Στην εποχή της ταχύτητας της πληροφορίας και των λαϊκών δικαστηρίων του διαδικτύου, το φιλοθεάμον κοινό ζητά έναν δημόσιο αποκεφαλισμό υπουργού ημερησίως και μία αλλαγή κυβέρνησης μηνιαίως. Αν θέλουμε να αναλωθούμε σε αυτό, θα έρθει η ώρα που η ζώσα πραγματικότητα θα μας καταπιεί. Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι, αν πραγματικά μας ενδιαφέρει να βγούμε από τον φαύλο κύκλο, ας κάνουμε μία στάση. Ξέρω ότι το σημερινό άρθρο δεν θα είναι… δημοφιλές.
Ζήτημα πρώτο: Να διώξουμε τον Χρήστο Στυλιανίδη! Πρόκειται για έναν «εύκολο στόχο». Αν ο κ. Στυλιανίδης είναι το πρόβλημα και όχι ο διαλυμένος εδώ και χρόνια κρατικός μηχανισμός, να συμφωνήσουμε. Αλλά ξέρουμε όλοι ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ότι το πρόβλημα είναι αλλού και ότι ένας αποτελεσματικός μηχανισμός αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών απαιτεί υπομονή και επιμονή. Κι ότι μετά τον κ. Στυλιανίδη θα ζητάμε εμείς οι ίδιοι στην επόμενη θεομηνία να φύγει και ο επόμενος! Μόνο που έτσι δεν φτιάχνεται κάτι, αλλά τροφοδοτείται ένας μηχανισμός εξόντωσης ανθρώπων που οδηγεί σε πλήρη αποδιοργάνωση των πάντων. Ουδείς θα είναι διατεθειμένος να εργαστεί πάνω σε ένα σχέδιο αναδιοργάνωσης, όταν γνωρίζει ότι έτσι ή αλλιώς θα τον περιμένει η καρμανιόλα. Η αλήθεια είναι ότι αν σε κάθε θεομηνία απολύουμε και έναν υπουργό, πολύ σύντομα δεν θα υπάρχει κάποιος εχέφρων για να αναλάβει αυτό το υπουργείο της Κλιματικής Αλλαγής…
Ζήτημα δεύτερο: Ο κ. Στυλιανίδης έχει δοκιμαστεί σε επίπεδο Ευρώπης. Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν είναι «κατάλληλος». Αλλά και από ατσάλι να ήταν ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει μέσα σε ένα περιβάλλον που καθημερινά αμφισβητούνται τα πάντα και οι πάντες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν λάθη και παραλείψεις. Κάθε άλλο! Μόνο που αυτό απέχει πολύ από το να αλλάζουμε τους υπουργούς σαν το πουκάμισα. Ναι, είναι η εύκολη πρόταση! Και εμείς παρασυρθήκαμε σε αυτή τη λογική τις πρώτες ώρες. Είναι κατανοητό γιατί συμβαίνει. Είναι ανθρώπινο. Αλλά στο τέλος είναι και αντιπαραγωγικό.
Ζήτημα τρίτο: Για να τα πούμε και όλα! Το καλοκαίρι κάηκε η Ελλάδα. Έγιναν τραγικά λάθη. Αλλά τότε δεν ζητήθηκε το κεφάλι του κ. Χρυσοχοΐδη στο πιάτο, όπως συμβαίνει σήμερα με τον κ. Στυλιανίδη. (ΣΗΜ: Δεν εξαιρώ εμένα προσωπικά από την εύκολη κριτική που έγινε σε βάρος του κ. Στυλιανίδη). Το χειρότερο είναι ότι πολλοί απ’ αυτούς που ζητούσαν σήμερα την αποπομπή Στυλιανίδη είχαν υπερασπιστεί την… παραμονή Χρυσοχοΐδη! Δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Ζήτημα τέταρτο: Είναι γεγονός ότι το κλίμα έχει αλλάξει και αυτό θα συνεχίσει να μας δημιουργεί προβλήματα στα επόμενα χρόνια. Μεγάλες πυρκαγιές το καλοκαίρι, πλημμύρες το χειμώνα. Η χώρα δεν είναι προετοιμασμένη για αυτό που ήδη βιώνει. Πρόκειται για μια νέα πραγματικότητα και τα δύσκολα, δυστυχώς, είναι μπροστά μας. Το υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής χρειάζεται στήριξη (και διακομματική), χρειάζεται πόρους, χρειάζεται σχέδιο, χρειάζεται χρόνο και τέλος χρειάζεται συνέχεια. Κάτι (η συνέχεια) που λείπει από το ελληνικό κράτος…
Ζήτημα πέμπτο: Η κριτική που ασκήθηκε στην προηγούμενη κυβέρνηση για το Μάτι δεν είχε να κάνει με τη σφοδρότητα του φαινομένου. Αλλά με την προσπάθεια συγκάλυψης. Αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο. Για να μην συγκρίνουμε διαρκώς ανόμοια πράγματα. Η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη και των υπουργών του να ζητάνε συγνώμη είναι η εικόνα που θέλουμε και απέχει πολύ από εκείνη στο Μάτι. Θα μου πείτε ότι δεν φτάνει αυτό. Ότι δεν είναι θέμα σύγκρισης, αλλά ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ψηφίστηκε για να είναι αποτελεσματική. Ναι! Αλλά από την άλλη πλευρά, δεν βγήκε κάποιος από αυτή την κυβέρνηση να πει ότι… έσκασε το πρόβλημα στη βάρδιά τους. Προσπαθούν. Αυτό δεν μπορεί να τους το αμφισβητήσει κάποιος…
Ζήτημα έκτο: Και ίσως πρώτο σε σπουδαιότητα. Επίτηδες το καταχωνιάσαμε πιο κάτω, επειδή είναι το πιο αντιδημοφιλές απ’ όλα. Κι εμείς οι πολίτες έχουμε τις ευθύνες μας. Είμαστε σε έναν μεγάλο βαθμό κακομαθημένοι. Ξέραμε ότι θα είχαμε χιονιά μέσα στην πόλη, αλλά ξεκινήσαμε χωρίς αλυσίδες στα αυτοκίνητά μας. Ναι, φταίει η Αττική Οδός που δεν μας προειδοποίησε. Φταίει ο Πατούλης που δεν έστειλε τα εκχιονιστικά στην πόλη. Σύμφωνοι! Αλλά φταίμε κι εμείς! Πρέπει να μάθουμε, πρέπει να οργανωθούμε. Ένας άνθρωπος που έχει μεγάλο πρόβλημα υγείας, για παράδειγμα, και του είναι απαραίτητο το ρεύμα για τα μηχανήματα στήριξης της ζωής του, πρέπει να έχει στο σπίτι του μια γεννήτρια. Επειδή την κρίσιμη ώρα δεν υπάρχει κράτος στον πλανήτη που υπό αυτές τις συνθήκες να μπορεί να του παρέχει ρεύμα, την ώρα που αυτό θα έχει πέσει σε όλη την πόλη. Δεν μπορεί να περιμένουμε τα πάντα από το κράτος. Μας αρέσει ή δεν μας αρέσει αυτή είναι μία πραγματικότητα.
Ζήτημα έβδομο: Καλές είναι οι ασκήσεις επί χάρτου, αλλά αυτές αποδεικνύονται τελικά άχρηστες όταν τα σχέδια που επεξεργάζονται δεν έχουν δοκιμαστεί σε πραγματικές συνθήκες, έξω από το γραφείο. Σαν άσκηση! Η Περιφέρεια Αττικής την «πάτησε» επειδή τα μηχανήματά της εγκλωβίστηκαν στο Καπανδρίτι. Ο κύριος Περιφερειάρχης φρόντισε να έχουμε πανάκριβα εκχιονιστικά (και πολύ σωστά), αλλά αυτά εγκλωβίστηκαν στο… Καπανδρίτι. Όταν έκλεισαν οι δρόμοι ήταν πλέον αργά. Δεν προλάβαιναν τα εκχιονιστικά να φτάσουν στο κέντρο της Αθήνας. Εδώ αποδεικνύονται δύο πράγματα: Πρώτον ότι η τοπική αυτοδιοίκηση έχει την ίδια νοοτροπία με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα και αυτό είναι φυσικό. Το πρόβλημα δεν λύνεται με επιπλέον πόρους. Οι πόροι υπάρχουν, η λαθεμένη νοοτροπία τους «καταστρέφει». Το δεύτερο είναι ότι η πολλή αποκέντρωση βλάπτει σοβαρά το δημόσιο συμφέρον. Με δεδομένες τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτή τη χώρα χρειάζονται δομές επιτελικού κράτους για όλα. Καλώς ή κακώς…
Ζήτημα όγδοο: Η δουλειά του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη δεν είναι να παροτρύνει τους πολίτες να κάνουν αγωγές στην Αττική Οδό. Θα μπορούσε το υπουργείο να είχε μεριμνήσει να υπάρχουν τροχονόμοι στους δρόμους. Ίσως να είχαμε τότε αποφύγει πολλά. Το θέμα είναι να μην χάνεται το μέτρο.
Ζήτημα ένατο: Ασφαλώς και υπάρχουν τεράστιες ευθύνες στην Αττική Οδό. Να μην κοροϊδευόμαστε. Γιατί δεν είχαμε ανάλογα θέματα όλα τα προηγούμενα χρόνια; Επειδή στην εταιρεία το management το ασκούν πλέον μέτοχοι που έχουν την νοοτροπία επενδυτικού χαρτοφυλακίου. Δεν είναι κακά τα funds, εφόσον είναι μόνο μέτοχοι. Διαφορετικά είναι σαν να ζητάει κανείς από έναν επιβάτη αεροπλάνου να το προσγειώσει. Τα είπαμε και χτες. Ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα απέκτησε πολλές παθογένειες του δημοσίου. Κι αυτό διότι λείπει ο ουσιαστικός έλεγχος. Και κυρίως σε τομείς που σχετίζονται με υπηρεσίες προς τους πολίτες.
Θανάσης Μαυρίδης
