Καταδικάζουμε τον βιασμό, απ' όπου κι αν προέρχεται. Αλλά μήπως τα ήθελε και η παθούσα; Κι αυτός ο Αλαφούζος, ρε παιδί μου, ο ιδιοκτήτης της γνωστής βιομηχανίας των fake news, δεν βάζει γλώσσα μέσα του. Να δοξάζουν τον Κύριο οι Πορτοσάλτε και οι Μπάμπηδες. Ξέρετε πόσα θύματα προκάλεσαν οι πολιτικές του ΔΝΤ; Και του Αλέκου κάηκε το σπίτι, αλλά δεν έκανε έτσι!
Είναι γνωστό σε όλους (αν δεν είναι ευκαιρία να το μάθουν και οι τελευταίοι που δεν το γνωρίζουν) ότι η βία που άσκησαν τα μνημόνια είναι πολλαπλώς μεγαλύτερη από εκείνη που τυχόν ασκούν μερικά γκαζάκια ή ακόμη και βόμβες σαν κι αυτές που έκαναν υλικές και μόνο υλικές ζημιές στον ΣΚΑΪ και στην Καθημερινή. Τι είναι μία βομβίτσα; Και τι έγινε που άλλαξε η πρόσοψη του ΣΚΑΪ; Ευκαιρία για κάποιον σύντροφο οικοδόμο να βγάλει ένα τίμιο μεροκάματο. Από την άλλη, είναι επικίνδυνες οι βόμβες. Διότι μπορεί να σκοτώσουν και κάποιον αθώο. Διότι υπάρχουν και ένοχοι, κυρίες και κύριοι. Αλλά αν σκοτωθεί ένας αθώος, τότε τι έχουμε; Μία παράπλευρη απώλεια! Και οι απώλειες αυτές, οι παράπλευρες, κάνουν κακό στο λαϊκό το κίνημα.
Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι! Ναι, αυτό είναι το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα στις πλατείες το 2012. Καταδικάζουμε μεν την επίθεση των βομβιστών αλλά θυμίζουμε σε όλους ότι μεγάλο μέρος της ευθύνης το έχουν οι μνημονιακοί δημοσιογράφοι. Αυτοί που έκρυψαν την αλήθεια, σφετερίστηκαν την λαϊκή εντολή για έλεγχο της εξουσίας και έπαιξαν τα δικά τους ιδεολογικά και πολιτικά παιγνίδια. Διότι μόνο μία είναι η αλήθεια και μόνοι άσπιλοι και αμόλυντοι οι εκφραστές της: Η Αριστερά έχει το ηθικό πλεονέκτημα και η αριστερή διακυβέρνηση είναι η μόνη πραγματική ελπίδα.
Εν κατακλείδι! Καταδικάζουμε την βία απ' όπου κι αν προέρχεται. Αλλά μην μας εκνευρίζετε κιόλας! Άντε γιατί δεν το έχουμε και σε τίποτα να αρχίσουμε να σας καταγγέλλουμε ως προβοκάτορες, πράκτορες του εχθρού και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.
Τελεία! Πρέπει να βάλουμε μία τελεία. Με κάποιο τρόπο έπρεπε να εκφράσω τη οργή μου, τον προβληματισμό μου για πράγματα που ειπώθηκαν και γράφτηκαν τις τελευταίες ώρες και με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση σε βάρος του ΣΚΑΪ και της Καθημερινής. Αλλά κάπου εδώ πρέπει να βάλουμε ένα STOP. Μία κόκκινη γραμμή. Θα έπρεπε, δηλαδή, αυτή η κόκκινη γραμμή να έχει μπει εδώ και καιρό.
Καλή είναι η πολιτική αντιπαράθεση, οι αντίθετες απόψεις. Αλλά σε ορισμένα πράγματα δεν χωράνε «αντίθετες απόψεις». Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή. Η δική μου κόκκινη γραμμή. Δεν υπάρχουν ναι μεν αλλά. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τους τρομοκράτες. Δεν υπάρχει Αριστερή και Δεξιά βία. Δεν υπάρχει Δημοκρατία χωρίς τον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων. Αν αυτό δεν μπορούμε να το τηρήσουμε, τότε δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε. Αν δεν μπορούμε να τηρήσουμε ορισμένες βασικές αρχές, τότε δεν υπάρχει κάτι άλλο να συζητήσουμε για το παρόν ή το μέλλον. Έχουμε συζητήσει πολύ, έχουμε ανεχτεί πολλά, δεν υπάρχει άλλο περιθώριο να συνεχίσουμε να κάνουμε άσκοπα πράγματα.
Το 2010 υπήρχε μία δικαιολογία, η κρίση. Το 2012 υπήρχε μία δικαιολογία, η κρίση. Το 2015 υπήρχε μία δικαιολογία, η κρίση. Το 2018 και έπειτα από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες για την υιοθέτηση τέτοιων παράλογων απόψεων, όπως αυτές που ακούστηκαν με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση σε βάρος του ΣΚΑΪ. Δεν υπάρχει σε αυτές τις περιπτώσεις ναι μεν αλλά. Είτε κάποιος καταδικάζει απερίφραστα την τρομοκρατία είτε όχι. Με τους πρώτους έχουμε να πούμε πολλά. Κι ας διαφωνούμε σε όλα τα άλλα. Με τους άλλους δεν έχουμε να πούμε το παραμικρό.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
