Του Αντώνη Πανούτσου
Τα νούμερα δεν τους βγήκαν. Μπορεί το συλλαλητήριο του Συντάγματος να μην είχε εκατομμύρια αλλά η προσέλευση ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Η οποία ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων ετών.
Οπτικά δεν τους βγήκε. Σε εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές οι πιο «σοκαριστικές ακροδεξιές» φωτογραφίες που βρήκαν τα συριζαίικα site ήταν ένα γκρουπ που κούναγε ελληνικές σημαίες. Στο οποίο ένας γυμνός από την μέση και πάνω κούναγε μια ελληνική σημαία.
Πολιτικά επίσης δεν τους βγήκε. Ούτε η ΝΔ διασπάστηκε, ούτε λίγκα του Βορρά σχηματίστηκε. Ούτε πλέον είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι άγεται και φέρεται από την ακροδεξιά. Εκτός αν υπολογίζει τον αριθμό των διαδηλωτών σε «μερικές χιλιάδες» ή τα έχει καταφέρει τόσο καλά που μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης «οι χρυσαυγίτες και η ακροδεξιά» να διοργανώνουν το μεγαλύτερο συλλαλητήριο στην Αθήνα.
Το συλλαλητήριο για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν Βατερλό. Οι αντιδράσεις ήταν πυγμάχου που βρίσκεται γκροκί στα σχοινιά. Φράσεις όπως «Γνώμονας της κυβέρνησης είναι το πατριωτικό συμφέρον, η μετριοπάθεια, η σύνεση και η επιμονή σε καθαρές θέσεις με στόχο τη συνεργασία, τη συνεννόηση και την συνανάπτυξη. Αυτή την στάση θα τηρήσει αταλάντευτα η ελληνική κυβέρνηση με πατριωτική ευθύνη γιατί κάθε άλλη μόνο σε εθνικές ήττες μπορεί να καταλήξει», που θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από το γραφείο Τύπου της ΝΔ την δεκαετία του '70, αλλά γράφτηκαν από το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ τον Φεβρουάριο του 2018, δείχνουν τον πανικό. Τον πανικό μιας κυβέρνησης που ψάχνει αδέξια για μετριοπαθές, εθνικό προφίλ, όταν πριν λίγο καιρό η εξαλλοσύνη ήταν το χαρακτηριστικό της και κάθε τι το εθνικό το είχε για βρισιά.
Καμία «Κυριακή στο χωριό» που έπαιζε η ΕΡΤ3 στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, κανένας τίτλος του left.gr, «Συλλαλητήριο τα νούμερα δεν τους βγήκαν» και κανένα απομονωμένο σαν bunker του Αδόλφου, Μαξίμου, δεν μπορούσε να προφυλάξει τον Αλέξη Τσίπρα από την πραγματικότητα. Μέσα σε δύο εβδομάδες εκατοντάδες χιλιάδες άτομα είχαν συγκεντρωθεί. Στην καλύτερη για να αποδοκιμάσουν την πολιτική της κυβέρνησης του στο σκοπιανό. Στην χειρότερη το σύνολο της διακυβέρνησης του.
Στο άμεσο μέλλον το συλλαλητήριο θα αναλυθεί. Κάποια όμως συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν και σήμερα. Το πρώτο είναι ότι ένας κόσμος δεν θέλει διχασμό. Θέλει ένα κοινό στόχο που θα τον ενώνει. Αν αυτός είναι εθνικός τόσο το καλύτερο. Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι ο διχασμός που ο ΣΥΡΙΖΑ με τα «αυτοί ή εμείς» και τις ονομασίες τούνελ των εθνικών οδών με ονόματα καπεταναίων του εμφυλίου υπέθαλψε, μοιάζει να πνέει τα λοίσθια.
Το δεύτερο ότι τα συλλαλητήρια κάνουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη αρχηγό όχι μόνο της κεντροδεξιάς αλλά και της δεξιάς. Αν είχε αποφασίσει ότι αυτοί που πήγαν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ήταν εθνίκια, χρυσαυγίτες, ακροδεξιοί, στρατόκαυλοι, θρησκόληπτοι ή νούμερα, θα είχε παίξει το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ και θα είχε χάσει. Πόνταρε στο ότι ήταν πατριώτες δεξιοί, που ανάμεσα τους υπήρχαν και τέτοιοι. Και κέρδισε. Αφήνοντας τον Τσίπρα ζαλισμένο να ψάχνει για νέο πολιτικό πρόσωπο που θα διατηρήσει ακόμα λίγο το κόμμα του στην εξουσία.
