Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» του Ντεκάρτ αποτελεί μια καλή βάση για να μπορέσει κάποιος να οδηγηθεί σε συμπέρασμα σχετικά με την στρατηγική της κυβέρνησης λίγο πριν την Κυριακή των εκλογών. Μέχρι τώρα, βέβαια, ουδεμία λογική σχέση υφίσταται μεταξύ πολιτικής και μαζικών αντιδράσεων.
Όποιος έχει καταλάβει τον τρόπο που πολιτεύεται ο κ. Τσίπρας, δεν έχει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του, πίσω από κάθε κυβερνητική στρατηγική ή απόφαση. Συνήθως ή σχεδόν πάντα, ακολουθεί το δόγμα της «παράπλευρης ωφέλειας» που μπορεί να προκύψει, εφόσον πρώτα εξυπηρετηθούν τα μικροκομματικά του συμφέροντα τα οποία όμως αναδεικνύονται σε πανίσχυρα για να κρατηθεί στην εξουσία.
Η παραπάνω επιβεβλημένη πορεία δίνει το δικαίωμα στην κυβέρνηση να ενορχηστρώσει το δικό της πλάνο και να χρησιμοποιήσει τους σχεδιασμούς της, ώστε να μπερδέψει το πολιτικό σύστημα στο εσωτερικό και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του πλήθους.
Όμηροι βεβαίως, σε όλο αυτό το αφήγημα «δημιουργικής ασάφειας» είναι οι Έλληνες οι οποίοι μπορεί να θεωρούν ότι έχουν ακόμα μια ευκαιρία να δρέψουν κάποιους πελατειακούς καρπούς, λίγο πριν από την κάλπη. Προς στιγμήν, ο Αλέξης φαίνεται να μπλέκει άσχημα, δεδομένης της μαζικής αντίδρασης της κοινής γνώμης που δεν φαίνεται να συμμερίζεται την γενναιοδωρία των τρύπιων ταμείων, κυρίως για τις συντάξεις και τα επιδόματα.
Για τη συνέχεια, δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, με το κύμα "πελατειακής έπαρσης" να περιορίζει την ορατότητα στον ορίζοντα των καθημερινών προβλημάτων και να μεγαλώνει την ομίχλη που ήδη απλώνεται στην οικονομία και στην πολιτική.
Αν μάλιστα, επιμείνει στην παροχολογία τους επόμενους μήνες, θα δίνει συνεχώς ευκαιρίες για αναζωπύρωση των ταπεινών ενστίκτων. Εξασφαλίζοντας από τη μία, πολλά άλλοθι στην οικονομική του πολιτική αλλά καταστρέφοντας την οικονομία.
Για την «13η σύνταξη» και την ψυχρολουσία που υπέστησαν οι συνταξιούχοι, ο πρωθυπουργός αναρωτήθηκε χθες: «λιγότερα από τι; Από εκεί που δεν έπαιρναν καθόλου; Έχουν μια επιλογή να ψηφίσουν τον Μητσοτάκη που δεν έπαιρναν καθόλου Η 13η σύνταξη όπως την καθιερώσαμε πρόκειται για ένα ποσό που ισοδυναμεί με το δώρο Πάσχα το μισό δηλαδή που έπαιρναν πριν τις περικοπές». Συλλογιστική που παραπέμπει στην διαρκή τυχοδιωκτική αντίληψη που έχει ο πρωθυπουργός για την οικονομία και την πολιτική. Χωρίς σεβασμό σε θεσμούς και σε έναν εθνικό σχεδιασμό για το Ασφαλιστικό και την πρόνοια των συνταξιούχων.
Ο Τσίπρας και πάλι ρισκάρει. Με τις περισσότερες πιθανότητες, αυτή τη φορά, να μην του βγει το εγχείρημα. Θα το τραβήξει όμως, μέχρι τέλους. Αδιάφορος για τις επιπτώσεις που θα προκύψουν στο μέλλον.
Για να επανέλθω στον Ντεκάρτ, η μόνη ανατροπή της παρελκυστικής πολιτικής της κυβέρνησης είναι η αμφιβολία. Και για την πρόθεση του πρωθυπουργού να εξαγοράσει τους πάντες και για την επιθυμία του να επαναλάβει τις πρωτόγονες διαδικασίες του πελατειακού κράτους. Και η αμφιβολία δεν εκδηλώνεται με πρόσκαιρη ικανοποίηση αλλά με ενημέρωση και σκέψη για τις λεπτομέρειες.
Μόνο έτσι θα εκνευριστεί η κυβέρνηση όπως προτείνει ο «δάσκαλος» Αρκάς σε ένα υπέροχο σκίτσο του...
