Ο κ. Παρασκευόπουλος είναι καθηγητής του δικαίου. Που άφησε όλους τους εγκληματίες ελεύθερους από τις φυλακές αν είχαν εκτίσει ένα ποσοστό της ποινής τους. Εχτές πληροφόρησε το πανελλήνιο ότι για την εισβολή των εγκληματιών στα σπίτια των πολιτών φταίνε τα ΜΜΕ και η αντιπολίτευση. Και επιβεβαίωσε τους παλιούς, που έλεγαν ότι οι καθηγητές δεν πρέπει να παίρνουν θέσεις ευθύνης σε θέματα που άπτονται της πράξης.
Ο κ. Παρασκευόπουλος επέμεινε ότι ο νόμος του δεν αύξησε την εγκληματικότητα, επικαλούμενος τα στατιστικά στοιχεία του υπουργείου του και του υπουργείου προστασίας των κοιμισμένων πολιτών. Γιατί όσοι δεν κοιμούνται και αντιστέκονται δεν προστατεύονται.
Επειδή η χώρα έχει καταντήσει λίγο φρενοκομείο και η κοινή λογική έχει δώσει τη θέση της στον κάθε παραλογισμό, καλό είναι ο κύριος καθηγητής και όλοι οι ακόλουθοί του να ξανασκύψουν στα νομικά. Γιατί με τους παλαβονόμους τους έχουν διαλύσει το σπιτάκι του Έλληνα και τη λειτουργία των δικαστηρίων και των διωκτικών μηχανισμών.
Μπακάλικα: Ο κ. Παρασκευόπουλος, ο κ. Κοντονής και όλοι οι υπουργοί Δικαιοσύνης από το 2008 και μετά φτιάχνουν νόμους αποφυλάκισης κρατουμένων πολύ πριν την ώρα τους, γιατί οι φυλακές δεν χωράνε άλλους φυλακισμένους!
Το ελληνικό κράτος έχει σχεδιάσει την επέκταση των φυλακών και τη δημιουργία νέων ήδη από την εποχή που υπουργός ήταν ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος. Μια από τις δημόσιες εταιρίες κατασκευών, σαν τη ΔΕΠΑΝΟΜ μάλιστα, ήταν και είναι υπεύθυνη για αυτά τα έργα.
Το ελληνικό κράτος ξέρει πόσους κρατούμενους έχει και ξέρει και το ρυθμό αύξησης ή ελάττωσης των παρανόμων κάθε χρόνο. Επομένως ξέρει αν χωράνε οι φυλακές ή πότε θα γεμίσουν.
Η επίκληση των γεμάτων φυλακών σαν επιχείρημα για να αποφυλακίζονται εγκληματίες, ώστε να αποσυμφορούνται «τα ιδρύματα» είναι γελοία. Να το ξαναπώ; Γελοία. Η μοναδική σοβαρή απάντηση στο πρόβλημα είναι η δημιουργία νέων φυλακών. Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν φτιάχνουν νέες φυλακές; Από το 1985 που έχει διαπιστωθεί το σοβαρό πρόβλημα θα είχαν γίνει 10, όχι μία!
Η απάντηση στο ερώτημα μπορεί να χωράει και κανέναν εισαγγελέα μέσα. Γιατί πολλά συμβαίνουν στις δημόσιες υπηρεσίες του δημοσίου και μάλιστα στις κατασκευαστικές. Όπως πολλά συμβαίνουν και στους δήμους και στις περιφέρειες και νομαρχίες υποδοχείς των «καταστημάτων».
Η λύση, λοιπόν, που επιλέγουν οι υπουργοί, με χειρότερο τον κ. Παρασκευλόπουλο, που εξαφάνισε και τα αυστηρά κριτήρια απελευθέρωσης, είναι απλή. Δεν έχουμε φυλακές, ελευθερώνουμε τους κρατούμενους! Αν αυτή την πρόταση την έφερνε κανένα 15χρονο θα τη δικιολογούσαμε λόγω του νεαρού της ηλικίας. Κοινώς «άστο να λέει το παιδί. Μικρό είναι, θα μάθει». Όταν την πρόταση την κάνουν πράξη ενήλικες και μάλιστα καθηγητάδες το πράγμα χοντραίνει. Γίνεται επικίνδυνο.
Ο κίνδυνος από τη νοοτροπία Παρασκευόπουλου είναι το ντόμινο. Το οποίο ο κ. καθηγητής μοιάζει να αγνοεί! Και το ντόμινο είναι απλό και έχει ως εξής:
Οι νόμοι τύπου Παρασκευόπουλου απελευθερώνουν καταδικασμένους νωρίτερα από την ποινή που επέβαλε το δικαστήριο. Όχι με τους κανόνες επιείκειας των φυλακών, που έχουν την έγκριση της δικαιοσύνης, αλλά με γνώμονα αν χωράει η φυλακή ή όχι! Πού χωράει η απόφαση του δικαστηρίου σ αυτή τη λογική; Στο καλάθι των αχρήστων.
Οι κρατούμενοι δεν εκτίουν ποινές με βάση το αδίκημα και τις άλλες δικαστικές παραμέτρους, που πήρε υπ όψιν του το δικαστήριο, αλλά με βάση τα τετραγωνικά της φυλακής! Τι επίπτωση έχει αυτό; Τετραπλή:
Πρώτον, οι δικαστές αισθάνονται ότι οι αποφάσεις τους είναι άνευ λόγου. Δεν έχουν πρακτική εφαρμογή. Είναι σαν να μη δικάζουν με γνώμονα το αδίκημα και το Δίκαιο. Δεν υπάρχει έμπρακτος λόγος εφαρμογής του Δικαίου. Φυσικά, την ίδια νοοτροπία αναπτύσσουν και οι δικηγόροι. Που ξέρουν ότι ο πελάτης τους δεν πρόκειται να εκτίσει την ποινή που θα ανακοινωθεί ή ο πελάτης του αντιδίκου δεν θα καταδικαστεί στην ποινή που επιδιώκουν.
Δεύτερον, οι διωκτικές αρχές δεν έχουν λόγο να κυνηγάνε με ζήλο τον εγκληματία. Γιατί να ρισκάρουν την ασφάλειά τους και γιατί να χαλάσουν τη ρουτίνα τους για κάποιους που θα τους βρουν πάλι μπροστά τους σε λίγο καιρό ελεύθερους; Έτσι περιορίζονται στα παπάκια και τους φτωχοδιάβολους, από τους οποίους κινδυνεύουν λιγότερο.
Τρίτο, οι πολίτες δεν έχουν κανένα λόγο να αισθάνονται ότι ζουν σε κράτος ασφάλειας και δικαιοσύνης. Όσο πιο ανασφαλείς αισθάνονται μάλιστα, τόσο πιο συντηρητικοί και ακραίοι γίνονται στη νοοτροπία. Και σε καθημερινό επίπεδο και σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο συνείδησης. Και τόσο αυξάνονται οι καθημερινές βίαιες συμπεριφορές και ο ρατσισμός.
Τέταρτο, οι εγκληματίες αποθρασύνονται και στους δρόμους και στις φυλακές, ξέροντας ότι και να πιαστούν θα είναι έξω σε λίγο καιρό λόγω... τετραγωνικών των φυλακών!
Αυτά τα τέσσερα τα καταλαβαίνει κι ένα παιδάκι του δημοτικού άμα του τα πεις. Το δύσκολο είναι να τα καταλάβει ένας καθηγητής του Δικαίου, που υπερασπίζεται όχι τον νόμο, αλλά την αρπακόλλα. Και ο οποίος διδάσκει φοιτητές στο πανεπιστήμιο. Αλλά, και εγκληματίες στους δρόμους.
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
