Του Δημήτρη Σκουρέλλου
(όπου Γιώργος διάβασε Γιάννης, ήτοι Γιάννης Τσιμπουκίδης: συνομιλητής του γράφοντος, δηλ. συγγραφέας αυτού)
Η φράση αυτή ανήκει στην, όντως συμπαθητική, αυτοσαρκαστική περιαυτολογία του Γεράσιμου Αρσένη μετά την ήττα του στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠαΣοΚ αρχές του 1996.
Τυχερή χώρα που ο εκλιπών δεν έγινε πρωθυπουργός, άτυχη που εκείνος διατέλεσε υπουργός αμύνης (δυστυχώς και οικονομικών) κληρονομώντας στη χώρα πομφόλυγες όπως το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα και προγράμματα εποικισμού του Αιγαίου, εμπνευστές της τυχοδιωκτικής ρητορείας των γειτόνων περί γκρίζων ζωνών, αιγοτροφοδότες των Ιμίων, υποκινητές του ΠαΣοΚ δημάρχου Διακομιχάλη, πολιτικές και συνθήματα ιδεολογικοί αυτουργοί του άδικου χαμού νέων ανθρώπων την αποτρόπαια εκείνη νύχτα του 1996 (συγγνώμη για την παρέκβαση: Καρντάκ ήταν και είναι η τουρκική ονομασία της Αρκονήσου, της νησίδας εντός του κόλπου της Αλικαρνασσού [Μπόντρουμ]).
Άτυχη χώρα επίσης όχι μόνον που αντίπαλος του Κώστα Σημίτη ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος, «κυβερνήτης» της χώρας δις (στις μακροσκελείς περιστάσεις των Χίθροου και Ωνασείου), αλλά γιατί ακόμη η παράταξη στην οποία ανήκω κι εγώ δεν έχει κάνει την παραμικρή συλλογική αυτοκριτική για τον εν λόγω κύριο και τους ομοίους του –ας φανταστεί κανείς ότι δεν ήταν ελάχιστοι οι οπαδοί του Άκη όσοι μόλις πρόσφατα έλαβαν μέρος και ρόλο στην ΚινΑ. Επανίδρυση.
Γιατί η αναδρομή και οι παρεκβάσεις; Φοβάμαι να το ξεστομίσω στον εαυτό μου αυτό το «χάσαμε», καθώς εξεγείρεται η ίδια μου η ταυτότητα, η υπόστασή μου (αν, εν τέλει, υφίσταμαι ακόμη). Πώς αλλιώς; Η κοινωνία μας και οι προοπτικές όσων εγκλωβίστηκαν ακούσια ή ενσυνείδητα σε αυτήν χωλαίνει διαρκώς με ευθύνη όλων μας, των αυτοαναγορευμένων δημοκρατών, φιλελεύθερων, κεντροαριστερών και εν γένει άπραγων ή απλώς αυταπατωμένων. Χαρακτηριστικότερη όλων η στάση μας έναντι της Συνταγματικής Αναθεώρησης.
Οι δύο αντίθετες απόψεις που καλοπροαίρετα τίθενται στη συζήτηση είναι αμφότερες ουσιωδέστατες (αν και θα με ικανοποιούσε να ακούσω για χωρισμό εκκλησίας και κράτους, ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων): το ζήτημα όμως είναι τόσο μικρό μπροστά στο μεγάθεμα της Δημοκρατίας και του μέλλοντος στη χώρα αυτή. Δε σέρνουμε εμείς το χορό, στο τέλος χειροκροτούν μόνον τον κορυφαίο.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Metarithmisi.gr
