του Γιάννη Παντελάκη
Ο υπουργός Σκουρλέτης (που θα έκλεινε τις Σκουριές που ρυπαίνουν, αλλά κάπου ξεχάστηκε) δήλωσε με στόμφο: απέναντι μας, έχουμε μια αντιπολίτευση η οποία βρίσκεται σ'' ένα στρατηγικό αδιέξοδο χωρίς να μπορέσει να δώσει μια εναλλακτική πολιτική πρόταση. O υπουργός, έχει κάποιο δίκιο. Η αμηχανία της αντιπολίτευσης, είναι φανερή. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει υιοθετήσει με ιδιαίτερη επιμέλεια όλες τις μνημονιακές υποχρεώσεις (ακόμα και αυτές που δεν υλοποιούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις), που είναι δύσκολο για την αντιπολίτευση να βρει μια εναλλακτική στρατηγική.
Τι να πει άραγε η αντιπολίτευση, η όποια αντιπολίτευση; Προχωρήστε τις αποκρατικοποιήσεις; Μα, τις προχωρούν, σ'' ένα υπέρ-ταμείο έστειλαν σχεδόν όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις. Μεταρρυθμίστε το ασφαλιστικό; Μα, έκοψαν συντάξεις, ΕΚΑΣ, ανέβασαν τα όρια ηλικίας, τι άλλο να κάνουν; Προωθήστε παλιές δεσμεύσεις για το Ελληνικό, τα λιμάνια κλπ. Μα, τα έκαναν όλα. Ας μην τα απαριθμήσουμε ένα προς ένα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κάνει ο,τι ακριβώς προβλέπουν τα μνημόνια. Και μάλιστα με ανώδυνο τρόπο σε ότι αφορά τις κοινωνικές αντιδράσεις, δεν ανοίγει μύτη.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση, έχει ακυρώσει ένα μεγάλο μέρος της στρατηγικής της αντιπολίτευσης που ως χθες βρισκόταν στην εξουσία υιοθετώντας ένα μοντέλο βασισμένο στις μνημονιακές υποχρεώσεις. Οπότε, ο Σκουρλέτης έχει κάποιο δίκιο όταν δηλώνει ότι η αντιπολίτευση δεν έχει εναλλακτική πρόταση. Την υπέκλεψε η σημερινή κυβέρνηση.
Ωστόσο, αυτό αποτελεί την μισή αλήθεια. Υπάρχει άλλη μισή που λέει ότι και η κυβέρνηση, έχει ένα ανάλογο πρόβλημα στρατηγικής. Από άλλη οπτική όμως. Προσπαθώντας να διατηρήσει την πολιτική της παρουσία, επιχειρεί έναν τεχνητό ιδεολογικό διαχωρισμό, ώστε να διατηρήσει στην επιρροή της μια υπολογίσιμη εκλογική μάζα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι πια ένα καθαρά μνημονιακό κόμμα. Ωστόσο, οι ψηφοφόροι του έχουν εκπαιδευτεί διαφορετικά. Μετά τον Ιανουάριο με ενίσχυση της δήθεν αντιμνημονιακής διαπραγμάτευσης, μετά τον Σεπτέμβριο με επιχειρήματα του τύπου:παράλληλο πρόγραμμα ή ισοδύναμα μέτρα. Αυτά που θα υποκαθιστούσαν το μνημόνιο. Αλλά φυσικά από τον Σεπτέμβριο και μετά συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Ψήφισε μέτρα που δεν φανταζόταν ο πιο καλοπροαίρετος ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και υπάρχει και η συνέχεια του Σεπτεμβρίου όπου θα ισοπεδωθούν όποια δικαιώματα έχουν απομείνει στον χώρο της εργασίας.
Με αυτά τα δεδομένα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την παλιά του ταυτότητα και βρίσκεται σε αναζήτηση νέας. Τέτοια, με ουσιαστικό περιεχόμενο διαφοροποιημένη από τους άλλους, δεν υπάρχει. Υπάρχει η ανάγκη όμως να εμφανίζεται διαφορετικός από τους άλλους. Οπότε, προωθεί λογικές υποτιθέμενων διαχωριστικών γραμμών. Οι οποίες ωστόσο είναι έωλες γιατί δεν έχουν ιδεολογικό περιεχόμενο...
