Τα social media έχουν κάψει πολλά δημόσια πρόσωπα. Η σοβαροφανής πόζα, η επιβεβλημένη αυτοσυγκράτηση, ο σιδερωμένος λόγος, η κυριλέ σκοπιμότητα που επιδεικνύουν στον δημόσιο λόγο, καταρρέουν όταν γράφουν ως ιδιώτες στα social.
Τους δημιουργείται η αίσθηση της φιλικής παρέας, ανοίγονται, εκτίθενται, και γίνονται κιμάς στα δρεπανηφόρα άρματα της κοινωνικής κατακραυγής. Και ευτυχώς που συμβαίνει. Έτσι η κοινή γνώμη μαθαίνει τουλάχιστον την υπόσταση κάποιων εκ των «κουμπωμένων» στα γκρίζα κοστούμια της εξουσίας, υψηλής ή μεσαίας διαβάθμισης.
Έτσι έγινε και με εκείνον τον βουλευτή των ΑΝΕΛ που προέβη στην απεχθή ύβριν να παρομοιάσει τα μνημόνια με το Άουσβιτς. Που παρολίγον να δημιουργήσει προβλήματα στις εξωτερικές σχέσεις της χώρα με σχόλια για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου.
Έτσι συνέβη και με τον αρχηγό των ΑΝΕΛ Καμμένο που μοστράρισε στο twitter γραβάτα με σεξουαλικά σχέδια. Το χειρότερο δεν ήταν καν αυτό. Ήταν που εμπρός στην κατακραυγή δείλιασε και απέδωσε το ποστάρισμα στο… παιδί του. Τέτοια γενναιότητα! Έτσι την πατάει τις μεταμεσονύκτιες ώρες και ο Πολάκης. Αυτά που λέει στη Βουλή είναι ελάσσονα σε σχέση με αυτά που ποστάρει στο αγαπημένο του facebook.
Αντετοκούνμπο
Η θέση ενός Γραμματέα υπουργείου, ενός διοικητή δημοσίου Οργανισμού, μιας δημόσιας δομής, είναι πολιτική θέση και ο διορισθείς πρέπει να εναρμονίζεται με την πολιτική φιλοσοφία της κυβέρνησης, της οποίας τον στόχο καλείται να υπηρετήσει. Γι’ αυτό και η στήλη, σε δύο κείμενα, υπερασπίστηκε στο παρελθόν το δικαίωμα των Συριζαίων να τοποθετούν δικούς τους ανθρώπους σε νευραλγικούς τομείς του κράτους. Έπρεπε να υπηρετήσουν τη δική τους πολιτική και στο τέλος θα κρίνονταν συνολικά και συλλογικά από το αποτέλεσμα – και κρίθηκαν.
Ωστόσο τα σχόλια του συντονιστή Εκπαίδευσης Προσφύγων Μαλακάσας Κων. Καλέμη για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ξεπερνούσαν κάθε ανοχή, όχι απλώς δημοκρατικής πολιτείας, αλλά και ανθρώπινης υπόστασης. Έγραψε: «τι ακριβώς είπαμε κάνει η μαϊμού αυτή; Α ναι είπαμε παίζει μπάσκετ», «δεν είναι άνθρωπος, είναι αράπης»!
Η Κεραμέως επέδειξε άριστα ανακλαστικά και τον αποκεφάλισε. Το δε γεγονός ότι είχε προσληφθεί επί ΣΥΡΙΖΑ είναι άνευ σημασίας. Σε ένα κόμμα με λίγα στελέχη, ένας που έχει τα τυπικά προσόντα, τις διασυνδέσεις και τα «κονέ», μπορεί να βρεθεί στην πλέον ακατάλληλη θέση. Όπως το να είναι συντονιστής εκπαίδευσης προσφύγων ένας άνθρωπος που με βάση το χρώμα των ανθρώπων μιλάει για «μαϊμούδες» και «αράπηδες».
Αφορμή ήταν μια συνέντευξη που έδωσε ο Γιάννης και η οποία δεν άρεσε σε όλους -και δικαίως- γιατί ο ίδιος δεν είχε δίκιο σε όλα: Είπε «Η Ελλάδα είναι χώρα λευκών , μπορεί να γίνει δύσκολη η ζωή δύσκολη κάποιου με το χρώμα του δικού μου δέρματος… η πρώτη φορά που είδα μαύρο άνδρα να οδηγεί αυτοκίνητο, ήταν στις ΗΠΑ. Ήμουν σοκαρισμένος, αναρωτιόμουν τι συμβαίνει εδώ… με έκανε να αναρωτιέμαι αν η χώρα μου, δίνει αρκετές ευκαιρίες σε όσους δεν είναι από ’κει…». Και στη συνέχεια λέει: «Οι γονείς μου ήταν παράνομοι, δεν μπορούσαμε να βγάλουμε διαβατήριο ή ελληνική ταυτότητα. Όταν είσαι παράνομος στην Ελλάδα ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να απελαθείς»...
Αφού του ζητήσουμε… συγγνώμη γιατί είμαστε χώρα λευκών (και είμαστε γιατί δεν ήμασταν αποικιοκράτες ούτε ιδιοκτήτες μαύρων σκλάβων, ώστε να πολιτογραφήσουμε τους απογόνους τους στην συνέχεια), θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο ίδιος έχει πει στο παρελθόν πως στην Ελλάδα δεν ένιωσε ρατσισμό και ότι η εκκλησία περιέθαλψε την οικογένειά του. Η ελληνική εκκλησία, όχι η νιγηριανή. Το ελληνικό κράτος επίσης όχι μόνο δεν τον απέλασε, αλλά του έδωσε και διαβατήριο το οποίο συνέβαλε να ανοίξει τα χρυσοφόρα φτερά του και να πετάξει στην παγκόσμια δόξα και τη χλιδή. Όσο για το ότι είδε για πρώτη φορά μαύρο να οδηγεί αυτοκίνητο στην Αμερική και έπαθε σοκ, θα πρέπει οι σύμβουλοί (γιατί οι απαντήσεις σε συνεντεύξεις τέτοιων αστέρων δεν αφήνονται στους αστέρες), να του εξηγήσουν ότι ο συγκεκριμένος μαύρος ήταν αμερικανός πολίτης και όχι παράνομος μετανάστης.
Σε κάθε περίπτωση όμως ο Γιάννης -όσο μπορεί κανείς να συμπεράνει από το σύνολο των συνεντεύξεών του- είναι αυτό που λέμε «καλό παιδί». Χρωστάει χάρη στην Ελλάδα, το έχει δηλώσει στο παρελθόν, αλλά προφανώς αυτά τα κατευθυνόμενα που είπε, ήταν εναρμονισμένα με το πρόσφατο κίνημα Black Lives Matter, που αναρριπίστηκε μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλοιντ. Θέλησαν να τον κάνουν να βρεθεί στο κλίμα, ή (αν υποθέσουμε ότι ήταν δική του η συνέντευξη χωρίς καθοδήγηση), ίσως ήταν επηρεασμένος από το κλίμα.
Ωστόσο μη ξεχνάμε ότι δεν είναι παρά ένα νέο παιδί. Έχει το αξιοθαύμαστο ταλέντο να πετάει μια πορτοκαλί μπάλα σε ένα καλάθι, και να έχει μυθικές αποδοχές γι’ αυτό. Στα γήπεδα τρώει τη ζωή του και όχι στα πανεπιστημιακά έδρανα. Μπορεί να πει και μια - παρεξηγήσιμη - κουβέντα παραπάνω. Αυτή είναι η μόρφωσή του, δεν είναι καθηγητής Πανεπιστημίου σαν τον ανεκδιήγητο ρατσιστή Καλέμη, ούτε πολιτικός αρχηγός σαν τον Βελόπουλο που - μη χάσει – έσπευσε λέγοντας ότι «Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι».
Δεν έχουμε επεξεργαστές DNA για να ξέρουμε τι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά έχει το ελληνικό αίμα, ώστε να αποκλείονται οι μη Έλληνες. Έλληνας είναι όποιος αισθάνεται Έλληνας. Και αυτό είναι σημαντικό στους καιρούς της αποεθνοποίησης των λαών. Και ο Γιάννης δηλώνει Έλληνας, παρά τα όποια φάλτσα. Δηλώνει και Νιγηριανός. Ακριβώς όπως ας πούμε η Παπαρίζου που είναι Σουηδή πολίτης δηλώνει Ελληνίδα. Δεν την κατακρεούργησαν στην Σουηδία γι’ αυτό.
