανεωτική Αριστερά, της οποίας βέβαια η παρουσία ήταν αμελητέα, υπήρχε ένα περιθώριο αυτονομίας των συνδικαλιστών της. Ήταν προφανές πως οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, στα δύσκολα και πολωμένα χρόνια της δεκαετίας του '80 είχαν ως πρώτιστο καθήκον να αλώσουν χώρους στους οποίους προηγουμένως είχαν ισχνή παρουσία. Έργο δύσκολο που το έφεραν όμως σε πέρας με μεγάλη επιτυχία.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 άρχισαν να παρατηρούνται φαινόμενα συνδικαλιστικής διαπλοκής και εξυπηρέτησης, κατά οριζόντιο τρόπο, συνδικαλιστικών συμφερόντων. Αυτή η τάση γενικεύτηκε στη δεκαετία του 2000 με αποτέλεσμα κάποιος που δεν γνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις να μην καταλαβαίνει αν αυτός που μιλά είναι συνδικαλιστής της ΔΑΚΕ ή του ΠΑΜΕ και της ΠΑΣΚΕ. Μάλιστα σε κάποιους κοινωνικούς χώρους η νομή της εξουσίας συνοδευόταν από την διανομή της λείας της με το σύστημα της ποσόστωσης. Πλήρης ευτελισμός του συνδικαλισμού γενικώς και της φιλελεύθερης ιδεολογίας και συμπεριφοράς ειδικότερα.
Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις λειτουργούν, αποδεχόμενες τις βασικές αρχές και τα προγράμματα των κομμάτων που εκπροσωπούν. Είναι αυτονόητο πως αν μια συνδικαλιστική παράταξη διαφωνεί με τις ιδεολογικές κατευθύνσεις του κόμματος της ή με τις κεντρικές επιλογές που αυτό έχει κάνει για τον συγκεκριμένο κοινωνικό χώρο, τότε δεν μπορεί να το εκπροσωπεί. Πολύ δε περισσότερο αν αυτό συμβαίνει κατ' επανάληψη. Με απλά λόγια η ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών δεν μπορεί να διαφωνεί και με την ηλεκτρονική ψηφοφορία και με την αξιολόγηση και με τα πρότυπα και πειραματικά σχολεία. Δεν μπορεί να ασπάζεται τις θέσεις της Αριστεράς για το ταξικό πρόσημο της αριστείας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τον Απρίλιο του 2016, τρεις μόλις μήνες μετά την εσωκομματική νίκη του, διέλυσε την ΟΝΝΕΔ και την ανασυγκρότησε εκ βάθρων. Ας το τολμήσει και σήμερα -που είναι πολύ πιο ισχυρός από το 2016- με την ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών. Αυτοί οι συνδικαλιστές όχι μόνον δεν προσφέρουν τίποτα στην παράταξη, αλλά χρησιμοποιούν το κύρος της και το πολιτικό μέγεθος της για ίδιον προσωπικό όφελος. Για να κάνουν παιχνιδάκια συνδικαλιστικής εξουσίας.
Εν όψει και του σκληρού φθινοπώρου όπου θα δοκιμασθεί η κυβέρνηση με το ζήτημα της αξιολόγησης, χρειάζεται να την υπερασπισθούν συνδικαλιστές που να πιστεύουν σε αυτήν. Ο πρωθυπουργός γνωρίζει τι πρέπει να πράξει.
ΥΓ. Επί κυβερνήσεως Σαμαρά-Βενιζέλου, όταν τέθηκε και πάλι το ζήτημα της αξιολόγησης, μετά από αδιέξοδες συζητήσεις με την ΟΛΜΕ, ο τότε γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας έκλεισε τους φακέλους του και απευθυνόμενος στους συνδικαλιστές τους είπε: «να μου φέρετε εσείς ένα νομοσχέδιο για την αξιολόγηση και η κυβέρνηση θα το ψηφίσει». Οι συνδικαλιστές ποτέ δεν εμφανίσθηκαν.
