Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Όσα λέει ο κ.Τσίπρας περί ελίτ είναι αποκαλυπτικά για τη φύση του πρώην ΣΥΡΙΖΑ νυν ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Πρόκειται κατά βάση για ένα εθνολαϊκιστικό κόμμα με σποραδικές και σίγουρα ασαφείς αναφορές στον Μαρξισμό-Λενινισμό και ήταν εύστοχη η παρατήρηση του κ.Κυριάκου Μητσοτάκη ότι η ρητορική αυτή ταυτίζεται με την ακροδεξιά, αντισυστημική ρητορική του Όρμπαν, της Λεπέν, του Φάραντζ και των λοιπόν ομοϊδεατών τους.
Πρέπει όμως να είμαστε ειλικρινείς αναφορικά με τους λόγους που η ρητορική του κ.Τσίπρα για τις ελίτ έχει κάποια απήχηση. Στη χώρα μας και μετά το '81 η λέξη χρησιμοποιείται ως συνώνυμη της έννοιας της κομματικής νομενκλατούρας. Κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που καλλιεργούν σχέσεις με όλες τις κυβερνήσεις, δεξιώνονται στα σκάφη και τα τραπέζια τους Πρωθυπουργούς κάθε χρώματος και απόχρωσης, εμπλέκονται με δημοφιλή αθλήματα κι από κοντά ένας συγκεκριμένος κύκλων πανεπιστημιακών που αναπαράγει ένα τζούφιο εθνικισμό, κοινοτοπίες για τον ελληνικό πολιτισμό και το Σύνταγμα της χώρας, αυτοί, οι ίδιοι κάθε φορά που βρίσκονται να στελεχώνουν επιτροπές, ΔΣ Κρατικών Ιδρυμάτων, ΔΣ Μουσείων, αυτοί ποζάρουν ως ελίτ.
Στην πραγματικότητα βέβαια η λέξη “ελίτ” δεν περιγράφει οικονομική ισχύ ή πνευματικούς κύκλους αλλά το βαθμό που άτομα ή ομάδες, όταν το απαιτούν οι συνθήκες, παραμερίζουν το ατομικό τους όφελος και διακινδυνεύουν την ασφάλειά τους για το καλό της Πατρίδας. Στην ιστορία μας βρίσκουμε ουκ ολίγα παραδείγματα πραγματικών ελίτ. Έτσι καθώς πληκτρολογούμε μας έρχονται στο νου τα ονόματα του Καποδίστρια, του Ανδρέα Μουστοξύδη, λίγο νωρίτερα των Σπετσιωτών αλλά και τον Πελοποννησίων που έδωσαν όλη τους την περιουσία για τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Η νεολαία του Κολεγίου Αθηνών που χρησιμοποιούσε τον πολύγραφο για να τυπώνει προκηρύξεις κατά της Χούντας, οι αστοί που ενόχλησαν τους Συνταγματάρχες και στις μέρες μας οι επιχειρηματίες που έμειναν εδώ, παράγουν και φορολογούνται εδώ και το παλεύουν εδώ, στην Ελλάδα. Αυτοί είναι οι ελίτ, που έχουν ταυτίσει την ευημερία τους με αυτή τη χώρας όχι ο κάθε σκαφάτος ειδικά εξ αγχιστείας.
Βλέποντας χθες τη συνέντευξη Τύπου του κ.Μητσοτάκη σκεφτόμασταν ότι υπάρχει σχέδιο, υπάρχει η πολιτική βούληση του ανθρώπου που όπως όλα δείχνουν θα είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός, δεν είμαστε όμως βέβαιοι ότι υπάρχει κόσμος που βλέπει την τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα (γιατί περί αυτοί πρόκειται) ως μια εθνική υπόθεση.
Υπάρχει άραγε σήμερα στην Ελλάδα μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων που έχει τη φιλοδοξία να μείνει στην ιστορία ως αυτή που έσπρωξε μπροστά τη χώρα; Υπάρχουν οι άνθρωποι που βλέπουν τη συμμετοχή τους ως πατριωτικό καθήκον, που καίγονται από την ανάγκη να προσφέρουν και όχι, απλώς, να βολευτούν σε μια καρέκλα; Είναι βέβαιο ότι κάποιοι το βλέπουν έτσι όμως θα είναι αυτοί που θα αναλάβουν τα ηνία; Αυτό είναι το ζήτημα. Όλα τα υπόλοιπα είναι ρητορικές φούσκες, κενές νοήματος.
