Αν ο Μάνος Επιτροπάκης δεν είχε γράψει στο Facebook για το ντροπιαστικό συμβάν με τη Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Αθηναίων και τον ουκρανικό εθνικό ύμνο, ίσως δεν θα το είχαμε μάθει ποτέ. Ο μουσικός καταδίκασε το γεγονός και εξακολουθεί να κάνει δηλώσεις κατά τέτοιων συνδικαλιστικών παρεμβάσεων που στόχο έχουν την ελευθερία της τέχνης. «Στη δουλειά μας πρέπει να βγαίνουμε μπροστά και να υπερασπιζόμαστε τις ανθρώπινες αξίες, ούτε να κρυβόμαστε ούτε να κρατάμε ίσες αποστάσεις» λέει ο καλλιτέχνης στο Liberal.gr.
Συνέντευξη στην Αγγελική Κώττη
Επιστρέφει σε εκείνη τη νύχτα και θέλει ακόμα «να ανοίξει η γη να με καταπιεί». Το Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων είχε ζητήσει να ερμηνεύσουν η Συμφωνική και η Χορωδία τον ουκρανικό εθνικό ύμνο πριν από συναυλία με αποσπάσματα από όπερες. Η απόφαση είχε ληφθεί για να τιμηθούν τα θύματα αυτού του πολέμου, δεν υλοποιήθηκε όμως ποτέ.
Συνδικαλιστές του σωματείου τους και δευτεροβάθμιου σωματείου ζήτησαν να γίνει ψηφοφορία (για ζήτημα που είχε αποφασίσει το Δημοτικό Συμβούλιο) και κατάφεραν να μην υλοποιηθεί η απόφαση. Δηλαδή, κάποιες δεκάδες, ψήφισαν κατά απόφασης του ψηφισμένου από δεκάδες χιλιάδες πολίτες δημοτικού συμβουλίου!
«Θα έπρεπε να έχουν λάβει θέση οι κεφαλές των ορχηστρών» μάς λέει ο κ. Επιτροπάκης, περιλαμβάνοντας και την ορχήστρα και χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής όπου έγινε άλλο συμβάν, παρόμοιας σύλληψης. «Η διοίκηση είπε να το κάνουμε, οι συνδικαλιστές βάζουν εμπόδιο, οι μαέστροι δεν έπρεπε να τοποθετηθούν; Υποτίθεται ότι ο μαέστρος είναι ο ηγέτης των μουσικών και έπρεπε να δείξει το ήθος και τον πολιτισμό τους. Δεν μπορούμε να είμαστε απολίτιστοι απέναντι σε ανθρώπους που υποφέρουν.
-Θα παίξετε τον ύμνο σε επόμενη συναυλία;
Κανονικά θα έπρεπε, αλλά δεν νομίζω ότι θα γίνει.
-Σας ενοχλεί η αντιπαράθεση με τους συνδικαλιστές;
Οι επιθέσεις με αφήνουν παντελώς αδιάφορο. Οι αγώνες έχουν κόστος. Το ξέρω, το αναλαμβάνω και δεν είμαι τσάμπα μάγκας. Όταν υπάρχουν σκοτωμένοι από πολεμικές επιχειρήσεις, πρέπει να τοποθετηθώ. Δεν είναι σεισμός να δίνουμε συλλυπητήρια ή να κρατάμε ενός λεπτού σιγή, έχουμε πόλεμο, έχουμε εισβολή και πρέπει να συμπαραστεκόμαστε στα θύματα, όχι στον επιτιθέμενο.
Χαίρομαι όταν τυχαίνει να μιλάω σε κάποια εκπομπή με συνδικαλιστές. Γιατί έτσι φαίνεται η αντίθεση μεταξύ μας και η δική μου αγωνία να αντιπροσωπευθεί ο χώρος του πολιτισμού με απόλυτη ομορφιά.
-Μπορούμε να κρατήσουμε ίσες αποστάσεις;
Για να δείτε πόσο πονηρό και φυσικά άκυρο είναι το δόγμα "Εγώ δεν είμαι ούτε με Ρωσία, ούτε με Ουκρανία, είμαι με τα θύματα του Πολέμου", και καλά, ας υποθέσουμε πως μαζεύουμε χρήματα για τα θύματα του συγκεκριμένου Πολέμου. Τι θα κάνουμε; Θα τα μοιράσουμε και στην Ρωσία και στην Ουκρανία;
-Αν ήμασταν στους καιρούς του Β Παγκοσμίου Πολέμου θα μπορούσαμε να είμαστε και με τους Συμμάχους και με την ναζιστική Γερμανία;
Δεν μπορείς να πεις δεν είμαι ούτε με τον Χίτλερ, ούτε με τους Εβραίους… Έτσι μου ακούγονται όλοι αυτοί που αρνούνται να παίξουν τον Ύμνο της Ουκρανίας.
Λένε, δεν παίξατε για τη Συρία, για τη Γιουγκοσλαβία, για την Παλαιστίνη. Μα έγιναν πάρα πολλές συναυλίες, μέχρι και δίκες στο Σύνταγμα για συμπαράσταση προς τους λαούς των οποίων οι χώρες δέχονται επιθέσεις και καταδίκη των εισβολέων. Και εδώ, δεν μπορούμε να παίξουμε έναν εθνικό ύμνο;
Θα επαναλάβω μια φράση που μου έγραψε μια αγαπημένη φίλη από την Ουκρανία, που κάποτε έπαιζε μαζί μας σε ορχήστρα και τώρα μένει στην Αθήνα: «Η σιωπή των φίλων πληγώνει περισσότερο από τις φωνές των εισβολέων». Πραγματικά, αυτό σκοτώνει έναν καλλιτέχνη.
