Του Γιάννη Παντελάκη
Θυμάμαι την Δευτέρα 26 Ιανουαρίου του 2015. Τα πλήθη ή για την ακρίβεια ένα σημαντικό μέρος από αυτά, δείχνει ένα πρωτόγνωρο ενθουσιασμό από τις δυο πρώτες κινήσεις του Α. Τσίπρα. Αφού από το προηγούμενο βράδυ -σαν έτοιμος από καιρό- έχει κλείσει την συνεργασία με τον Καμμένο, επισκέπτεται το σκοπευτήριο της Καισαριανής για ν' αποτίσει φόρο τιμής στους εκτελεσθέντες εκεί. Αυτά το πρωί. Το απόγευμα, επισκέπτεται τον αρχιεπίσκοπο. Τι νόημα έχουν δυο τέτοιες πρωθυπουργικές κινήσεις; Συμβολικό, είναι η απάντηση. Και το συμπέρασμα αρκετούς μήνες μετά, είναι πως σε αυτά, στα επικοινωνιακά τεχνάσματα δηλαδή, είναι καλοί. Έως και εξαιρετικοί.
Τότε βέβαια, ήταν σχετικά ανέμελες εποχές. Ό,τι και αν έκαναν σε επικοινωνιακό επίπεδο έπιανε τόπο. Σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας τουλάχιστον, το οποίο τους είχε πιστέψει. Συμφωνούσαν σε ένα νέο μνημόνιο στις Βρυξέλλες (αποκαλυπτικές οι δηλώσεις τότε του Γιούνκερ) και μετά στην Αθήνα προκαλούσαν ένα δημοψήφισμα για αν θέλουμε ή όχι μνημόνιο! Αυτά, τότε.
Τώρα, σε μια εποχή που ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ, έχει ισοπεδώσει σχεδόν τα πάντα, συμβολικές κινήσεις σαν κι αυτές της εξαγγελίας αναθεώρησης του συντάγματος και του εκλογικού νόμου, την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, δεν είναι εύκολο να αποδώσουν. Όταν μάλιστα είναι κάτι περισσότερο από φανερό, πως και οι δυο προτάσεις δεν είναι αποτέλεσμα διεργασιών, έστω μέσα στο ίδιο το κόμμα, αλλά έμπνευσης κάποιων που ασχολούνται με την επικοινωνιακή εικόνα της κυβέρνησης.
Η προσπάθειά της να αλλάξει την ατζέντα είναι κατανοητή. Η κοινωνία δέχεται ένα γερό πακέτο σκληρών μέτρων, συνέχεια εκείνων που άρχισαν από το 2010. Με μια ουσιαστική διαφορά ωστόσο από τότε. Την ανυπαρξία κάποιας καλύτερης προοπτικής. Τότε, κάποιοι υιοθετούσαν το success story του Σαμαρά, κάποιοι είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον Τσίπρα που θα έσκιζε τα μνημόνια. Τώρα, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει η έννοια της ελπίδας έστω και αμυδρής. Η κυβέρνηση, που δείχνει διατεθειμένη να παραμείνει γαντζωμένη στην εξουσία, επιχειρεί να αλλάξει το γενικευμένο κλίμα δυσαρέσκειας, είτε προωθώντας ανυπόστατες επιτυχίες (π.χ. ρύθμιση χρέους), είτε με τεχνάσματα σαν τα προαναφερόμενα.
Ακόμα και αυτά τα τελευταία ωστόσο, είναι φανερό πως ακόμα και ως συμβολικές κινήσεις δεν μπορεί να έχουν και απήχηση. Όπως είχε πει κάποιος, είναι δύσκολο να σταθεί όρθιο ένα άδειο σακί. Και η κυβέρνηση, αθετώντας σχεδόν το σύνολο των υποσχέσεών της και κάνοντας θεαματικές κυβιστήσεις, μοιάζει πια σαν ένα άδειο σακί. Παραμένει με έναν τεχνητό τρόπο όρθια (τους 153 βουλευτές), αλλά χωρίς την κοινωνία ή έστω ένα μέρος της, μαζί της.
Κάποιος πρέπει να τους πει, ότι δεν εξαγγέλλεις συνταγματική αναθεώρηση όταν δεν έχεις καν ξεκινήσει ούτε τις συζητήσεις με ανθρώπους που έχουν βαθιά γνώση για το θέμα. Δεν προαναγγέλλεις αλλαγή του εκλογικού νόμου στην κατεύθυνση της απλής αναλογικής, γιατί αυτό αποτελεί μια ακόμα πολιτική απάτη. Δεν υπάρχει «κατεύθυνση απλής αναλογικής», υπάρχει απλή αναλογική. Είτε την υιοθετείς όπως είναι υλοποιώντας έστω μια από τις πολύχρονες εξαγγελίες και δεσμεύσεις σου, είτε απλά μιλάς για ένα άλλο εκλογικό σύστημα από το σημερινό. Απλή αναλογική με έστω και 10 έδρες μπόνους για το πρώτο κόμμα, δεν υπάρχει. Εκτός και αν πιστεύεις πως υπάρχουν ακόμα πολλοί πρόθυμοι να σε πιστέψουν...
