Το εκρηκτικό μείγμα των διαδηλωτών μπροστά στο άγαλμα του Τσόρτσιλ στο Λονδίνο, έφερε στο νου ένα σημείωμα του Nick Cave, που αν δεν πέρασε στα ψιλά του εγχώριου Τύπου, σίγουρα στηλιτεύτηκε από μέσα της Αριστεράς. Γράφτηκε πολύ προτού συμβούν τα κατακλυσμιαία γεγονότα από τη δολοφονία Φλόιντ και δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «The Red Hand Files» όπου ο τραγουδοποιός απαντά τακτικά σε ερωτήματα θαυμαστών του.
Η αφορμή για το κείμενο του Cave στο οποίο εκφράζει τον αποτροπιασμό του για τον φαρισαϊσμό και την υποκρισία της σύγχρονης "woke" κουλτούρας [ο όρος "woke" έλκει την καταγωγή του στην αφροαμερικανική αργκό και αναφέρεται στη διαρκή εγρήγορση σχετικά με ζητήματα κοινωνικής και φυλετικής δικαιοσύνης] προήλθε από ερωτήσεις θαυμαστών σχετικά με τις πολιτικές του πεποιθήσεις και τους λόγους που τον οδηγούν στο γράψιμο. Μεταφράζουμε από τη σελίδα του:
«Ένας από τους λόγους που γράφω είναι επειδή μου δίνει την ελευθερία να προχωρώ πέρα από τα συνήθη στο άγνωστο και στο επέκεινα. Ως τραγουδοποιός έχω δεσμευτεί στην αβεβαιότητα προκειμένου να αγκαλιάσω αυτό που δεν γνωρίζω, γιατί πιστεύω ότι εκεί κρύβεται το πραγματικό νόημα. Αυτό μου επιτρέπει να γράφω τραγούδια που μέσα τους έχουν το πνεύμα της αναζήτησης. Με αφήνει ανοιχτό στο τυχαίο με το αίσθημα μιας χωρίς όρια δύναμης και με οπλίζει με αφοσίωση στο μυστήριο του κόσμου, με τους ανεξερεύνητους ωκεανούς και τα σκοτεινά δάση του. Αυτή η έννοια της αβεβαιότητας, αναμφίβολα, περιέχει ένα τεράστιο φορτίο δημιουργικής δύναμης και συνοδεύεται πάντα από μια κατάσταση λαχτάρας για κάτι πέρα από βεβαιότητες. Τα τραγούδια μου είναι ουσιαστικά θρησκευτικά τραγούδια αφού κρατούν μέσα τους ως προϋπόθεση μια λαχτάρα για μερική έστω, προσέγγιση του υπερβατικού.
Ωστόσο, η οργανωμένη θρησκεία θέτει ένα τεράστιο πρόβλημα για μένα. Παρόλο που θα ήταν βολικό να αφεθούμε στην αγκαλιά μιας αμοιβαία αποδεκτής αλήθειας, θεωρώ ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, τα δομημένα συστήματα πίστης έχουν σχεδιαστεί ειδικά για να απασφαλίσουν την έρευνα παρουσιάζοντας την πρότασή τους ως «τη μόνη αληθινή θρησκεία». Κατά συνέπεια, κάθε θρησκεία με κάνει να τη βαριέμαι και με στριμώχνει με την πεποίθηση της σιγουριάς της.
Πάντοτε έβρισκα αστείρευτη κινητήρια ενέργεια στην ιδέα ότι αυτό που βιώνω στη ζωή μου - ας το πούμε Θεό -, κατά πάσα πιθανότητα, δεν υπάρχει. Νομίζω ότι τα τραγούδια μου είναι συνομιλίες με το θεϊκό που θα μπορούσαν, τελικά, να είναι απλώς τα λόγια ενός τρελού που μιλάει στον εαυτό του. Είναι αυτή η συναρπαστική αβεβαιότητα, το παράλογο, από το οποίο πηγάζουν όλα τα τραγούδια μου. Και περισσότερο από αυτό, είναι ο τρόπος που ζω τη ζωή μου.
Συνεπώς, για μένα, που ζω σε μια συνθήκη διαρκούς αναζήτησης, το γεγονός ότι ζω πέρα από κάθε δόγμα και κάθε κατάφαση, μου κάνει καλό και στο τραγούδι και στη ζωή μου γενικά. Αυτός είναι ο λόγος που νιώθω άβολα γύρω από όλες τις ιδεολογίες που χαρακτηρίζονται ως «αλήθεια» ή «δρόμος». Αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο τις περισσότερες θρησκείες, αλλά και τον αθεϊσμό, όπως επίσης κάθε ριζοσπαστική πολιτική ή οποιοδήποτε διχαστικό σύστημα σκέψης, συμπεριλαμβανομένης της κουλτούρας «woke» (ξύπνα), που αντλεί δύναμη από την ανάγκη αυτοδικίας και την καταστολή των αντίθετων συστημάτων σκέψης. Ανεξάρτητα από τις καλές προθέσεις πολλών κινημάτων αφύπνισης, είναι το έλλειμμα ταπεινότητας και η πατερναλιστική και δογματική βεβαιότητα των πιστεύω τους που με απωθούν.
Η Antifa και η άκρα δεξιά, για παράδειγμα, με τις συνήθεις μάχες τους στο δρόμο, το παιχνίδι ρόλων και τα ντυσίματα, μοιάζουν σα να αποτελούν δύο μέλη ενός αγρίως ερωτικού, βίαιου και αμοιβαία αυτοσυντηρούμενου γαμήλιου δεσμού, που στηρίζεται εξ ολοκλήρου στις τυφλές, άκαμπτες πεποιθήσεις τους. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να επιβεβαιώνουν έτσι τη δική τους «δικαιοσύνη». Οι νέοι αθεϊστές και οι θρησκόληπτοι αντίπαλοί τους έχουν την ίδια δυναμική.
Το κίνημα «woke» είναι μια ιδεολογία απρόσβλητη από κάθε υποψία ότι μέσα σε μια γενιά, οι σταθερές πεποιθήσεις τους θα είναι τόσο ξεπερασμένες και παραπλανητικές όσο της προηγούμενης. Αυτό μπορεί κάλλιστα να είναι δείγμα εξέλιξης, αλλά η ιστορία συνηθίζει να ντροπιάζει τις πολύτιμες πεποιθήσεις μας. Μερικοί από εμάς, για παράδειγμα, ανήκουν στη γενιά που πίστευε ότι η ελευθερία του λόγου ήταν μια ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη αρετή, αλλά μέσα σε μια γενιά η έννοια αυτή θεωρείται από πολλούς πια ως όπλο προπαγάνδας της ακροδεξιάς, και οδηγείται γρήγορα στον αυξανόμενο ιδεολογικό σωρό σκουπιδιών της αριστεράς.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε τις πεποιθήσεις μας, ότι δεν πρέπει να είμαστε θυμωμένοι με την κατάσταση του κόσμου ή ότι δεν πρέπει να πολεμούμε για να διορθώσουμε τις αδικίες που γίνονται. Η πίστη και ο θυμός μπορεί να είναι οι πιο ισχυρές εκφράσεις μιας αληθινής αγάπης. Ωστόσο, ως τραγουδοποιός το καθήκον μου δεν είναι να προσπαθώ να σώσω τον κόσμο, αλλά να σώσω την ψυχή του κόσμου.
Αυτό αξιώνει από μένα να ζω στην άλλη όχθη της αλήθειας, πέρα από την πεποίθηση και μέσα στην αβεβαιότητα, όπου τα πράγματα παίρνουν κρυφό νόημα, ο παραλογισμός είναι αρετή και η τέχνη αναστατώνει και καίει. Εκεί όπου το δόγμα είναι ανάθεμα, ο λόγος είναι απαραίτητος, η αμφιβολία είναι ενέργεια, η μαγική σκέψη δεν είναι έγκλημα και η πιθανότητα με το ενδεχόμενο κυριαρχούν. Οι απαντήσεις στα μυστικά της καρδιάς μπορεί να είναι απλώς εκεί, στο δυσδιάκριτο σκοτάδι του δάσους, στα απύθμενα βάθη της θάλασσας, στις αβέβαιες άκρες των δαχτύλων μας.
