Του Αντώνη Πανούτσου
Ο Θάνος Βερέμης μου έγινε γνωστός όχι με ορθόδοξο τρόπο. Είχε μετάσχει σαν ιστορικός σε πάνελ του Σκάι για το 1821, είχε εκφέρει κάποιες απόψεις και ο Τράγκας που είχε ακούσει την εκπομπή είχε κάποιες αντιρρήσεις. Τις εξέφερε στην εκπομπή του. «Μαθαίνουμε τώρα, σε εκπομπή που αναφέρεται στο 1821, ότι είναι αστείο πως περιμέναμε 400 χρόνια να απελευθερωθούμε… Δεν θέλαμε λοιπόν να απελευθερωθούμε 400 χρόνια. Κάτι μας έπιασε στο τέλος. Καλά τα λέει ο κύριος Βερεμής. Μα τι μας έπιασε και γκρεμίσαμε τέτοια ευημερία, τέτοια αρμονία, τέτοια ανάπτυξη;». Σε αυτό το σημείο ο Τράγκας αποφάσισε ότι είχε κουρδίσει αρκετά. Ανέβασε τους τόνους. «Γαμώτη μου. Γαμώ την προπαγάνδα μου και όσα μάθαινα 60 χρόνια. Γιατί με αφήσατε ρε 60 χρόνια να είμαι στο σκοτάδι; 61 χρονών είμαι, ρε, και δε μου είπε κανείς τίποτα τόσο καιρό; Περνάγαμε καλά με τους Τούρκους ρε. Ρε αλήτες… Ρε, που πάμε ως χώρα; Που πάμε άμα 400 χρόνια σκλαβιάς τα λέμε ευημερία. Ρε, γ…στε τα όλα. Σβήστε τη θρησκεία, σβήστε την ιστορία, σβήστε όλα τα εθνικά χαρακτηριστικά».
Μετά και την επιστολή του δικηγόρου του Νίκου Κοτζιά στον Βερέμη δεν έχω άποψη για τους φίλους του καθηγητή αλλά έχω για τους αντιπάλους του. Με την διαφορά ότι ο Τράγκας ήταν πιο ευθύς.
Ο Τράγκας τουλάχιστον δεν προσπαθούσε να τρομοκρατήσει τον Βερέμη όπως προφανώς προσπάθησε ο Κοτζιάς δίνοντας εντολή στον δικηγόρο του να συντάξει το γράμμα. Γιατί το δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω όταν μπαίνει στο τέλος του γράμματος είναι το υπονοούμενο «ή παίρνεις πίσω τις δηλώσεις σου ή θα τραβιέσαι».
Ο Τράγκας θίχτηκε επειδή ο Βερέμης είπε ότι οι Έλληνες δεν υποφέρανε στην τουρκοκρατία. Ο Κοτζιάς από τι θίχτηκε; Επειδή ο Βερέμης στις δηλώσεις του στους Financial Times είπε «Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί τον ίδιο δρόμο του ακραίου λαϊκισμού, όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία ? στην προκειμένη περίπτωση ως αντίβαρο στις παραχωρήσεις που έκανε η Ελλάδα στο πλαίσιο των διαδοχικών προγραμμάτων διάσωσης… Δεν ξέρω που θα φτάσει αυτή η ιστορία»;
Σύμφωνα με τον Νίκο Κοτζιά δηλαδή ένας πολίτης θα πρέπει να έχει την έγκρισή του σε αυτά που λέει για την πολιτική της κυβέρνησης της χώρας του και τις αιτίες που την προκαλούν. Ιδιαίτερα - και αυτό είναι σημαντικό – όταν οι δηλώσεις γίνονται σε ξένα Μέσα. Αφού θα ήταν πολύ βολικό η Ελλάδα να ήταν έρμαιο των επιθυμιών της κυβέρνησης, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.
Αντίθετα με τις προσδοκίες αυτό που καταφέρνει η επιστολή Κοτζιά είναι να δικαιώσει τον Βερέμη στην ανησυχία του «Δεν ξέρω που θα φτάσει αυτή η ιστορία». Θα ήταν πολύ βολικό η Ελλάδα να μην ανήκει στην Ευρώπη και οι Ελληνες να είναι κλεισμένοι μέσα στην μικρή τους «δημοκρατία» όπως έλεγε και ο υπουργός για την DDR στην Ζωή των Άλλων, στο έλεος του κάθε πολιτικού. Μόνο που η Ελλάδα δεν είναι DDR να ανήκει στην COMECON αλλά είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως το 1969 το Συμβούλιο της Ευρώπης είχε καταδικάσει την Ελλάδα για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην δικτατορία, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα κρίνει τις καταδικαστικές αποφάσεις στον Τύπο από τις αγωγές του Κοτζιά.
Η δικτατορία βασίστηκε στην προληπτική λογοκρισία στο «πρόσεχε τι γράφεις και τι λες για να έχεις την ησυχία σου». Όταν όμως όπως ο Βερέμης δεν ξέρεις που πάει πια αυτή η ιστορία, η ησυχία μπορεί να πάει να πηδηχτεί.
